Vikan - 08.08.1974, Blaðsíða 15

r
SINS
Smásaga eftir Gabriel Dundas.
Kærleikurinn gefur lifinu tilgang og lit
Án hans er flest annað litils virði.
Eftir nokkra stund stóð hún
upp, vafði Kúkú varlega inn i
peysu og lokaði kommóðuskúff-
unni.
Vicky beið þeirra á stöðinni á
þriðjudeginum. Hún sýndist yngri
i þessu siða rauða pilsi. Þegar
þær höfðu fylgt Edith frænku að
leigubilnum, sem hún tók til tann-
læknisins sins, tóku þær vagninn
að ibúðinni, sem var uppi á þriðju
hæð. Þar var innilokuð kaffilykt.
Vinnustofan var stór með tveim-
ur griðarstórum gluggum á norð-
urhliðinni. Þar inni var vinnuborð
Vicky og divan. út úr þvi var litið
eldhús, þar sem allt var á rúi og
stúi og baðherbergi, sem svipað
var ástatt um.
,,Og þetta er herbergið þitt,”
sagði Vicky og opnaði dyrnar að
smákompu, sem var ekki stærri
en búrið heima, og enginn gluggi
var á henni, nema örlitil bora
uppi undir lofti.
Þar inni var þröngur legubekk-
ur, stóll og kommóða. Undir ótal
púðum undir glugganum sá i
brotinp stól.
,,Ég ætlaði að vera búin að taka
til,” sagði Vicky, ,,en svo hafði ég
engan tima til þess.”
,,Það er allt i lagi,” sagði
Christine kurteislega og setti
töskuna sina á legubekkinn, þvi
að hvergi var neitt pláss fyrir
hana annars staðar.
„Jæja,” sagði Vicky. „Matur!
Við skulum sjá hvað er til.”
Hún fann til egg, brauð og ost
og ávexti. Hún tók dótið af einu
borðinu og breiddi á það dúk.
Eftir matinn varð Vicky að
ljúka við mynd, sem hún var að
gera, svo að Christine gekk frá
dótinu sinu i skúffurnar. Skúff-
urnar voru rykugar, svo að
Christine þurrkaði þær vandlega,
áður en hún setti ofan i þær.
Siminn hringdi i næsta herbergi
og hún heyrði Vicky segja: ,,I
kvöld? Mér hefði þótt það
skemmtilegt, en ég get það ekki i
þessari viku. Dóttir min er hjá
mér.” Það var kominn nýr hljóm-
ur i rödd hennar, hún talaði hratt
og af ákefð.
Seinna um daginn fóru þær út
og skiluðu myndinni, gengu um i
garðinum og borðuðu á veitinga-
húsi.
„Hvernig hefur frú Watts
það?” spurði Vicky. „Létu frænk-
urnar mála eldhúsið fyrir hana?”
Það var eins og þær hefðu litið
að tala um og Vicky talaði við
Christine eins og væri hún gestur.
Auðvitað var hún gestur.
Hvar ætli Vicky hefði verið i
kvöld, hefði hún ekki verið hjá
henni? t samkvæmi hjá vinum
sinum, sem höfðu hringt til henn-
ar, þar hefði hún skemmt sér
ákaflega vel og gert að gamni
sinu með þessum nýja hljómi i
röddinni.
Christine fór seinna i rúmið en
hún var vön að gera heima, en
henni gekk illa að sofna. Það var
heitt og loftlaust i herberginu og
gegnum siitin gluggatjöldin sá
hún bjarmann af borgarljósunum
á himninum. Umferðarniðurinn
þagnaði ekki. úr næsta herbergi
heyrði hún til móður sinnar, sem
enn var að vinna, hún heyrði hana
láta renna vatn i ketilinn til að
hita sér kaffi. Christine hugsaði:
Þrjár nætur til viðbótar...
Stundum var reyndar gaman,
eins og til dæmist þegar þær fóru
á safnið og Vicky teiknaði módel-
in i krinólinkjólunum i gler-
skápunum, hárkollurnar og hnjá-
skjólin. Lika rigningardaginn,
þegar þær fóru að sjá teikni-
myndirnar i kvikmyndahúsinu á
horninu.
Christine hló svo að tárin runnu
niður andlitið á henni. Það var
svo mikill léttir að geta hlegið
svona saman og þurfa ekki stöð-
ugt að vera að finna upp á ein-
hverju til þess að tala um. Allan
timann fannst henni samt, að hér
væri hún aðeins gestur, hún tefði
Vicky frá vinnunni og kæmi i veg
fyrir, að hún gæti farið i boðin til
vina sinna.
Það var siðasta daginn, að
Vicky fór allt i einu og eins og af
tilviljun að tala um það, sem
raunverulega skipti máli.
Yfir limonaði og kexi utan við
kaffihúsið i garðinum, sagði
Vicky: „Og frænkur þinar sögðu
þér frá pabba þinum og mér?”
„Já,” svaraði Christine.
Vicky hrærði i glasinu með
drykkjarstráinu sinu. . „Sjáðu
til,” hélt hún áfram,” ég og pabbi
þinn erum mjög ólik i okkur.
Hann kann vel við sig úti á landi,
en ég kann miklu betur við mig
hér i borginni. Hann vill hafa allt i
röð og reglu, eins og frænkur þin-
ar, en ég hef aldrei kunnað við
mjög reglubundið lif. Þess vegna
töldum við, að það væri betra að
við hefðum hvort okkar henti-
semi, og þú gætir verið hjá þvi
okkar, sem þú heldur kysir. Hitt
gætirðu svo heimsótt, þegar þú
vildir og gætir.”
„Já,” sagði Christine.
„Jæja...” sagði Vicky.
En einmitt þá kom fleira fólk
að borðinu, svo að hún þagnaði.
Og hún hóf ekki máls á þessu aft-
ur. Kannski var ekkert fleira að
segja.
Faðir hennar talaði við hana i
gróðurhúsinu, kvöldið, sem hún
kom aftur til frænknanna. Þau
höfðu verið að tala um einkunn-
irnar hennar.
„Ertu búin að ákveða hvort þú
vilt heldur búa hérna eða hjá
Vicky?” spurði hann.
Hjarta Christine barðist ákaft.
„Mér er alveg sama,” sagði hún.
Þetta hljómaði fáránlega eins og
hann hefði spurt hana, hvort hún
vildi heldur vannillu- eða jarða-
berjais.
„Ef þú ferð til Vicky,” sagði
faðir hennar,” verðurðu að fara i
annan skóla. Ég veit ekki hvaða
skóla. Og hérna yrði önnur hvor
þeirra Edith eða Mary alltaf
heima siðdegis, þegar þú kemur
heim úr skólanum. Það er ekki
vist, að Vicky gæti alltaf verið
heima þá.”
„Ég skil,” sagði Christine. „Ég
— ég held það sé emfaldast fyrir
alla, að ég verði hérna.”
„Já, auðvitað yrði það það á
vissan hátt,” sagði faðir hennar.
„En þú átt að gera það, sem þú
vilt heldur.” Hann braut nokkur
dauð blöð af plöntu og henti þeim i
ruslafötu. „Þú veizt það,
Christine,” sagði hann, „að mér
og frænkunum þætti afar.vænt
um, ef þú ákvæðir að verða
hérna.”
Christine fór upp i herbergið
sitt með fallegu gluggatjöldunum
fyrir glugganum og fallega blá-
rósótta veggfóðrinu. Allt i einu
varð hún svo þreytt, að hún gat
ekki haldið augunum opnum. Hún
lagöist út af og sofnaði samstund-
is.
En hún vaknaði aftur, áður en i
birta tók af degi. t hljóðlátu her- ^
berginu, þar sem svalur nætur-
andvarinn blés gluggatjöldunum
notalega til og frá, hugsaði hún
um Vicky i loftlausri ibúðinni
undir borgarhimninum. Vicky y
32.TBL. VIKAN 15