Vikan

Útgáva

Vikan - 30.08.1973, Síða 29

Vikan - 30.08.1973, Síða 29
vængi eöa sitjandi á greinum, sem þeir höföu veriö negldir á. Þar voru hamir af haukum, hegrum, uglum, nátthröfnum, músafálkum, hræfuglum og fálkum. Hann skýröi mér frá þvi, hvernig hann heföi undirbúiö veiöiförina. Viö áttum aö leggja af staö klukkan hálffjögur um nóttina, svo aö viö kæmum um klukkan fimm um morguninn til skyggnis- staöar þess, sem hann haföi valiö. Þar haföi veriö reistur kofi úr Ismolum til þess aö skýla okkur dálitiö fyrir hinum bitra vindi, sem fer á undan döguninni, hinum bitandi vindi, sem sargar holdiö likt og sög, sker þaí> eins og hnlfsblaö, stingur þaö eins og eitraöir prjónar, kremur þaö likt og tangir og brennir þaö sem eldlir. Frændi minn neri saman höndunum. ,,Ég hef aldrei vitaö af ööru eins fr'osti,” sagöi hann. ,,Þaö er þegar oröiö tólf stiga frost klukkan sex aö kvöldi.” Ég fleygöi mér strax upp i rúmiö, eftir aö viö höföum lokiö viö kvöldverö okkar. Sofnaöi ég brátt viö logann af arineldinum. Klukkan þrjú um nóttina vakti hann mig. Ég fór I sauöskinnsfeld og sá, aö Karl, frændi minn, var dúöaöur i bjarnarfeld. Eftir aö viö höföum báöir drukkiö tvo bolla af brennandi kaffi og siöan nokkur staup af brennivíni, lögöum viö af staö. Meö okkur var veiöivöröurinn og hundarnir okkar, Plongeon og Pierrot. Jafnskjótt sem ég kom út, nlsti kuldinn mig inn I bein. Þetta var ein af þeim nóttum, sem viröast alveg llfvana af kulda. Hiö frosna loft er fullt mótstööu og veldur manni svo miklum sársauka, aö þaö viröist næstum áþreifanlegt. Enginn minnsti vindblær hreyfir þaö. Þaö er alveg kyrrt. Þaö bitur mann, nistir mann I gegn, þurrkar mann upp, drepur trén, jurtirnar, skordýrin og litlu fuglana, sem detta af trjá-;> greinunum á gaddaöa jöröína og veröa sjálfir sem grjót i heljargreipum kuldans. Máninn, sem var I slöasta kvartilinu, virtist vera aö llöa I ómegin á miöri festingunni. Hann var svo máttvana, aö hann gat ekki lækkaö á lofti, en var neyddur til þess aö vera kyrr þarna hátt uppi, máttvana og gagntekinn af veöurhörkunni. Hann tírá kaldri, þunglyndislegri birtu yfir heiminn, þessari bleiku og dauöalegu birtu, sem hann gefur okkur alltaf i hverjum mánuöi, þegar hann er I þann veginn aö hverfa. Viö Karl gegnum hliö viö hliö meö bogin bök, hendur i vösum og byssurnar undir hendinni. Þaö marraöi ekkert undan stig- vélunum okkar, sem voru vafin I ullartuskum, svo aö viö rynnum ekki til og dyttum á hinni hel- frosnu á. Ég horföi á hina hvitu gufu, sem lagöi af vitum hund- varganna. Viö vorum brátt komnir að fenjunum og gengum eftir isnum á, einum skuröinum, sem lá i gegnum hinn lága sefskóg. Olnbogar okkar strukust viö hin löngu sefblöö, og þaö skrjáfaöi lágt i sefinu um leiö og skrjáfiö virtist elta okkur. Ég var nú gagnteknari af hinum sterku og einkennilegu áhrifum fenjanna en nokkurn tíma áöur. Þetta fen var dautt, dautt af kulda, þar sem viö gengum á þvi mitt á meöal hins þurra sefs. Við eina bugöu skuröarins kom ég allt I einu auga á ískofann, sem haföi veriö byggöur okkur til skjóls. Ég gekk inn, og þar eö viö uröum aö biöa i næstum heilan klukkutlma ennþá, þar til er fuglarnir vöknuðu, vaföi ég mig i ábreiöuna og reyndi aö hlýja mér. Liggjandi á bakinu fór ég svo aö horfa á hinn vanskapaða mána i gegnum hina hálfgagnsæju veggi Iskofans. En kuldi hinna helfrosnu fenja, kuldinn frá veggjunum og jöröinni, nisti mig svo hræöilega, aö ég byrjaöi aö hósta. Karl frændi byrjaöi aö veröa órór. „Þaö er alveg sama, þó aö viö drepum þá ekki mikiö I dag,” sagöi hann. ,,Ég vil ekki, aö þú fáir kvef. Viö skulum kveikja eld.” Og hann sagði veiöi- veröinum aö fara út og skera niður dálitiö af sefi. Viö létum sefiö i hrúgu á mitt kofagólfiö, en þar fyrir ofan var gat á miöju kofaþakinu, svo aö reykurinn kæmist hæglega út. Og þegar hinir rauöu logar byrjuöu aö teygja sig upp I tæru krystals- molana, byrjuöu þeir aö bráöna, svo hægt, að þaö sást varla, likt og þeir svitnuöu aöeins. Karl haföi staöiö dálitinn tima fyrir utan, en kallaöi nú til min: , ,Komdu og sjáöu! ” Ég gekk út úr kofanum og snarstanzaöi af Framhald á bls. 37 1 35. TBL. VIKAN 29

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.