Vikan - 30.08.1973, Síða 35

Nýkomið
mikið úrval
af stuttum sloppum
með buxum.
Sloppa-sett.
Klapparstíg 37.
Sendum gegn póstkröfu um allt land.
Hann hefur unaö sér f Laugar-
dalnum mestan hluta ævi sinnar
og óskandi er, aö tækniöldinni
liggi ekki svo mikiö á inn meö
Suöurlandsbrautinni, aö hann fái
ekki aö dunda þar viö kýrnar sin-
ar og fuglana á meöan hann
heldur kröftum til þess. Þaö er
skemmtileg tilbreyting aö sjá
kýrnar hans á beit viö iöandi um-
feröargötuna og ef allir væru eins
ánægöir meö sitt og hann er, þá
væri vel.
óendanlegur dagur
Framhald af bls, 19
Hann fylgdi henni inn i húsið og
þau gengu saman um allt og skoö-
uöu þau ummerki, sem Cilla hafði
séö um morguninn.
— Hvenær sástu hana siðast?
spuröi Staffan hugsandi.
— Uss, þaö er svo langt siöan,
aö ég skammast min, sagöi Cilla.
— Viö hittumst ekki svo oft. En
hún hringdi til min i gærmorgun,
til aö fullvissa sig um, aö ég heföi
ekki gleymt deginum og aö ég
myndi örugglega koma i dag.
Þannig er Daginar. Hún lætur
aldrei tilviljun ráöa. Þessvegna
er það svo uggvænlegt, aö hún
skuli ekki vera heirtia.
— Var nokkuö övenjulegt aö
heyra, þegar hún hringdi til þin?
Fannst þér hún hafa nokkrar á-
hyggjur, peningaáhyggjur, eöa
eitthvaö svoleiöis?
Cilla hló, alveg á móti vilja sin-
um:
— Fjárhagur hennar getur ekki
veriö betri, það hefur hún alltaf
sagt. Hún á meirihlutann i fyrir-
tæki mannsins sins og það er
hreinasta gullnáma'. Þegar ég
talaöi viö hana, var hún full af á-
formum um garðinn sinn og eign-
irnar allar. Og hún keypti þennan
nýja og stóra Volvo fyrir mánuði
siðan.
— Mér þykir verst, aö ég neyö-
ist til að fara núna, sagöi Staffan.
— Heldurðu að þú þorir að vera
hér ein á meðan?
— Ég er ekki hrædd lengur,
sagöi Cilla. Hún leit 1 augu hans
og reyndi aö vera róleg. En hann
sá óttann i augum hennar og hann
dáöi hana fyrir hugrekkiö.
— Jæja, þá fer ég, sagöi hann.
En honum fannst samt að þaö
væri ekki rétt, þaö var eitthvað
bogiö við þetta allt saman.
Þegar hann kom til hótelsins,
var Anna Lisa tilbúin meö mynd-
irnar. Hún var lika meö skilaboö
frá ritstjórninni:
— Þeir sögöu, aö þar sem viö
værum nú hingaö komin, þá væri
bezt að viö færum út i sóknina,
sem er þrjár milur héöan. Það
var á þeim aö heyra að þar væri
aö finna frétt ársins. Ég verö aö
panta bll, meöan þú talar viö
karlinn.
— Fjandinn hafi það allt sam-
an! sagöi Staffan.
Það var nú ekki eins erfitt og
Cilla hafði haldiö, aö koma aftur á
heimili Dagmar. Hún hafði losnað
svolitið viö óttann, eftir aö Staff-
an haföi lagt þetta„allt niður fyrir
henni.
Hún reyndi aftur aö komast inn
i verkfæraskúrinn og litla húsiö,
sem Curt haföi aösetur i. En lyk-
illinn, sem hún mundi svo vel eftir
var horfinn. Curt hafbi að sjálf-
sögöu lykil á sér, en hann átti fri
og var sennilega einhversstaöar
að veiða. Varalykilinn haföi Sol-
britt, ræstingarkonan líklega
heima hjá sér. Hún var oft svo ut- '
an við sig, að hún stakk öllu smá-
legu i vasann á svuntunni sinni og
gleymdi þvi þar.
Cilla hringdi heim til hennar, en
tiu ára dóttir hennar svaraði og
sagöi að mamma hennar væri i
borginni og myndi ekki koma
heim fyrr en seint, hún ætlaði aö
vera viöstödd einshver hátiðleg-
heit hjá kaupfélaginu.
Cilla rölti um húsið, en henni
fannst þaö eitthvaö svo tilgangs-
laust. Allt I einu datt henni i hug,
aö hún heföi drukkið mikið kaffi
um daginn, en ekki borðað mat-
arbita. Það væri liklega skyn-
samlegt aö fá sér eitthvab aö
borða. Hún var ekki mikið gefin
jfyrir matargerö, en- hún gæti
^fengiö sér brauðsneiö. Reyndar
.fannst henni ekki, aö þessir smá-
‘bitar, sem Dagmar hafði smurt,
heyra undir það, sem venjulegt
fólk kallaöi brauðsneiöar.
Hún opnaði isskápinn og sá að
' þar var nóg af osti, pylsum,
reyktu kjöti og allskonar græn-
meti. Dagmar haföi ábyggilega
keypt allan þennan mat til að
gæöa henni á, þvi aö sjálf var
Dagmar venjulega á einhverju
megrunarfæði, þótt hún væri alls
ekki þessleg, aö þurfa þess.
Þaö var dauöaþögn i húsinu.
Eina hljóðið, sem heyröist, var
þegar Isskápurinn fór i gang, viö
og við.
Þögnin fór að trufla Cillu, geröi
hana óstyrkari á taugum. Ég verð
aö gera eitthvað, til aö veröa ró-
legri, hugsaöi hún og fékk sér
sherrý i glas. Hún lét glasið
standa á eldhúsborðinu, meöan
hún smuröi sér nokkrar brauö-
sneiöar. Hún fann aö sherrýiö,
kalt og bragögott, haföi góð áhrif
á hana. Hún horföi löngunaraug-
um út á veröndina, þar var ör-
ugglega notalegra en inni, og hún
vissi lika aö sýrenuilmurjnn
mettaöi loftiö. En þar gæti /hún
ekki heyrt i simanum, ef ske
kynni aö einhver hringdi og heföi
einhverjar fréttir aö færa af Dag-
mar. Cilla fékk I sig hroll. Lög-
reglan, hugsaöi hún. Eöa eitt-
hvert sjúkrahúsiö. . . .
Hún setti brauðdiskinn og kaffi-
bolla á eldhúsboröið, svo opnaöi
hún dyrnar út á veröndina, svo
breiö ljósræma féll inn. Hún
hnipraði sig saman i sófanum, viö
boröið og lokaði augunum andar-
tak.
Þegar hún opnaði argun aftur,
fann hún að eitthvað \ ar öðru visi
en þab átti að vera. Það var ljós-
ræman frá veröndinni. Stór
skuggi var yfir ljósræmunni
miðri, óeölilega langur skuggi.
Skugginn var af karlmanni, sem
stóö fyrir utan dyrnar.
Lífiö byrjar um sjötugt
Framhald af bls. 7
inn i þvi hvaö hann vildi, alveg frá
þvi aö hann var ritstjóri skóla-
biaösins. Simen er búinn aö fá
mig til að sækja tvö námskeiö,
annað i bókmenntasögu og hitt i
listasögu. Ég veit þess vegna, aö
okkur skortir ekki umræðuefni
annað kvöld. Reyndar er Ibúðin
hans Simens ekki upp á marga
fiska, en hún er hrein og þokka-
leg.
Ég þarf aö fylgjast meö svo
mörgu, og byrja á svo mörgu. Ég
er aö rjúfa einangrun heillar ævi.
Bara aö ég fengi aö lifa heil og
hraust, þangaö til ég verö hundr-
að ára, þvi að lifið er svo dásam-
legt. Þaö liggur viö, aö ég hafi
ekki tima til þess aö heimsækja
börnin min eins oft og ég vil, en
þau skilja mig svo vel og eru svo
ánægö fyrir mina hönd. Þau hafa
lika öll mikið aö gera og ég er feg-
in, aö þau þurfa ekki aö hafa
slæma samvizku gagnvart móöur
sinni af þvi að hún sitji alltaf ein
og biöi eftir þeim. Það er lika enn
skemmtilegra hjá okkur, þegar
við hittumst svona sjaldan. Ég
held aö hamingjan sé fólgin i þvi
að vera virkur og ég held llka, að
mörg okkar eldra fólksins hafi
betri tækifæri en aðrir til þess aö
taka þátt I og skilja lifið, sem ólg-
ar allt I kringum okkur.
Þess vegna vil ég segja viö alla,
sem eru á sama aldri og ég sjálf:
Drifið ykkur út úr ibúöunum ykk-
ar! Hittið nýtt fólk og ttakið ykk-
ur eitthvað nýtt fyrir hendut. Viö
getum ekki bara setið og beöiö
eftir þvi aö einhver annist okkur
eins og kornabörn. Viö erum
fullóröið fólk og á meðan við höld-
um heilsu, eigum viö ekki aö
þurfa aö kvarta. Viö eigum sjálf
aö skapa okkur skemmtilega elli.
Vissulega er ég sæmilega stæö
efnalega, en ég er viss um að ég
gæti lika notiölifsins i rikum mæli
af eftirlaununum einum. Og viö
erum af þeirri kynslóö, aö flest
okkar hafa lengst af ekki haft úr
svo miklum peningum aö spila
hvort sem er. Viö höfum orðib aö
spara viö okkur eins og viö höfum
framast getaö. Reyniö aö rifa
ykkur frá sjónvarpinu og út i lifiö.
Kynnist ungu fólki, þá lærir þaö
aö skilja ykkur og þib lærið að
skilja þaö.
35. TBL. VIKAN 35