Vikan - 30.08.1973, Síða 32

FRAMHALDSSAGA EFTIR ETHEL GORDON
sjöundi hluti
HÆTTULEGT
AFDREP
Ég skreið þarna niöur, ýmist
sitjandi eða liggjandi og hafði
ekki hug á neinu örðu en dökku
hrúgunni. Ég reyndi að létta á
mér eftir beztu getu, þegar ég
greip i greinarnar, sem stóðu upp
úr snjónum. Ég þorði ekki að
hugsa til þess, hvað yrði um mig,
ef ég missti takið um trjágrein-
arnar.
— Maggie! Ég kallaði eins hátt
og ég gat, en fékk ekkert annað
svar en ofsalegt geltið. Ég hafði
heyrt það rétt. Þá hlaut þetta að
vera Maggie, sem þarna lá, en
hversvegna var hún svona
hreyfingarlaus?
— Maggie! Ég var komin til
hennar og beygði mig yfir þessa
litlu veru i rauðu buxunum. Hún
lá á maganum og ég sneri henni
varlega við. Andlitið var allt
rispað og blóðugt. — Maggie,
elskan min, þetta er Anne. Ég
bæöi grét og hló og þegar hún
opnaði augun, þrýsti ég henni upp
að mér I feginleik. Hún stundi af
sársáuka. Annar handleggurinn
hékk svo undariega laus, eins og
hann væri laus við likamann.
— Þetta er svo sárt, Anne.
Maggie kjökraði og og ég reyndi
aö breiða yfir hana kápuna. — Ég
veit það, elskan min litla. Liggðu
kyrr og reyndu aö vera róleg.
Raab læknir lagar þetta fljótt,
þegar við komum heim. Ég
reyndi að vera róleg og hug-
hreystandi og láta hana ekki
heyra hve hrædd ég var sjálf.
Hvar er Depill? Hefurðu séð
Depil? Það var rétt svo, að hægt
var að heyra til hennar.
— Hann er einhversstaðar
hérna nálægt, heyrirðu ekki til
hans?
— Þú verður aö sækja hann,
Anne, hann er svo hræddur.
Ég leit i kringum mig og reyndi
aö sjá út, hvernig ég gæti farið að
þessu og hvort óhætt væri að yfir-
gefa telpuna og svo hálfskreið ég
yfir klettana við vatnsborðið. Við
og við skolaðist iskalt vatn yfir
hendur minar og fætur, en ég tók
ekkert eftir þvi. Og svo fann ég
Depil.Hann var fastur i netbút
milli tveggja steina alveg við
vatnið. Hamingjan mátti vita
hvernig hann hafði komizt
þangað, en ég reyndi ekki einu
sinni að gizka á það, heldur
reyndi að losa dýrið úr þessari
gildru. Hvernig ég komst aftur
alla leið til Maggie, með sprikl-
andi hvolpinn i fanginu, veit ég
ekki ennþá.
— Kjáninn þinn, sagði hún með
grautarlegri rödd, þegar ég stakk
hvolpnum undir kápuna hjá
henni. Hann sleikti andlit hennar
og brölti svo, að ég settist og tók
hann i kjöltuna, en samt svo, að
Maggie missti ekki sjónir af
honum.
Nú, þegar ég sat kyrr, fann ég
hve óskaplega mér var kalt. Við
urðum að komast heim, eins fljótt
og mögulegt var, en hvernig?
Það var mjög óliklegt að ég
kæmist upp klettana af sjálfs-
dáðum. Ég varð þvi að kalla, eins
hátt og mér var mögulegt, ef ein-
hver skyldi heyra til min.
— Hjálp! Hjálp. Við erum
hérna! Hjálp! Rödd mfn var
ósköp dauf og vesældarleg og
kafnaði auðvitað I vindinum. Ég
dró djúpt að mér andann og
reyndi aftur. 0, ef enginn heyrði
tilokkar! Þá myndum við frjósa i
hel. Ef við yröum að vera þarna
til morguns. Myndi Maggie lifa af
nóttina? Það gat verið, að hún
væri meira meidd en ég vissi?
Spurningarnar hrönnuðust upp i
huga minum. Ég öskraði aftur: —
Hjálp! Við erum hérna!
— Maggie, þú verður að vera
róleg svolitla stund, meðan ég fer
heim og sæki Charles frænda
þinn. Ég kem fljótt aftur.
— Farðu ekki frá mér! Vertu
kyrr, sagði Maggie, skelfingu
lostin. Ég kallaði aftur, en ég fann
til I hálsinum og rödd min var
orðin hás og það var eins og orðin
köfnuðu I kverkunum á mér. Mér
fannst við hefðum verið þarna i
heila eilifð, þegar ég heyrði ein-
hvern kalla nafnið mitt. Var það
Ernest?
— Við erum hérna niðri.
Maggie er hér lika!
— Er hún ómeidd?
— Hún lifir. Góði flýttu þér!
Flýttu þér!
Eftir svolitla stund, var hann
kominn til okkar. Mér fannst það
langur tim>, en liklega voru þ'að
aöeins sekúndur. Hann leit varla
á mig, en hallaði sér yfir Maggie.
— Ég ber hana upp fyrst, svo
kem ég og sæki yður, sagði hann
snöggt.
— Ég get bjargað mér, sagði ég
og tennurnar skröltu i munninum
á mér.
— Látið ekki svona, sagði hann
hryssingslega. — Ég kem fijótt
aftur. Hann beygði sig niður og
lyfti Maggie upp. Hún var
hreyfingalaus, svo það hafði lik-
lega liðið yfir hana. Það var lik-
lega bara betra.
— Farið i kápuna, sagði Ernest
og var nú orðinn vingjarnlegri.
Ég vef hana i úlpuna mina. Flýtið
yður nú, annars frjósið þér i hel.
Ég^sat með Depil i fanginu og
heyrði, þegar skórnir hans skullu
á frosinni jörðinni. Ef hann dytti
nú niður aftur, með Maggie i
fanginu, þá mundum við öll
deyja þarna i klettunum. Ég
þrýsti hvolpinum fast að mér, en
svo var Ernest kominn aftur til
mln.
— Þá förum við, sagði hann. —
Þér verðið að fara á undan, svo ég
geti tekið við yður, ef þér hrasið.
Fáið mér hundinn.
Ég veit ekki hvernig við kom-
umst upp, en i hvert sinn, sem
þreytan ætlaði að yfirbuga mig,
fann ég að Ernest stóð fyrir aftan
mig. Hann ýtti mér áfram, studdi
mig og stundum fannst mér hann
bókstafíega draga mig upp.
Þegar við vorum komin á stiginn
heim að húsinu, fann ég, að kuld-
inn var að hverfa og mér var
fljótlega orðið funheitt.
Þegar við komum upp á hlaðið,
kom bill á móti okkur. Það var
Charles. Hann gaf sér varla tima
til að stöðva bilinn, áður en hann
stökk út. — Hafið þið fundið
hana? Lof sé guði! Hvar funduð
þið þau? Ég hafði ekki orku til að
svara. Ernest svaraði: — Hún
veröur að komast eins fljótt og
hægt er til læknisins.
— Komdu inn i bilinn, er ekki
bezt, að Raab liti á þig llka,
Anne? Hann leit spyrjandi á mig,
en ég hristi höfuðið. Mér leið vel,
burtséö frá þvi að ég var renn-
blaut og þreytt. Það eina, sem ég
þurfti, var að komast i bað, fá
heitt te og sofna.
Þeir óku af stað og ég staulaðist
upp i herbergið mitt. Þegar ég
var að loka dyrunum, heyrði ég i
Joan, rödd hennar var áköf og
æst. — Anne, ert þú þarna? Ég
dróst meö harmkvælum inn til
hennar. Hafði Charles sagt henni
eitthvað? Hve mikið vissi hún?
Ég reyndi að hugsa skýrt, en mér
fannst allt hringsnúast fyrir mér.
— Depill slapp út og Maggie elti
hann. Þau hröpuðu niður klett-
Ég vissi, að ég gæti ekki verið öllu lengur
á Sanders Hall, en þegar að þvi kom, að
ég ætlaði að rifa mig upp, þá kom nokkuð
alveg óvænt fyrir. Mig langaði ekki til að
fara, en hvað var það, sem hélt í mig?
Ekkert, eða...
32 VIKAN 35. TBL.