Vikan - 21.02.1974, Síða 42

EINNI & PINNI
gött fyrir þig að koma þér sem
fyrst i burtu. Mig langar ekki til
aö eitthvað hræöilegt komi fyrir
þig.
Ég hristi höfuðið þrjózkulega.
— Nei, ég fér hvergi, fyrr en
sannleikurinn er kominn i ljós. Þú
ert hvergi öruggur fyrr, Stuart.
Við skildum svo við lögfræðing-
inn og Stuart settist undir stýrið,
til að aka okkur heim til
Greystones.
Clay var úti á snjöplögnum,
þegar Stuart hemlaði og stöðvaði
bilinn. Clay stökk strax niður af
plögnum og kom hlaupandi til
okkar. Hann heilsaði Stuart inni-
lega og brosti til min.
' — Ég vöna að þú sért laus fyrir
fullt og allt, Stuart. Linda hefur
sannarlega haft af þér miklar á-
hyggjur.
— Það vona ég lika, sagði
Stuart og nú var hann miklu glað-
legri. — Það er gaman að sjá þig,
Clay.
Hann ætlaði svo að aka áfram,
en ég lagöi höndina á arm hans. —
Biddu andarták! Clay, þú varst
uppi brekkunum i gærkvöldi.
Hvað var það sem raunverulega
skeði. Shan sagði að þið hefðuð
bæði séð það.
— Já, Emory ætiaði niður á
æöislegum hraða. Við vorum
fyrir aftan hann, en fórum miklu
hægar. Um það bil einum þriöja
af leiöinni, er klettahryggur, sem
er ekki svo hættulegur vegna þess
að skiöamenn beygja alltaf fyrir
neðanhann. En hann beygði ekki
niöur, hann reisti skiðin bókstaf-
lega upp i móti og þaut fram af
klettabrúninni. Brekkan fyrir
neöan er snarbrött. Þegar við
klifruðum með erfiðismunum upp
á klettabrúnina, sáum viö að
Emory hafði lennt á hvassri egg,
sem skagaöi fram úr klettinum.
Eftirlitsmennirnir áttu bágt með
aö ná- honum þaðan.
— En Julian sagði að þetta
hefði alls ekki veriðslys, sagði ég,
— hann sagði....
— Vitaskuld var þetta ekki
slys, það var hreint sjálfsmorð.
Hanri fór upp á við og yfir þennan
klett af fúsum vilja. Ég held hann
hafi aldrei raunverulega misst
stjórn á skiðunum.
Ég heyrði að Stuart stundi við.
— Þarna getum við séð það. Hann
hefur verið farinn að óttast að upp
kæmist um lygar hans, þegar ég
yrði látinn laus. En hvernig eig-
um við nú að geta sannað, að það
var hann sem ýtti stólnum með
Margot fram á brúnina?
— Það verður erfitt. Fyrst og
fremst verður að finna einhverja
sennilega ástæðu fyrir þvi, en ég
get ekki séð að hún sé fyrir hendi.
— Við hljótum að komast að
þvi sanna, sagði Stuart glaðlega
og ók af stað.
Ég sat þögul, meðan við ókum
spölinn heim að Graystones. Ég
var að reyna að gera mér i hugar-
lund hvernig þetta hefði allt skeð.
En þegar turninn á Graystones
kom i ljós, var eins og Stuart
vaknaði til lifsins. Eitthvað af
hinni horfnu lifsgleöi i augum
hans kom nú fram og það var
hlýja i röddinni, þegar hann sagði
með sinum gamla ákafa:
— En sú steinahrúga! Þetta er
skuggalegt hús, en samt held ég
að þar hafi ég verið hamingju-
samastur i lifi minu.
Þegar við stöðvuðum bilinn og
stigum út, beið Julian okkar i
dyrunum. Hann var svolitið á
verði, þegar hann heilsaði Stuart,
en Stuart tók ekkert eftir þvi.
Hann talaði um það hve gott væri
að vera kominn ,,heim” og á ein-
hvern hátt bræddi ákafi hans is-
inn og að stundarkorni liðnu voru
þeir búnir að koma sér fýrir hjá
arninum og farnir að tala um
gamla daga. Harmleiknum var
ýtt til hliöar og það var mér
reyndar lika. Þeir veittu mér
enga athygli, svo ég fór út úr her-
berginu og upp til Adriu.
Ég mætti Shan á leiðinni, og
hafi hún ennþá borið hatur til
min, þá lét hún það ekki i ljós.
Hún sagði mér að þau Julian
væru á leiðinni til borgarinnar, til
að ganga frá öllu viðvikjandi
Emory. Hún bað mig að lita eftir
Adriu. Gamli maðurinn átti ekki
neina ættingja að, svo Julian varð
að hugsa fyrir öllu.
— Heldurðu að hann hafi fram-
ið sjálfsmorö? spurði ég blátt
áfram.
Mér sýndist ekki betur en hún
myndi bresta i grát, en hún náði
valdi á sjálfri sér, setti upp kæru-
leysissvip og þaö var sem hún
horfði I gegnum mig.
— Ég veit ekkert hvað skeöi
eða hvernig, sagði hún og sveif
fram hjá mér i stiganum. Þegar
hún var komin alla leið niöur leit
hún upp. — Ef bróðir þinn vill
dvelja hér, þá getur hann fengiö
sitt gamla herbergi, sem er næsta
herbergi viö þitt. Julian lét dótiö
hans þangaö, jafnvel skiðin.
Ég flýtti mér upp til Adriu. Hún
var ennþá að lesa.
— Hvað eigum við að lfta á i
dag? Þú mátt sjálf velja.
Hún yppti öxlum, kæruleysis-
lega. — Shan segir að Emory sé
dáinn. Hún segir að hann hafi
dottiö á skiöum.
— Já, þaö er rétt. Veiztu aö
Stuart bróöir minn er kominn
aftur til Graystones? Ég sótti
hann til bæjarins i morgun.
— Hvers vegna lét pabbi hann
koma hingað aftur?
— Það getur verið að pabba
þinum hafi ekki fundist það sann-
gjarnt að láta hann vera i fang-
elsi. Við skulum lita á bækurnar
þinar. Viö getum lika farið með
þær niður.
— Ég vil heldur vera hér.
— Þaö er allt i lagi min vegna.
Ertu búin að skrifa stilinn, sem ég
sagði þér aö gera?
— Um skiðaiþróttina? Ég er
byrjuö á honum.
— Þú getur þá haldið áfram
meö hann. En fyrst ætla ég að
spyrja þig um nokkuð. Ég hefi
verið að lesa sögu eftir Clay
Davidson og ég hefi verið að velta
ýmsu fyrir mér. Getur þú sagt
mér hvort börnin, sem hafa alizt
upp i þessu húsi, hafi einhvern
sérstakan felustað, þar sem þau
hafa falið ýmsa hluti. Ég á viö
stað, sem fjölskyldan hefur mæt-
ur á, jafnvel fram á fullorðinsár.
Hún hugsaði sig um eitt gjidar-
tnk
- Háaloftiö.
— Það er nú svo stórt. Er það
einhver sérstakur staður á háa-
loftinu?
— Ef ég segi þer það, þá er
það ekkert leyndarmál lengur.
— Þarf það aö vera leyndar-
mál? Ef ég hefði nú eitthvað, sem
mig langaði til að fela? Gæti ég þá
ekki notaö ykkar felustað?
Ég fann að ég var aftur að
vinna traust hennar, en fann þó
að hún stritaöi á móti. Hún brosti
skyndilega. — Allt i lagi. Ég skal
segja þér það. Þegar þú ferð upp
á loft, þá skaltu ganga inn á mitt
gólfiö. Svo snýrðu við og gengur
út að veggnum til hægri. Þar
hangir gamalt föstuljósker, skor-
ið út úr graskeri, á snaga á
veggnum. Það er hægt að taka
42 VIKAN 8. TBL.