Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 32

Aftur hafði þjónustan i Rússlandi orðið
Kirby kvalafull. Jafnvel þótt sár hans
greru, var ekki allt fengið. Hvemig átti
hann að afbera þá miklu kvöi, sem von-
laus ást hans á Olgu gerði honum....?
Kirby og Karita komu til
Baranovichi nokkrum dögum
slöar. Aöalbækistöövarnar, eða
Stavka, eins og þær voru kallaö-
ar, voru staösettar I nokkrum
járnbrautarvögnum I skjóli
stórra trjáa. Kirby bjó I vagni
meö þrem öðrum brezkum for-
ingjum og Karita kom daglega, til
aö lita eftir honum, en hún bjó
eins og annað þjónustufólk, I
stóru húsi I nágrenninu.
Zarinn var sjálfur i Stavka. Frá
Stavka var öllum hernum
stjórnaö, en zarinn var ánægður
yfir þvi, að vera þarna miödepill,
en raunverulega reyndi hann ekki
að taka neitt fram i fyrir yfirhers-
höfðingjanum, Nicholas Nicolai-
vitch, stórhertoga. Zaririn komst
fljótlega að þvi, að Kirby var
meðal brezku foringjanna og brá
skjótt við til að stefna honum til
sin.
— Kæri vinur, þetta er sannar-
lega ánægjulegt, sagði hann og lét
i ljós innilega gleöi. — Ja, hvern
hefði óraöfyrtr þessu. Ég vona að
ekki lári mjög ilia um yður, við
höfum nú ekki upp á mikil þæg-
indi að bjóða hér.
— Það er allt með ágætum,
yðar hátign, sagði Kirby.
— Já, þetta er nú ekki eins'
skemmtilegt eins og að hittast á
tennisvellinum, sagði Nicholas. —
Hverju spáið þér um þetta allt
saman?
Þeir röltu svo um milli vagn-
anna og ræddu um striðið. Kirby
var ljóst, að zarinn hafði nokkuö
glögga sýn yfir það sém fram fór,
en meðfædd bjartsýni hans gerði
hann frekar skammsýnan um
gang styrjaldarinnar. Það var
reyndar nokkuð furðulégt, vegna
þess að eðlisgreind hans, hefði átt
að gera honum ljóst skuggalegt
útlitið, þó ekki væri nema skortur
á öllum hergögnum og öðrum
þör’fum hersins.
Kirby átti býsna annrikt, vegna
þess að hann þurfti eiginlega að
gegna starfi sem túlkur. En
snemma á árinu 1915 var horium
og nokkrum brezkum og
frönskum foringjum skipað að
fara með yfirhershöfðingjanum i
eftirlitsferð til aðalstöðva i fram-
linunni. Þeir ferðuðust i fjölda
herbila.
Ekki langt frá höfuðstöðvum
deildanna voru Rússar búnir að
búa um sig i skotgröfum á pólskri
grund og skotgrafirnar voru fleiri
milur á lengd. Einmitt þennan
dag voru áhlaup Þjóöverja ógn-
vænleg. Þegar bilalest stórhei
togans nálgaðist bækistöövarnar,
jókst skothriðin um allan helming
og þegar lestin nam staðar, var
alls ekkert lát á skothriðinni,
hávaðinn var ærandi og Kirby
fannst sem nú fyrst væri hann i
skotmarki, striðið var komið nær
honum.
að meta látleysi Kirbys og lýta-
lausa rússnesku og brosti glað-
lega. Þetta var þrekvaxinn
maöur, frekar ófriöur og úfinn.
— Boris Gregorovitch Kolchak,
I fimmta riddaraliði Úkrainu,
kynnti hann sig.
— John Kirby, i brezku banda-
lagssveitunum.
Kolchak höfuðsmaður sem var
einna likastur góðlegum skógar-
birni, leit niður eftir götunni.
Kirby öskraði til að yfirgnæfa
hávaðann: — Er þetta venjulegt
hérna, eða er þetta sérstakt
áhlaup?
— Já, og dálitið hávaðasamt,
finnst yður þaö ekki? Viljið þér
ekki koiha inn. Þótt við losnum
ekki við hávaðann þar, þá er þó
hægt að fá sér i glas.
Það hittist svo d, einmitt þá, að
skothriðin dvinaði og i þögninni
gengu þeir inn i húsið. Það var
allt á öðrum endanum. Stórher-
toginn var mjög hávær i sam-
ræðum sinum við sveitarfor-
ingjann. Kolchak höfuðsmaður
dró Kirby með sér inn i herbergi,
sem var hluti af matsal foringj-
anna, þar sem nokkrir liðsfor-
ingjar stóðu við borð meö ein-
hverju snarli. Kirby nældi sér i
svolitinn kjötbita og Kolchak
hellti vini i glas handa honum.
Svo fóru þeir að ræðast við. Það
kom i ljós að Kolchak var yfir-
maður riddaraliðs, sem hafði
bráðabirgðastöðvar i nokkurra
milna fjarlægð. Hann hafði verið
kallaður til bækistöðvanna og var
minútum hafði verið nokkurn
veginn undir stjórn, þótt hávaða-
samt væri, var nú einna likast
geðveikraspitala. Þegar Kirby og
Kolchak komu út á þrepin, var
verið að aka stórhertoganum i
burtu og hann sat teinréttur og
með reiðisvip. Fylgdarlið hans ók
á eftir honum. Útlendu liðsfor-
ingjarnir voru i siðasta bilnum og
biðu eftir Kirby. Þeir bentu
honum að koma, sýnilega óþolin-
móðir.
— Ætlar þú að koma með
okkur? Kirby fannst hann þurfa
að bjóða hinum góðlátlega
riddaraliðsforingja að verða
samferða.
— 1 þessu þarna? Kolchak
höfuðsmaður hló hrottalega og
benti á bilinn. — Ég hef ennþá
hesthér á næstu grösum. Hann er
að visu ekki neinn gæðingur, gn
hann er traustur.
Og þá hófst skothriðin aftur
með ógurlegum drunum.
Drottinn minn, þeir hafa
brotizt i gegn! Rödd Kolchaks
lýsti bæði gremju og örvæntingu.
Sprengja féll til jarðar nokkur
hundruðum metra frá þeim. Hún
sprakk i mjúkum jarðveginum og
þeytti honum i allar áttir.
Flýttu þér! kallaði einn af
brezku liðsforingjunum til
Kirbys. Kirby hikaði enn, en
Kolchak hljóp að opnum dyrunum
og öskraði á Bruislov yfir-
foringja. Kirby stökk niður
þrepin, tók tvö i einu út að
bilnum. Tvö hundruð metrum
neðar við veginn, sprakk önnur
sprengja. Þriðja sprengjan lenti á
þaki hússins með ofboðslegum
hávaða og steinar og þakplötur
þeyttust i allar áttir.
Kirby var um það bil að taka
sæti sitt i bilnum, þegar hann sá
að steinn féll á öxl Kolchaks
höfuðsmanns. Hann féll og Kirby
þaut til og dró hann á fætur.
Kolchak kveinkaði sér og rjóða
andlitið var nú náfölt.
Sumri hallar
1 stóra húsinu var ys og þys.
Menn hlupu upp og niöur stiga,
komu og fóru. Þegar stórhertog-
inn birtist viku varömenn til hliö-
ar og heilsuðu á hermannavisu.
Kirby fór ekki strax inn i húsið, en
hinkraöi við á þrepunum við aðal-
dyrnar og hlustaði á ósköpin.
Rússneskur riddaraliðshöfuös-
maöur, berhöföaður og i moldug-
um stigvélum, kom út. Hann virti
Kirby fyrir sér, þegar hann tók
eftir brezka einkennisbúningn-
um.
— Gamli maöurinn hefur hætt
sér nokkuð nálægt eldinum i dag,
sagði hann. — Finnst yður það
ekki?
— Það var hans eigin hug-
mynd, sagði Kirby. — Mér er nóg
um allan þerinan hávaða.
Höfuðsmaðurinn virtist kunna
nú aö biða skipana. Hann var þá
búinn að biða i tvo tima.
En skyndilega heyrðist mikið
fótatak og tramp á ganginum
fyrir framan. Kolchak höfuðs-
maður og Kirby fóru að athuga
hvað um væri aö vera. Stórher-
toginn og föruneyti hans voru að
fara með miklum fyrirgangi, eftir
aðeins hálftima dvöl i húsinu.
— Orlofsky! Kolchak kom auga
á yfirliðsforingja neðar i gang-
inum. — Orlofsky, ég var búinn að
gefa skipanir!
— Fjandinn hafi skipanir
þinar, öskraði liðsforinginn. —
Þeir eru að vaða yfir okkur, þú
verður að hörfa.
Kolchak bölvaði.
— ÆJi ég verði ekki að fara,
sagði Kirby.
Það sem fyrir nokkrum
— Biðið! öskraði Kirby til
bflstjórans, sem var að aka af
stað. Hann komst með Kolchak
niður þrepin, en þá féll ein
sprengjan ennþá, eins og raketta
frá Marz, beint á þak bilsins, sem
þegar i stað stóð i björtu báli og
mennirnir og járnarusl úr bilnum
þeyttist hátt i loft upp. Kirby
kastaðist til hliðar og höfuðs-
maðurinn með honum. Kirby
rankaði við sér, þar sem hann lá
með andlitið niðri i grasinu viö
vegarbrúnina og þegar hann leit I
kringum sig, sá hann leyfarnar af
bllnum og félögum sinum.
— Ö, guð minn, andvarpaði
hann.
Höfuðsmaðurinn komst á kné,
særði handleggurinn dinglaöi
máttlaus niður með siðunni. Svo
heyröu þeir hófadyn. Riddara-
32 VIKAN 23. TBL.