Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 14

höfðu svo oft setið yfir sódavatns-
flösku.
Þá var það, að hann hafði kom-
ið auga á telpuna og séö, að hún
hlaut að vera dóttir Sally . —
Saily hafði fundizt heimurinn allt
of litill. Það var hún, sem meö
draumórum sinum og óróanum i
blóðinu hafði oröið til þess fyrst
allra aö fræða hann um, hve stór
og heillandi veröldin væ'ri. Sally.
hlaut að hafa snúiö heim aftur ög
gifzt.
Skömmu seinna kallaði telpan i
áttina til kaffihússins: „Mamma!
Hann Ringó vill ekki synda.
Segðu honum, að hann eigi aö
synda!”
Björt kvenmannsrödd svaraði:
HANN þekkti telpuna, undir
eins og hann sá hana, enda þótt
hánn hefði aldrei séð hana áður —
ekki einu sinni haft hugmynd um
að hún væri til. Hún var að leika
sér viö hund I fjörunni andspænis
kaffihúsinu. Hve gömui skyldi
hún vera? Atta eða ef til vill niu
ára. Sem hún stóð þarna i bláu
sundfötunum, virtist hún vera lit-
iö annað en tveir langir fætur.
Hár hennar var dökkt, sitt og
rennslétt. Það var ekki hárið,
sem minnti hann á Sally. Hár
hennar haföi verið stutt og allt
hrokkið. Oft haföi henni gramizt,
að hún gat ekki greitt það eftir
eigin geðþótta, en engu að siður
fór það nú alltaf vel.— Nei, þaö
var miklu fremur eitthvaö i lát-
bragði telpunnar, I snöggum,
áköfum, næstum svifléttum
hreyfingum hennar, sem minnti
hann á Sally.
Maðurinn varð svo miður sin,
þegar hann fann, hve mikla geðs-
hræringu þetta vakti honum, að
við lá, að hann hypjaði sig tafar-
laust burt. En fyrst hann var nú
loksins kominn hingað aftur,
fannst honum hann veröa að
staldra örlitið lengur við. Hann
hallaði sér þv.I fram á grindverkiö
og horfði á telpuna.
Þetta var i fyrsta sinn, sem
hann kom heim aftur. Eftir að
báðir foreldrar hans voru látnir,
haföi hann ekki langað neitt heim
i strandbæinn, þar sem hann var
fæddur og upp alinn. Þar átti
hann sér að visu endurminningar
um æskuást, en þær voru nú farn-
ar að fyrnast á öllum þeim árum,
er hann haföi verjö strlösfréttav''
ritari. „Áfram núJ’ höfðu verið
kjörorð hans I lifinu til að'knýja
hann til að herðiT-sig I þessum si-
felida eltinaa.lei^víð stjörnuna,
sem ávallt’TjómaM ffír næsta
fjallstfndinum.
Hann heföi heldur alls ekki
komiö hingað núna, ef honum
hefði ekki leiþztsvo mikið i stuttu
orlofi, sem hann áttí,. að hanrt
hafði að lokum farlð-inn á rit
stjórn blaösins til að athuga,
hvort hann gæti ekki narrað neinn
þaðan út með sér til aö fá sér glas.
Þetta var I ágústmánuði, i gúrku-
tiðinni, þegar fréttirnar eru I frii
eins og fólkiö og blaðamennirnir
verða aö skálda sjálfir frásagnir
sinar. Einhver hafði stungið upp á
þvi, aö framreiðslustúlkurnar i

K
%
Smásaga
eftir
V. Francis
'veitingahúsi á einhverjum bað-
stáðnum ættu að vera naktar að
ofan, og bæjarstjórnin hafði orðiö
bálvond yfir þessu. „Veiztu nú
hvað?” hafði ritstjorinn hans
sagt. „Ég býö upp á bjór, ef þú
láumast þangað út eftir og rubbar
uppf 1000 orða grein handa mér
,um: „Ber brjóst koiha öllu i upp-
ná'fíí á baðstað”.
< f,Gott ogjel!” hafði hann sagt,
þvf-airPVar betra en að vera einn
og yfirgefinn á tilgangslausu
eigri, þangað til sumarleyfinu
væri loks lokið. En þegar hann
komst að raun um, aö baðstaður-
inn var enginn annar en Vestur-
bær, þar sem hann var fæddur
og hafði ekki veriö langa lengi,
hrafði hann aöeins yppt öxlum og
hugsaö sem svo:
nema það þó!”
„Jæja, ekki
En þegar hann hafði simað frá-
sögn sina til ritstjórnarinnar,
hafði hann farið eins konar pila-
grimsför út að gamla húsinu for-
eldra sinna. Litið var þaö —
minna en hann haföi minnt — og
málningin á þvi var allt of nýleg,
gluggatjöldin allt of glossaleg á
litinn. Hann fór ekki inn I húsið.
Gömlu raddirnar voru þagnaðar,
og hann langaði ekki aö heyra
þær nýju. Hann var dapur i
bragöi, þegar hann snéri frá hús-
inu, og rétt á eftir varö hann þess
var, að hann var ósjálfrátt lagður
af stað niöur að ströndinni I átt til
kaffihússins, þar sem þau Sally
14 VIKAN 23. TBL.
hana og heyrði málróm hennar —
ekki bergmál frá fyrri tið, heldur
ósviknar tilfinningar frá löngu
liðinni æsku. Þær tilfinningar,
sem lengi höfðu blundað i fylgsni
sálarinnar, lifnuðu skyndilega við
og brutust fram. Þetta hafði nú
verið svo litiö fylgsni og ramm-
lega lokað, aö hann haföi ekki
oröið þess var öll þessi ár. En nú
var eins og litil, hlýleg lifandi
vera hefði veriö vakin þarna af
vetrardvala.
Þegar hann heyröi Sally hlæja
og tala viö telpuna, varð hann
gripinn þeirri furðulegu til-
finningu, að hann væri orðinn aö
tveimur mannverum. Hann leit
hana raunsæjum, forvitnilegum
hlutleysisaugum hins fullorðna
manns, en samtimis horfði hann á
hana meö hrifningu átján ára
pilts. A þeim aldri hafði hann
brunniö af villtri og heitri ást til
hennar, ást sem gagntekur menn
ekki nema einu sinni á ævinni,
ást, sem er allt of hamslaus til aö
hlita nokkurri skynsemi og að-
laga sig gráum veruleikanum.
Báðir einstaklingarnir i honum
þráðu að nálgast hana, en eitt-
hvert afl neyddi hann til að
húsið, og hún sagöi: „Viltu einn
...einn?
„Einn gin og sóda”, sagði hún,
og síðan hellti hún öðrum I glas
Kanda sér, settist andspænis hon-
um og mælti: „Ég hef oft verið aö
velta þvi fyrir mér, hvort þú
mundir nokkurn tima koma hing-
að aftur”.
„Þetta er nú i fyrsta skiptið”,
svaraði hann „og þá gat ég ekki
staðizt freistinguna aö labba
framhjá kaffihúsinu. En ég bjóst
nú ekki við að hitta þig hér.”
„Já, en þú fórst nú héöan
skömmu á undan mér. Þú réðst á
herskip, eða man ég það ekki
rétt?”
„Jú, það er laukrétt, en það eru
nú meir en tuttugu ár siðan. Það
þýðir, aö ég er...”
„Við skulum nú ekki fara að
telja árin,” svaraði hann.
„Fórstu viða, áður en þú snérir
heim aftur?”
Hún hló kuldalega. „Ég var
komin heim, áður en á var lið-
ið, og siðan hef ég verið hér.
Mamma varð veik...”
„Það þykir mér leitt að heyra.”
,,... Og striðinu var nú lika að
verða lokið. Þeir sendu mig heim.
AFRAM
Hún bjóst undir eins til varnar.
„Þú veizt, að þeir eru látnir hætta
á bezta aldri i lögreglunni nú á
dögum. Bob er litið eldri en ég.
Hann er mjög... vingjarnleg'ur,
nærgætinn og ábyggilegur.”
Þau urðu bæði dálitiö vand-
ræðaleg. Skyndilfega reis hún á
fætur og sagði: „Afsakaöu mig
andartak. Ég verð að sækja hana
Mandy.”
Hann virti fyrir sér, hve grönn
hún var enn og sá, að hreyfingar
hennar voru jafn mjúkar og
yndislegar og i gamla daga, og
hann hugsaði: „Guö minn góður,
af hverju hlæjum við ekki, ef
þetta er svona spaugilegt?”
Hvað hafði hún sagt viö hann,
þegar þau voru unglingar og hann
brann af ást til hennar og hún af
lifsþorsta? Þá hafði hann sárbænt
hana að giftast sér, undir eins og
hann væri kominn i flugherinn og
hefði orðiö ofurlitið rýmri f járráð
en við blaöamennskunámið.
„Ég vil ekki binda mig!” haföi
hún þ'á sagt „Ég vil þaö ekki.
Það er svo margt að sjá, svo
margt að gera! Ég ætla að ferð-
ast, ferðast, ferðast og sjá það
allt!” Siðan hafði hún bætt við i
ertnistón: „Og þegar ég er búin
að sjá það allt og orðin leiö á þvi,
ætla ég að koma aftur, og þá
máttu giftast mér. En þá langar
. þig bara ekki lengur til þess! ”
Hann hafði stagazt svo lengi á
þessu við hana, að hún var orðin
dauðleið á þvi og hafði farið út
með öðrum pilti bara til að gera
honum gramt i geði. Siðan höfðu
þau sætzt til þess eins aö byrja
aftur að rifast og sættast aftur —
eins og fer fyrir Öllum ástriöufull-
um unglingum — þangaö til þau
lentu i seinasta spaugilega rifr-
ildinu, sem lauk með þvi, að þau
fóru hvort sina leið til að ala á
særðri mikilmennskukenndinni.
Siðan hafði hann verið á sifelldu
flakki, en Sally, sem var eiröar-
laus ótemja, hafði snúið heim aft-
ur til að giftast honum Bob.
EINSTÆÐINGUR
„Þú mátt ekki striða hundinum,
vina min”.
Hann vissi, að þetta var Sally
og reis upp til hálfs. Hún stóð und-
ir sóltjaldinu og brá hönd fyrir
augun. Svo hljóp hún niður til
strandarinnar. Þegar hún skund-
aði framhjá honum, leit hún
framan i hann, en hélt siðan
áfram til telpunnar. Hún gat ekki
hafa þekkt hann I einu vetfangi —
eftir allan þennan tima. Og auk
þess hafði hann breytzt. Hann
haföi breytzt allt of mikið öll þessi
ár, sem hann hafði veriö á sifelld-
um þeytingi.
Breytzt? Að visu, en eitthvaö
innra með honum var enn ó-
breytt. Það var eins og eitthvað
heföi lifnað þar við, þegar hann sá
standa kyrran, þar til Sally var
loks búin aö fá telpuna til að fara
að leika sér I sandinum og snéri
aftur til kaffihússins. Þá hraðaði
hann sér á eftir henni, þar til hann
var kominn samsiða henni, og
hún leit á hann svipbrigðalaust
eins og hún bæri ekki kennsl á
hann. Hann vissi ekki, hvernig
hann átti aö bregöast viö þessu,
en heyröi sjálfan sig segja:
„Fyrirgeföu, aö ég stari svona á
þig, en ég hef ekki séð þig i
tuttugu ár”.
„Er þetta ekki Paddy?” spuröi
hún.
„Þekkiröu mig aftur?”
„Ég vissi, að það varst þú”.
Þau uröu samferöa inn i kaffi-
Ég hjúkraði mömmu, þangað til
hún dó. Eftir þaö tók ég við
rekstri kaffihússins, svo ég haföi
nóg aö snúast.”
„Og þú fórstekki héöan aftur?”
„Bob reyndist mér svo vel. —
Við giftumst.”
Hann gat ekki imyndað sér,
hvernig manni Sally myndi vilja
giftast. „Er maöurinn þinn — ég á
við — vinnur hann hér i bænum?”
„Hann er I lögreglunni.”
„Er handhafi laga og siðsemi,
— það lætur vel i eyrum.”
„Hann lætur af störfum eftir
fjögur ár. Ég veit sannarlega
ekki, hvað ég á að gera viö hann
allan liðlangan daginn, þegar þar
aö kemur.”
„Lætur af störfum?”
Hún vakti hann af draumórum
hans með þvi að segja: „Mandy,
þetta er hann Paddy, sem hún
mamma þin þekkti einu sinni
fyrir langa löngu.”
„Góðan dag, Mandy, sagði
hann alvarlegur i bragði, og telp-
an togaöi i slétt hárið á sér og
sagði: „Ég á nælonnáttkjól.”
Þá leit hann brosandi á
mömmu hennar og sagði:
„Veiztu, aö þú ert sú eina, sem
kallar mig Paddy. Þegar ég flutt-
ist héðan, fór ég að kalla mig
réttu nafni: Patrick litur betur út
i blaðinu.”
„Já, ég hef lesið greinarnar
þinar,” sagði hún, „Frá viðri ver-
öld. Þú hefur ferðazt mikiö.”
Framhald á bls. 38
23. TBL. VIKAN 15