Vikan - 21.02.1974, Page 11

lega. En við tölum ekki um það
nú. Látum það lita út sem slys.
Ég leit á Shan, þar sem hún sat
og grét óhemjulega og það fór
hrollur um mig. Hvað var það
sem fram fór um kvöldið, þegar
ég sá inn um gluggann á kofa
Emorys? — Emory skar i sundur
hjólbarðann á afturhjólinu á biln-
um minum, áöur en hann fór i
kvöld. Ég sá hann gera það.
Shan grét þvi meir, en Julian
starði undrandi á mig. En þegar
hann tók til máls, var það Shan,
sem hann talaði til. — Farðu i
rúmið, þú ert alveg uppgefin. Ég
þarf lika að tala stundarkorn við
Lindu.
Ttún leit til min, hálfgerðum
hatursaugum og hljóp svo út úr
herberginu. Julian bauð mér ekki
sæti.
— Er allt I lagi með Adriu?
spurði hann.
— Shan hefur sannarlega ekki
legiö á liði sinu að spilla á
milli okkar, sagöi ég.
— Hverju bjóstu við? Við i Mc-
Cabe fjölskyldunni eigum erfitt
með aö fyrirgefa það, ef einhver
svikur okkur.
Ég hló hæðnislega. — Mér
finnst nú McCabe fjölskyldan
vera á kafi i einhverjum dular-
fullum aðgerðum. Er ekki kom-
inn timi til að athuga málin?
Hann starði niður i glasið sitt.
Það var hringt til min i kvöld, ég
hafði ekki tima til að segja þér frá
þvi. Stuart verður látinn laus á
morgun. Vilt þú fara til borgar-
innar og sækja hann?
Ég gat ekki komið upp nokkru
orði I fyrstu, svo fegin varð ég.
— Kannski — ef til vill verður
ekki tekið upp málið núna, þar
sem Emory er dáinn.
— Ég er nú ekki viss um það,
sagði Julian nokkuð þurrlega.
— En þú ætlar þá að minnsta
kosti að láta hann koma hingað.
tala við hann, — reyna að komast
til botns i þessu?
Hann var dálitið tortrygginn á
svip. — Ég ætla að minnsta
kosti að rekja úr honum garnirn-
ar. Hann hefur reyndar beðið mig
um það.
— Viltu að ég fari héðan?
— Nei , þú verður kyrr. Ég hefi
heldur ekki gert upp huga minn
gagnvart þér ennþá. En nú skaltu
fara i rúmið.
Ég flýtti mér út úr herberginu,
svolitið særð og það var ekki laust
viö aö mér væri flökurt. En ég gat
huggað mig við það, að það var
laumuleik minum að þakka, að
Julian var loksins farinn að sinna
þessu máli. Julian hefði ekki einu
sinni hlustað á Stuart, ef mitt
framtak hefði ekki komið til. Ég
gat huggað mig við það.
Ég var snemma á fótum á
laugardagsmorguninn og komin
niöur til morgunverðar á undan
öllum. Þegar ég kom út að bilnum
sá ég að það var búið að skipta
um hjólbarða, varahjólið komið i
staðinn fyrir það skorna. Þetta
var ábyggilega verk Julians og ég
var honum þakklát.
Ég kom bilnum fyrir rétt hjá
fangelsinu og mjög háttvis lög-
regluþjónn hleypti mér inn. Þar
hitti ég lögfræðing Stuarts, Henry
Bainbridge, sem sat þar og beið.
Hann stóð upp, þegar ég kom inn
og heilsaði mér innilega. Þetta
var frekar litill maður, næstum
sköllóttur, meö svolitinn kraga af
rauðlitu hári.
Ég var fegin að hitta hann ein-
an og settist við hlið hans á bekk-
inn.
— Þér hafið heyrt um dauöa
Emorys Ault? spurði ég.
— Já. Það var sagt frá þvi i
morgunfréttunum.
— Getur það ekki orðið til þess
að Stuart verði sýknaður af ákær-
unni?
Hann deplaði dauflegum augun
um og leit undan. — Það er ekki
hægt að segja neitt um það ennþá.
Ég er hér með afrit af bréfinu,
sem er uppistaðan i ákæru þeirra.
Það litur satt að segja ekki vel út,
ungfrú Egrle.
— Það er eins gott aö þér segið
mér eins og er, sagöi ég.
Hann opnaði skjalatösku sina
og tók upp pappirsörk. Það var
ljósritun af bréfi með rithönd
Margot og dagsett viku fyrir and-
lát hennar.
Framhald á bls. 40
8. TBL. VIKAN 11