Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 33

Stevens.
liösforingi kom riðandi með
annan hest i taumi. Höfuðs-
maðurinn stundi af sársauka og
sagði: — Það er eins gott fyrir
yður að ná i hest handa sjálfum
yður. Kirby komst á fætur og
hjálpaði höfuðsm'anninum á bak
og fór svo að lita i kringum sig
eftir hesti. Hann fann skjótlega
svartan hest, sem enginn hafði
hirt um að leysa. Skepnan varð
greinilega fegin yfir þvi að losna
og Kirby flýtti sér á bak við- og
reið á eftir höfuðsmanninum og
fylgdi honum gegnum hliðið og út
á veginn.
Vegurinn var fullur af hörfandi
Rússum. Riddaraliðið riðlaðist
milli stjórskotaliðsmanna, sem
voru komnir á bak d'auðupp-
gefnum hestunum, sem drógu
fallbyssurnar. Þjóðverjar höfðu
alger yfirráð yfir þjóðveginum og
sprengjurnar féllu á báða bóga.
Kirby og Kolchak höfuðsmaður
urðu að fylgjast með straumnum.
Kirby reið upp að hlið höfuðs-
mannsins og neyddi hann til að
fylgja vegarbrúninni. — Við
rlðum yfir akrana, kallaði Kirby
gegnum sprengjugnýinn, — þér
getið ekki haldið áfram gegnum
þetta viti.
— Fjandinn hafi það, sagði
höfuðsmaðuronn, en sneri samt
hesti sinum.
Rétt i þvi heyrðist ofboðslegur
hvinur og sprengja féll á veginn.
Blossarnir náðu þangað sem
Kirby og höfuðsmaðurinn voru,
svo þeir sáu ekkert annað en eld-
gla'ringar og hitinn var óbæri-
legur. Kolchak stundi. Næsta
sprengjuregn féll báðum megin
við veginn. Kolchak, með blóðið
drjúpandi undan jakkaerminni,
var farinn að hallast á hestinum
og Kirby stökk af baki til að gripa
Rússann, áður en hann félli.
Menn og hestar voru þjótandi i
allar áttir frá veginum til að flýja
undan sprengjuregninu.
Þetta er sannkallað viti,
hugsaði Kirby, og ég var alls ekki
borinn til slikra hluta. Hann fór
að reyna að draga Kolchak
höfuðsmann i burtu frá veginum.
Eitthvað skall á hægri handlegg
hans, hann fann eitthvað lenda á
hægri fótlegg sinum og gat alls
ekki greint hvað það var, en svo
kastaðist hann á grúfu yfir
likama Kolchaks höfuðsmanns.
Svo lá hann grafkyrr undir
sprengjuregninu, sem Þjóðverjar
beindu að flóttafólkinu á
veginum.
Olga var ennþá i einkennisbún-
ingi sinum og sat i herberginu,
sem þær Tatiana höfðu sameigin-
lega I Alexanderhöllinni i Sar-
skoje Selo. Það hafði veriö sér-
staklega erfitt á sjúkrahúsinu sið-
ustu tvo dagana. Þjóðverjar voru
næstum komnir gegnum Pólland.
Tala fallinna og særðra var of-
boðsleg. Hún hafði unnið baki
brotnu til klukkan fjögur og þá
hafði hún beinlinis verið rekin til
að hvfla sig. Hún var þakklát
8. hluti
Framhaldssaga eftir Róbert Tyler

23. TBL. VIKAN 33