Vikan - 12.04.1973, Blaðsíða 63

sú eina, sem sá hestinn og
riddarann. Wade læknir sá þau
llka. Hann kom þegar ég kallaði á
hann og það bjargaði lifi minu.
- Hver var þetta? spurði faðir
minn.
- Ef ég vissi það, pabbi, væri
hún Bridey enn lifandi. En það
var dimmt og riddarinn var með
eitthvað fyrir andlitinu.
Faðir minn hafði sett frá sér
glasið en gekk nú til min og tók i
báöar hendur minar. - Þú hefðir
átt að skrifa mér, elskan min. Til
þess er hann faðir þinn. Ég lofa
þér þvi, að þetta skal ekki koma
fyrir aftur.
- Finnst þér ekki, að það ætti að
segja lögregluþjóninum frá
þessu, sem ég hef orðiö fyrir?
sagði ég.
- Það hefði átt að segja mér frá
þvi undir eins og það var skeð,
sagði faðir minn. Hann tæmdi
glasið, og fyllti það siðan aftur.
- Sam, sagði móðir mim - Ef þú
hefðir verið heima, hefði þetta
aldrei komið fyrir. Hawkins
drakk sig fullan og einhver náði i
hestinn og reið honum. Jane var á
leiðinni út að hliði með Wade
lækni, sem hafði komið i
heimsókn.
- Ég vil nú ekki, að neinar
óheppilegar fréttir berist út, rétt
eins og er, þegar ég er að bjóða
mig fram, sagði faðir minn með
áhyggjusvip.
- Nei, vitanlega ekki, sagði
móöir min önuglega. - Stjórn-
málaferill þinn hefur alltaf verið
meira metinn en fjölskyldan.
- Það er nú ekki satt, Nora,
sagði faðir minn friðstillandi.
- Vist er það satt, sagöi móðir
min og nú ákafar. - Mér finnst ég
ætti að fara með hana Jane til
Evrópu.
Ég fékk fyrir hjartaö, en áður
en ég gæti nokkuð sagt, rak faðir
minn hnefann i stólbrikina.
- Nei, fjandinn hafi það. Ég vil
ekki, að þú sért á flandri meðan
ég er i kosningabaráttunni. Það
getur vakið umtal.
- Við gætum flutt til New York,
sagði ég og von vaknaði hjá mér. -
Við gætum búið á hóteli. Það
kynni ég vel við, mamma.
- Já, þvi gæti ég trúað, sagði
móðir min snöggt. - Og sjálfsagt
mundi hún ungfrú Randeli lika
vilja það. Ég er farin að halda, að
þú viljir bara alls ekki vera hjá
okkur.
- Vist vil ég það, mamma, sagði
ég. - En ég get bara ekki annað en
verið hrædd um mig.
- Ég er lika hrædd, elskan min.
- Mamma, ég hafði ekki nema
gaman af aö vera hjá þér, sagði
ég. - En mér finnst ég bara vera
þér til byrði. Þú hefur haft svo
miklar áhyggjur af mér og svo
haft svo mikið að gera að
undirbúa dansleikinn, að ég er
hrædd um, að þú hafir ofgert
taugunum i þér og getir fengið
taugaáfall, hvenær sem er.
Við þetta féll móðir min alveg
saman. Faðir minn tæmdi glasiö
sitt og gekk til hennar og hún grét
óstjórnlega.
Ég sat þarna og langaði mest til
að gripa fyrir eýrún, til þess að
heyra ekki snöktið, en mig
langaði lika að segja frá þessum
brögðum, sem þau höfðu beitt i
sambandi við Polly, og svo
fjárkúgunarfyrirætlunum Lance
Devois. En ég gat ekki annað gert
en sitja kyrr þangað til móðir min
hefði jafnað sig. En svo þorði ég
ekki að nefna þetta, ef móðir min
skyldi fá annað kast.
- Svona, svona, Nora, sagði
faðir minn rólega. - Þetta verður
allt i lagi og hún Jane fer ekkert
að fara.
- Nei, vitanlega fer ég ekkert,
sagði ég huggandi. - Hafðu engar
áhyggjur af þvi, mamma.
-Þakka þér fyrir, elskan, sagði
móðir min. Pabbi rétti henni
vasaklútinn sinn. Hún snýtti sér
og reyndi að brosa, en það tókst
ekki betur en vel.
- Jane, þú hefur verið góð og
ástrik dóttir, sagði hún. - En ég
hef verið heimtufrek og afbrýðis-
söm móðir. Ég ætla nú að gefa
þér fri frá mér.
- Hvað áttu við, mamma? sagði
ég.
- Ég á vinafólk á Long Island,
sem ég heimsæki á hverju sumri.
Nú fer ég upp og tek saman dótið
mitt. Ég fer i kvöld og verð burtu i
hálfan mánuð.
- En Nora, sagði faðir minn
hugsi. - Ég verð að fara i kvöld til
Albany. En reyndar verð ég ekki
burtu nema eina nótt.
Mér datt Polly i hug. Ef ég yrði
hér ein, yrði það upplagt tækifæri
til að gera upp reikningana viö
hana. Ég gæti hótað henni brott-
rekstri. Hún yrði neydd til að
segja mér, hversvegna hún fengi
að vera þarna. Og það yrði
auðveldasta aðferðin til að fá að
vita, hvaða tak hún hefði á föður
mlnum. Það var einkennilegt, að
móðir min skyldi telja til
skyldleika við manneskju, sem
var ekkert annað en venjuleg
fyllibytta. Og svo vildi ég ekki
eiga á hættu neitt uppistand i
viðbót, við móður mlna. Þau voru
eins þreytandi fyrir mig eins og
hana.
- Ég er ekkert hrædd við að
vera hérna ein, sagði ég.
- Það er þá ákveðið, sagði móöir
min og stóð upp. Ég ætla að taka
saman dótið mitt. Hún frú Voorn
hjálpar mér.
Hún faðmaði mig að sér, gekk
út, og faðir minn gekk til min.
- Þú ert hugrökk stúlka, Jane,
sagði hann. - Þetta sem þú komst
i var hræðilegt, ekki sizt, þegar
moröið á Bridey bættist við. Það
hefði getað eyðilagt taugarnar i
þér fyrir fullt og allt.
- Já ég var hrædd, pabbi, játaði
eg. - En ég-efast um, að það sé til
neins gagns að segja lögreglu-
þjóninum af þessu, sem fyrir mig
kom. Það eru hvort sem er
margar vikur siðan. Riddarinn
var með eitthvaö fyrir andlitinu,
en það er enginn vafi á þvi, hvað
hann ætlaði sér.
- Þetta kemur ekki fyrir aftur,
Jane, fullvissaði faðir minn mig
um.
- Ég vona ekki, pabbi, sagöi ég
lágt. Ég var að hugsa um bréfið
sem ég skrifaði Mike. Hvilik
blessun, að móðir min skyldi vera
að fara að heiman. Ef hann kæmi
- og það þóttist ég viss um - mundi
nærvera hans gefa tilefni til
rifrildis og ég var hætt að geta
þolað þessi rifrildi, þvi að enda
þótt hún lofaði breytingum,
efaðist ég um, að þau loforð yður
haldin. Ég efaðist um, að hún gæti
það yfirleitt. Þessi ást hennar var
of ágeng til þess, eins og Mike
hafði sagt.
- Elskan min, undir eins og
þessar kosningar eru af staðnar
getum' við átt eðlilegt fjölskyldu-
lif.
- Það vona ég, pabbi, sagði ég
óg um leið sá ég hann alveg fyrir
mér vera að dansa við ungfrú
Wetherill og aðrar ungar stúlkur.
- Já, það verður það, Jane, þvi
lofa ég þér. Hann laut niöur og
kyssti mig á ennið.
Ég fór upp i herbergi móöur
minnar, til að sjá, hvort ég gæti
eitthvað hjálpað henni. Ég fann
hana stikandi um gólfið i æsingi,
en frú Voorn var hin rólegasta að'
láta niður I töskurnar hennar. Ég
haföi þarna ekkert að gera og
gekk þvi til herbergis mins.
24. kafli.
Ég fór með foreldrum minum á
járnbrautarstöðina og sá hana
fara upp i lestina, en úr henni átti
hún að skipta yfir i lestina til New
York og fara siðan út á Long
Island. Ég hafði séð um að hún
hefði með sér sælgæti og ný
timarit. Við faðir minn kysstum
hana að skilnaði og veifuðum
þegar lestin mjakaðist út frá
pallinum. Svo fylgdi hann mér að
vagninum og hjálpaði mér upp i
hann. Lestin hans átti að koma
rétt bráðum, en hann vildi ekki
láta mig biða eftir henni. Mér var
Hka sama, þvi að þetta hafði verið
þreytandi dagur og ég mundi
hvilast á að aka rólega heim.
Seinna um daginn, þegar sólin
var rétt yfir fjallabrúnunum fór
ég ein mins liðs að leiðinu hennar
Bridey og lagði á það vönd af
rósum úr garðinum okkar. Svo
felldi ég þessi tár, sem vildu ekki
koma við jarðarförina^
Elskan hún Bridey, sem tók
mér svo vel, þegar ég kom i
Skuggagil og átti svo mikinn þátt
I að hughreysta mig með
hlátrinum sinum og kætinni, og
nú lá köld og hreyfingarlaus undir
moldinni. Ég varð að komast að
þvi, hver hefði orðið henni að
bana, þvi að mér fannst, að þetta
væri mér að kenna, að vissu leyti.
Það var ég, sem hafði beðið hana
að fara ekki frá Skuggagili. Og
heldur ekki hafði ég sagt henni
frá banatilræðinu við mig, afþvi
að ég vissi um hjátrúna hennar á
öllu, sem ekki var hægt að
útskýra. Ég laut höfði og fór með
bænina, sem ég hafði ekki farið
með um morguninn og lofaöi að
gera mitt bezta til þess að komast
aö þvl, hver heföi framið þetta
hryllilega ódæði.
Siðan gekk ég heim að húsinu
og fann með mér einhverja ró,
sem ég hafði ekki áður haft af að
segja. Það var næstum eins og
þessi hræðilega ógnun, sem þarna
hvildi yfir öllu, væri ekki lengur
til staðar. En um leiö hvislaöi
eitthvað þvi að mér, að það væri
hún nú samt. Það var rétt eins og
hinn brottvikni andi Bridey væri
að áminna mig um aö vara mig á
yfirvofandi hættu, eða var það
kannski Michael, sem hugsaði
svona sterkt til min? Svo sterkt,
aö hugsanir hans næðu til min og
vöruðu mig við?
Ég borðaði kvöldverð ein mins
liös, en atburöir dagsins höfðu
spillt hjá mér allri matarlyst. Það
var orðið dimmt og hræösla min
við stóra húsið settist að mér
aftur. Ég snerti varla við skjald-
bökunni, sem mér þótti annars
svo góð. Aðalrétturinn var steikt
kanina, sem ég var nú annars
ekkert hrifin af, enda gerði ég
henni litil skil, og jafnvel
Rebekkukakan, sem mér þótti
svo góð,freistaði min ekkert.
Frú Voorn stóð við borðið með
venjulega strangleikasvipinn
sinn, og hressti ekkert upp á
skapið i mér. Ég fór i herbergið
mitt og mér fannst þaö óþolandi
einmanalegt. Ég saknaði Bridey
og ég mundi sakna hennar ennþá
meira, þegar stundir liðu fram.
Ég reyndi að lesa, en gat ekki
einbeitt mér aö þvi. Þá ákvað ég
að takast á viö þessa hræðslu
mina með þvi að fara út að ganga.
Mér datt i hug, að gæti ég hert
upp hugann til þess aö gera það
yrði ég ekki hrædd við nætur-
göltrið i Polly, eða hinu aöskota-
dýrinu - þvi aö þannig hugsaöi ég
mér þennan hinn, sem var á ferli.
Ég fór i stóru kápuna mina, enda
þótt ég hefði ekki veriö i henni
siðan kvöldið, sem brjálaði
riddarinn hafði sýnt mér bana-
tilræði.
Ég gekk gegn um þögult húsið
og alla leið fram að útidyrum.
Enginn sá til min. Það var engin
hreyfing neinsstaðar nema i eld-
húsinu þar sem frú Voorn’ og
stúlkurnar voru að borða kvöld-
matinn.
Framháld í nœsta blaði.
15. TBL. VIKAN 63