Vikan - 08.08.1974, Blaðsíða 16

var alveg sama, hún kunni vel við
sig I borginni. Hún yrði ham-
ingjusöm og hefði nógu að sinna,
málaði og færi út að skemmta
sér, þegar hana lysti, þvi að nú
þyrfti hún ekki að vera heima
vegna Christine.
Pabbi og frænkurnar vildu hafa
Christine af þvi að hún vaV Craw-
ford. Hún var ein af þessu venju-
bundna fólki, sem Vicky hló að.
Vicky hafði aldrei sagt, að hún
vildi hafa Christine. Auk þess var
alls ekki auðvelt fyrir Vicky að
hafa hana i þessari ibúð.
Vicky kom á föstudegi. Hún
hafði fengið lánaðan bil hjá ein-
hverjum og kom að sækja fötin
sin og annað smálegt. Christine
hitti hana i hvita húsinu.
„Jæja, Christine,” sagði Vicky,
þar sem hún kraup framan við
ferðatöskuna, „ertu búin að
ákveða, hvar þú ætlar að vera?”
„Hérna, held ég,” sagði
Christine. „Ég meina hjá frænk-
unum., Verður það ekki hent-
ugra?”
„Hentugra? Auðvitað verður
það rólegra,” sagði Vicky án þess
að lita við. „Hjá mér myndir þú
lika sakna Pedro og sveitalofts-
ins. En þú getur komið að heim-
sækja mig stundum.”
Þá var það ákveðið.
Vicky drakk bolla af kaffi með
frænkunum og spjallaði glaðlega
við þæi
„Langar þig ekki til þess að
taka þessa mynd af Christine með
þér?” spurði Mary og benti á
mynd, sem stóð á bókaskápnum.
„Ég held ekki,” sagði Vicky og
leit á myndina. „Christine hefur
breytztsiðan myndin var tekin og
auk þess er ibúðin of litil fyrir við-
kvæmnislega minjagripi. Eg verð
að fara. Ég lofaði að skila bilnum
fyrir klukkan sex.”
Þær fylgdu henni allar út að
bilnum og frænkurnar báðu hana
i öllum bænum um að fara var-
lega, þvi að vegurinn gegnum
garðinn væri svo hættulegur
vegna holanna.
„Já,” sagði Vicky. „Já. Jæja,
verið þið sælar. Vertu sæl Christ-
ine — ég sé þig bráðum.”
Hún ætlaði að fara án þess að
kyssa Christine eða strjúka henni
um vangann. Slikt gerði Vicky
ekki svo frænkurnar sáu.
Christine var orðin stór stúlka.
Vicky settist mjúklega inn i bil-
inn, ræsti vélina, veifaði og ók af
stað. Christine sneri við og gekk
eins og i blindni inn i húsið. Hún
var að sækja Kúkú — hún varð að
hafa hann undir koddanum i nótt.
Hún hafði vafið honum innan i
peysu, svo að frænkurnar sæju
ekki hvað hún var með.
Hún fann ekki Kúkú. En hann
hlaut að vera þarna, hugsaði
Christine, þegar hún rótaði öllum'
fötunum upp úr skúffunni i leit að
honum. Hann var i skúffunni fyrir
hálftima. Allt i einu mundi hún
eftir þvi, að Vicky hafði farið inn i
herbergið hennar og sagzt þurfa
að fá pappakassa, sem þar var, til
þess að pakka niður i. Vicky, sem
hafði ekki pláss fyrir neina við-
kvæmnislega minjagripi, hafði
munað eftir Kúkú og viljað hafa
hann hjá sér, tekið hann með sér.
Vicky hafði munað.
Christine hljóp. Billinn var ekki
horfinn úr augsýn, þvi að Vicky
gat ekki ekið hratt eftir holóttum
veginum. Vegurinn lá i stóran
sveig, áður en komið var að hlið-
inu, svo að stytta mátti sér leið
beint yfir gprðinn. Og Pedro var
tjóðraður rétt hjá húsinu og beið
þar eftir þvi að vera teymdur
heim til frænknanna.
Christine þeyttist á bak hestin-
um og barði hælunum i siður
hans. „Hvert ertu að fara?”
hrópuð frænkurnar.
Christine svaraði þeim ekki.
„He’'i:. þig, Pedro, hertu þig!”
snökti hún.
Og Pedro hljóp og hnaut, svo að
himinninn og grasið urðu eitt og
hún lenti á þvi, svo að hana sár-
kenndi til i hnakkanum.
Hún rankaði hægt við sér. Fyrst
heyrði hún einhver hljóð, fugla-
söng og býflugnasuð. Og einhver
hélt á henni.
„Hún er að ranka við sér. Það
verður allt i lagi með hana,”
heyrði hún Vicky segja.
„Hvernig stóð á henni að rjúka
svona allt i einu?” sagði Edith
frænka undrandi.
„Kúkú,” sagði Vicky. „Streng-
brúðan hennar. Hún var að segja
nafnið hans rétt áðan. Ég tók
hann með mér, ég vissi ekki, að
hana langaði enn-til þess að eiga
hann.”
Christine opnaði augun og sá,
að það var Vicky, sem hélt á
henni. Það bar mikið á rauðmál-
uðum vörum hennar i náhvitu
andlitinu.
„Elskan min,” sagði Vicky.
„Það verður allt i lagi með þig.
Ég held á þér.”
„Ég vil fara — með þér,”
heyrði Christine sjálfa sig segja
skjálfandi röddu og hún fann
móður sina taka þéttar um axlir
sér.
„Auðvitað,” sagði Vicky.
„Heim með mér.”
Christine missti meðvitund aft-
ur.
„Ég vissi þetta ekki,” var
Vicky að segja, þegar Christine
vissi næst af sér. „Auðvitað vildi
ég fá haiia, en ég hélt hún vildi
heldur vera hér.”
„En Vicky,” sögðu frænkurnar,
„ibúðin... er ekki eins og það, sem
Christine á að venjast.”
„Enginn garður,” samþykkti
Vicky rólega. „Enginn hestur,
ekkert sérlega vel þrifið, enginn
iburður. En ástriki — nóg af þvi.”
Og það skipti mestu máli, þegar
allt kom til alls. Ekki þessi litla
óhrjálega ibúð og tilviljana-
kenndar máltiðirnar. Pedro gat
meira að segja misst sig, ef Vicky
hélt áfram að þykja vænt um
hana jafnvel þótt hún segði það
ekki.
Aumingja pabbi, hugsaði
Christine. Þvi að honum þótti
vænt um hana og hann myndi
áreiðanlega sakna hennar á sinn
hátt. En honum var áreiðanlega
borgið án hennar.
Það var Vicky, sem hún þarfn-
aðist og Vicky, sem þarfnaðist
hennar.
16 VIKAN 32. TBL.