Vikan - 08.08.1974, Blaðsíða 31

lega lagður af stað, þegar Emily
kom hlaupandi eftir bilnum.
— Sam! Sam! Þú hefur ekki
skilið eftir neitt heimilisfang.
Hvar veröurðu?
— Ég sendi þér póstkort, sagöi
hann snöggt. — Skemmtu þér vel,
Emily.
— Þetta var skárra, sagði hann
hraustlega við sjálfan sig, þegar
hann var kominn út á veginn til
Avranches. — Það er þá bezt að
hefja ferðina. Ég sef á ódýrum
gististöðum, fæ mér brauð og ost
um hádegið og eggjaköku á
kvöldin, — þannig á að feröast um
Frakkland. Hvað skyldi Emily
vera að gera núna?
Þrátt fyrir góðan ásetning, var
hann sifellt að hugsa um hana,
alla vikuna.
Hann hugsaði til hennar, þegar
hann stóö i langri biðröð viö Mont
St. Michel. Hann hugsaöi til henn-
ar, þegar hann þrammaði um
virkisveggina i St. Malo. Hann
hugsaði um hana, þegar hann
rölti um göturnar i Dinan og á
ströndinni við Dinard.
Og rétt til að láta hana vita, að
hann skemmti sér konunglega,
sendi hann henni póstkort, og
skrifaði á það: Skemmti mér dá-
samlega vel, en stóðst freisting-
una að bæta við: Ég vildi að þú
værir hérna lika.
Á leiðinni til baka ók hann
gegnum Avranches á leiðinni
norður til Coutanches, til að skoða
dómkirkjuna þar. Hann sat á
gangstéttar kaffihúsi og skrifaði
siðasta póstkortið til hennar.
Skemmtu þér nú vel það sem
eftir er af fríinu. Ég ætla að skoða
strlðsminjasafnið á morgun og
heimsækja grafreiti fallinna
ameriskra hermanna. Þaö geri
ég fyrir föður minn. Ég gleymi
ekki St. Mere Eglise, þar ætla ég
að vera um helgina.
Hann hikaði, svo skrifaði hann:
Ástarkveðjur, Sam.
Það var komið að kvöldi á
föstudag, þegar hann ók til St.
Mere Eglise.
Hann stöðvaði bilinn fyrir utan
kirkjuna, gekk i kringum hana og
tók myndir frá öllum hliðum.
Svo opnaði hann þunga kirkju-
hurðina. Að innan var kirkjan
ákaflega einföld og falleg. Sið-
degisbirtan féll i gegnum steindar
glerrúðurnar og myndaði mislitt
mynstur á veggina og steingólfið.
Hann var gripinn einhverri sér-
kennilegri helgiró.... Þá sá hann
Emily.
Hún sat á einum bekknum út
við dyr. I fyrstu hélt Sam að þetta
væri sýn. En svo stóö hún upp og
gekk til móts við hann, og þá fyrst
trúði hann sinum eigin augum.
Þetta var sannarlega ekki sýn,
þvi að hún greip um báðar hendur
hans og hann fann að þær voru
hlýjar og mjúkar.
— Ég veit ekki hvað ég hefði
gert, ef þú hefðir ekki komið,
sagði hún einfaldlega.
— Emily. Honum kom ekkert
annað i hug til að segja.
— Ég gat ekki hugsað um neitt
annað, sagöi Emily. — Það var
eina tækifærið til að sjá þig aftur.
— Og ertu búin að biða i allan
dag?
Marga klukkutima.
— Til að hitta mig?
Emily brosti glettnislega. Nú
var hún sjálfri sér lik. — Nei, ég
var bara hér á ferð. Ó, Sam, þú
ert nú meiri kjáninn. Hvers vegna
þurftir þú að þjóta svona af stað?
Verstu orðinn svona leiður á mér
og þessum ágætu vinum minum?
Það getur veriö, að það sé ekki
guði þóknanlegt að faðma stúlku i
kirkju, en það var enginn þarna
til staðar til að horfa á það.
— Ég býst við, að það.... ég veit
ekki.... Ég hélt aö þið Georges....
Hún hélt honum frá sér i arms-
lengd.
— Georges? Ó, Sam! Hann er
eins og bróðir minn. Ég hef þekkt
hann svo lengi! Hann ætlar
reyndar að gifta sig eftir tvo
mánuði. Þú hlýtur að hafa heyrt
allt málæðið út af þessu brúð-
kaupi. Þau töluðu bókstaflega
ekki um annað. Ég sagði þeim, að
ég ætlaði að hitta þig og koma
með þig til að gista hjá þeim i
nótt.
— Og höfðu þau ekkert á móti
þvi?
— Ég held, sagöi Emily, — að
þeim létti stórlega. Þau segja að
ég lendi i vandræðum, ef ég verði
þér ekki samferða heim. Ég hætti
öllu þessu áti. Það var orðið
hræðilegt.
Sam virti hana fyrir sér og
ástúðin skein úr augum hans:
— Það hlýtur að vera ástin.
— En nú er ég svöng, — mig
langar i kirsuberjatertu með
miklum rjóma.
Sam stóð upp. — Biddu hérna,
sagði hann i skipunarróm.
Hann sneri við að vörmu spori.
— Hvaö heita kirsuber á frönsku?
— Cerise, ameriski kjáninn
minn, sagði Emily, ljómandi af
hamingju. — Heyrðu, Sam!
— Já.
— Veiztu hvaö?
— Nei. Hvaö?
— Ég held ég verði aö kenna
þér frönsku. Er þér ljóst, að ef þú
hefðir skilið hvað þau voru alltaf
aö tala um, þá hefðum viö getað
notið ferðarinnar saman og þú
hefðir aldrei þurft að fara i fýlu?
— Það eru ennþá nokkrir dagar
eftir. Og svo feröin meö ferjunni.
Þú ætlar að ferðast á puttanum
með mér, er það ekki Emily?
— Merci, monsieur. Merci
mille fois.
— Það er lika vegna þess, aö ég
veit um skemmtilega krókaleið,
sem mig langar til aö sýna þér.
Hann þagnaði snöggvast. — Æ, ég
var búinn að gleyma þvi, að þér
er ekkert um skóga.
Emily horfði á hann undan
löngum augnahárunum.
— Það er bara ef ég er ein á
ferö.
GISSUR
GULLRASS
E.FTIR-
BILL KAVANAGH e.
FRANK FLETCUER
32. TBL. VIKAN 31