Vikan - 30.08.1973, Qupperneq 13

Drengirnir voru farnir, þegar
hún kom heim. Litill bréfmiöi á
stól gaf til kynna, aö þeir ætluðu
út meB félögum sinum og hún
þyrfti ekki aö hugsa um mat
handa þeim. Þeir ætluöu aö boröa
hjá Kenta. . .
Lena blandaði sér þurran Mar-
tini og settist niöur á veröndina.
Hún vissi, að Sten myndi hneyksl-
ast, segja eitthvaö um, aö hún
drykki of mikiö. Hann var soddan
hreinllfismaður, var illa viö aö
hún reykti, og fannst aö drykkja
væri eitthvaö fyrir samkvæmi og
sunnudagsmatinn.
— Jæja, svo þú situr hér. Eig-
um viö ekki aö boröa bráðlega?
Ég er meö nokkur skjöl, sem ég
verö aö líta yfir i kvöld.
Hún haföi ekki heyrt, þégar
hann k.om og tók af sér. Hún, sem
haföi ætlaö sér aö koma beint aö
efninu, byrja aö tala um hjóna-
skilnaðinn — örugglega i hundr-
aöasta skipti. En 1 þetta skiptr var
henni alvara, það vissi hún nú.
— Viltu éitthvaö aö drekka?
— Tja, kannske þaö. Maöur
getur kannske haldið upp á, aö
sumariö er komiö. Hann settist I
gamla tágarstólinn, meöan hún
gekk inn og blandaöi honum
drykk. Þegar hún kom út áftur,
var hann djúpt niðursokkinn i
kvöldblaöiö.
— Heyröu Sten. . .
— Já???
— Núna vil ég tala. Tala um
okkur. Viö getum ekki haldiö
þessu áfram. t öll þessi ár höfum
viö gengiö um eins og tvær ókunn-
ugar manneskjur. Ég veit tæpast,
hvaö þú aöhefst á þfnum vinnu-
staö, og þú hefur liklegast litla
hugmynd um, hvaö ég vinn viö.
Aö minnsta kosti hefur þú aldrei
sýnt þvi, sem ég er aö gera, nokk-
urn áhuga, og þegar ég hef spurt
þig, hefurðu bara svaraö, aö ég
myndi ekki skilja þaö, þaö myndi
bara þreyta mig. Hiö eina, sem
viö höfum getaö talaö um siöustu
15 árin, eru börnin. Börnin og
heimiliö. En nú eru börnin næst-
um fullorðin. Þau lifa sinu eigin
lífi, þau þarfnast okkar ekki
lengur. Og nú vil ég....
— Hvaö vilt þú?
— Ég vil fyrst og fremst lifa.
Lifa minu eigin lifi. Mér likar viö
þetta hús, sem viö búum i, ég
elska þennan trjágarö, þaö er
ekki þaö. En maður getur ekki
lifað bara fyrir eitt hús og nokkur
blóm. Ég verö aö skapa eitthvaö
sjálf, verö aö fá aö sjá um mig
sjálf, hugsa um vinnu mina. Ég
hef fengiö stórkostlegt tilboö frá
fyrirtækinu og ég hef tekiö þvi.
Meöal annars hefur þaö i för meö
sér, aö ég verö aö feröast mikiö,
bæöi heima og erlendis. Ég verö
at breyta tilveru minni, og ég hef
hugsað mér aö gera þaö. Annars
mun ég sjá eftir þvi allt mitt lif.
Hún varö ókafari, þvi hann varö
aö skilja þetta.
Blaöiö rann úr höndum hans.
Hann horföi beint út I loftiö meö-
an hann þrýsti um glasiö.
— Svp þér finnst þaö. Ertu
virkilega óánægö’, Lena. Þú
hefur næstum allt, sem maöur:
getur óskaö sér. Viö höfum i sam-
einingu barizt fyrir aö byggja upp
góöan fjárhag j gefa drengjunum
þaö bezta, sem hægt er aö hugsa
sér, hafa þaö gott sjálf. Hvað er
það sem þú eiginlega vilt?
— Ég vil kenna gildi sjálfs
mins. Ég vil kenna ástar, fá aö
elska á móti — ef ég get þaö eftir
öll þessi ár. Hún andvarpaöi.
Þetta hjónaband, sem viö höfum
búið i, er jú ekkert hjónaband.
Ekki einu sinni þú getur haldiö
þvi fram!
— Tja, það hefur að mestu leyti
veriö eins og ég haföi imyndaö
mér, að það yrði. Ég hef aldrei
trúaö á eitthvert ástriöuþrungið
kærleikslif I hjónabandinu.
Horföu á öll systkini okkar ög
kunningja, þú heldur þó ekki, aö
Framhald á bls. 14