Vikan - 15.11.1973, Qupperneq 47

>:, , v..\ '\ ivv,', frtia
t \ t V' '
■'■■V'W’-'j:
'Vn’vv.'1'

\.
, \ , \\ \ i > i' , , ' ' , ,u > ,,,1,\7>^
ílV'VV í>.:v:,,
\ ’ \ i
vVÆ'VíVV'A,'.:>:■
V')'' mVN V V\\u ,a\\
\. ' \\ \}\\ vl \ V' ,\ \ \,\t
/^v’r,'v^.\\.V.\\vV;
WVM
\\\,

1 \ , 1 ■’ , !. * , ! ',l
, ' , \ , ' \ ’ ’ V \ \-; , \ \ T' \ ' , ' >\ ' 'i
,S\? ,;,;A;J;íí ,?V;V í,
,V' \ '\ \\ \ , \-\ ' v \ j ' ' ■. ' ' ' ' ' ' " \ \'
\1
" VW\V,'
þetta venjulega andlit sitt. Hvilik
bölvun aö eiga heimskan og leið-
inlegan son! Son eins og þennan,
sem aldrei gæti skilið föður sinn.
Þeir áttu ekkert sameiginlegt,
bókstaflega ekkert, hann og þessi
snyrtilegi, biilduleiti, bláeygbi
maöur. Hann var svo hróðugur
yfir öllu, sem hann átti, og öllu,
sem hann gerði, og öllu, sem hann
var, að hann gat varla losaö á sér
vörina. Sjá þessa vör, sem sperrt-
ist upp ap framan eins og svolitill
þyrnir éða horn. Hann mundi á-
reiðanlega ekki gera ókeypis við-
vik fyfir nokkurn mann. Skyldi
það'annars verða almennt eftir
fjþrutiu ár? Skyldu mannkostirn-
ir þverra eftir því sem jörðin elt-
ist og kólnaði? Ómannúö næstu
kynslóðar var slik, aö Rogin
blöskraöi. Faðir og sonur höfðu
ekkert að segja hvor við annan.
Hræðilegt! ómannlegt! Þaö var
ömurleg mynd af mannlifinu,
sem birtist honum i þessu. Mark-
mið og ráöagerðir manna voru
aðeins hjóm, imyndun. Lifsafliö
tók sér bólfestu i okkur einum af
öðrum á leið sinni aö sinu eigin
takmarki, traðkaði niður einstakl-
ingseðli okkar, notaöi okkur i
sinum eigin tilgangi eins og risa-
eðlur eöa býflugur, virkjaði ást-
ina kaldhæðnislega, lét okkur
taka þátt i þjóðfélagsframvjnd-
unni, erfiöa, bítast um peninga,
beygja okkur undir lögmál þving-
unarinnar, allsherjarlögmál lög-
fræöinga, allsherjaránauö!
Hvern fjandann er ég aö láta
þvæla mér út i? hugsaði Rogin.
Að verða faöir sonar, sem yrði lif-
andi eftirmynd föður hennar.
Rogin fylltist viðbjóði viö hugsun-
ina um þennan hvithæröa, feita,
önuglynda gamla mann meö
ljótu, bláu, eigingjörnu augun.
Þannig mundi dótturs«nur hans
veröa. Joan gat auövita*ð ekkert
að þessu gert, þótt Rogin væri nú
farinn aö finna henni hitt og þetta
til foráttu. Fyrir hana var það ó-
hjákvætnilegt. En þurfti þ^ö aö
vera óhjákvæmilegt fyrir hann?
Jæja, sjáðu þá aö þér, fiflið Rog-
in, og láttu ekki hafa þig fyrir
verkfæri. Forðaöu þér!
En þaö var um seinan, þvi hann
hafði þegar orðið fyrir þeirri
reynslu aö sitja viö hlið sonar
sins, sonar þeirra Joans. Hann
hélt áfram að stara á hann og
biða eftir, að hann segöi eitthvað,
en hinn Imyndaöi sonur hélt sinni
köldu, þöglu ró, þótt hann hlyti aö
hafa tekiö eftir hinni nærgöngulu
rannsókn Rogins. Þeir stigu jafn-
velút á sömu stöðinni, en maöur-
inn leit ekki einu sinni á Rogin,
heldur gekk i aðra átt i þessum
spjátrungslega blátlglótta frakka
sinum, meö hörundsbjart ógeð-
fellt andlitið á sér.
Þetta hafði komið Rogin illa úr
jafnvægi. Andlit hans var strengt,
er hann nálgaðist dyrnar hjá Joan
og heyröi litla hundinn hennar
Phyllis, sem hét Henri upp á
frönsku, byrja að gelta löngu áöur
en hann barði aö dyrum. Ég læt
ekki nota mig, ákvaö hann með
sjálfum sér. Ég á rétt á mínu eig-
inlifi. Þaðvar betra fyrir Joan að
fara aö gá að sér. Hún hafði þann
sið að sneiöa glaölega hjá ýmsum
mikilvægum vandamálum, sem
hann hafði Ihugaö af mikilli al-
vöru. Hún virtist alltaf ganga út
frá þvi, að ekki gæti komiö til
neinna verulegra vandræða.
Hann gat hins vegar ekki leyft sér
svo áhyggjulausan og léttúðugan
hugsunarhátt, hann sem varö aö
vinna baki brotnu fyrir þeim pen-
ingum,sem koma áttu i vegfyrir,
að til vandræöa kæmi. Jæja, við
þessu var nú ekkert að gera að
svo stöddú, og raunar sá hann
ekki eftir peningunum, ef hann
gæti aöeins losnað við þá tilfinn-
ingu, að hún væri óhjákvæmileg
móðir slfks sonar sem þessa neö-
anjarðarsonar hans eða alger
dóttir þessa viðurstyggilega föör-
ur sins. Ef út i þaö var farið likt-
ist Rogin sjálfur eiginlega hvor-
ugu foreldra sinna, og gerólikur
var hann bróöur sinum.
Hún kom til dyranna I sallafinni
innitreyju af Phyllis, sem fór
henni mjög vel. Þegar Rogin leit
fyrst framan i glaðlegt andlit
hennar, flaug honum samferöa-
maöurinn snöggvast I hug. Þetta
var afar ógreinilegur svipur,
kannski mestmegnis imyndun, en
samt fór hrollur um hann.
Hún fór aö kyssa hann og sagöi:
„0, elskan litla, allur snjóugur!
Af hverju varstu ekki með hatt?
Þetta er út um allan litla hausinn
hans” — gæluávarp hennar i
þriðju persónu.
„Svona, lof mér nú að losa mig
viö þennan poka og komast úr
frakkanum”, rumdi Rogin og los-
aði sig úr faðmi hennar. Þvi gat
hún ekki beöið svolitið með þetta
kjass? „óskaplega er heitt hérna.
Mig logsvlöur I framan. Af hverju
kappkyndið þið svona? Og hund-
skrattinn er alltaf sigeltandi.
Hann veröur svona taugaveiklað-
ur af þvi aö vera alltaf lokaöur
inni. Er ekki hægt að fara út með
hann einstöku sinnum?”
„Það er ekki svo afskaplega
heitt hérna. Þér finnst það bara,
af þvi að þú kemur utan úr kuld-
anum. Finnst þér þessi treyja
ekki fara mér betur en Phyllis?
Sérstaklega yfir mjaömirnar.
Henni finnst það lika. Hún væri
kannski til með að selja mér
hana”.
„Vonandi ekki”, var komiö
fram á varir Rogins.
Hún sótti handklæði og fór aö
þurrka bráönandi snjóinn af
stuttu svörtu hári hans. Þessi að-
gangur gerði Henri alveg æran,
og Joan lokaði hann inni i svefn-
herberginu, þar sem hann henti
sér I sifellu á hurðina og klóraði i
viöinn.
„Keyptirðu hárþvottalöginn?”
spurði Joan.
„Hérna er hann”.
„Þá ætla ég að þvo á þér hárið
áður en viö borðum. Komdu”.
„Ég vil ekki láta þvo á mér hár-
ið”.
„Svona, enga vitleysu”, sagði
hún hlæjandi.
Hann furðaði sig á þessum al-
gera skorti hennar á allri sektar-
meövitund. Þetta var óskiljan-
legt.Auk þess var eins og þessi
bjarta vistlega stofa ruglaði hann
I rlminu og stæöi I vegi fyrir rýni
hans inn I óhugnanlega framtið-
ina. Af þessu leiddi, aö þótt hann
væri argur og reiöur, önd hans
bitur og ásakandi, þá virtist ein-
hvern veginn ekki viðeigandi að
skýra frá ástæöunum fyrir þvi.
Hann fór jafnvel aö kviða þvi, aö
hann kynni að missa ástæðurnar
úr huga sér eitthvað út i buskann.
1 baðherberginu dreif hún hann
úr jakkanum og skyrtunni og
fyllti handlaugina. Rogin barðist
við hugarangur sitt, þarna sem
hann stóð með bera bringuna
fann hann enn meira fyrir þvl en
áður, og hann sagði við sjálfan
sig: Bráðum skal ég tala yfir
hausamótunum á henni. Þeim
skal ekki veröa kápan úr þvi
klæöinu. „Heldurðu kannski”,
ætlaði hann aö segja við hana,
„að mér einum hafi verið ætlað
að bera byrðar alls heimsins?
Helduröu, að ég sé I heiminn bor-
inn til þess eins aö fórna mér og
láta hafa gagn af mér? Helduröu,
að ég sé einhver náttúruauölind,
kolanáma, oliulind eöa fiskimið?
Reyndu að gera þér grein fyrir
þvi, að það, að ég er Karlmaöur er
ekki fullgild afsökun fyrir aö
þræla mér út. Ég hef lika sál, og
hún er ekkert stærri né sterkari
en þin.
Ef litið er burt frá ytri einkenn-
um, eins og stærri vöðvum, dýpri
rödd og þess háttar, hvaö er þá
eftir? Tvær sálir, ósköp ámóta.
Og þvi þá ekki lika jöfn réttindi og
skyldur? Ég get ekki alltaf veriö
sá sterki”.
„Sezt hérna”, sagöi Joan og
færði eldhússtól að handlauginni.
„Hárið á þér er allt orðið flókið”.
Hann sat meö bringuna viö
kaldan glerunginn, meö hökuna á
handlaugarbrúninni, og grænt,
heitt, blikandi vatnið endurspegl-
aði gleriö og flisarnar. Hún hellti
svölum, ilmandi hárþvottalegin-
um yfir höfuöið á honum og fór að
þvo honum.
„En hvaö þú hefur heilbrigöan
hársvörö”, sagöi hún. „Hann er
allur ljósbleikur”.
„Hann á nú að vera hvitur”,
svaraöi hann. „Svo þaö hlýtur að
vera eitthvaö athugavert við
mig”.
„Það er einmitt ekkert athuga-
vert við þig”, sagði hún og þrýsti
sér að honum aftan frá, umlukti
hann, hellti vatninu hægt yfir
hann, þangaö til honum fannst
eins og vatniö kæmi innan úr hon-
um sjálfum, eins og þaö væri heit-
ur safi hans eigin leyndu kær-
leiksriku sálar, sem flóði yfir og
streymdi freyðandi niður I hand-
laugina, og hann gleymdi orðun-
um, sem hann hafði verið að hafa
yfir I huganum, og reiöin I garö
veröandi sonar hans hvarf meö
öllu, og hann andvarpaði og sagði
við hana upp úr hálffullri hand-
lauginni: „Þér detta alltaf svo
stórsniðug uppátæki I hug, Joan.
Gerirðu þér grein fyrir þvi? Það
er einhvers konar eðlisávísun,
sannkölluð náðargjöf”.
46. TBL. VIKAN 47