Vikan - 08.08.1974, Blaðsíða 33

OG ÞAU
ÁTTU BÖRN OG BURU
Manninn er ekki lengi að bera að konunni segir i máls-
hættinum, en vissulega gerist það með ýmsum hætti.
Hér eru sjö litil dæmi.
Þaö var ókunnug karlmannsrödd I
slmanum: „Góöan daginn, Linda! Má ég
heimsækja þig?”
Ég sagöi, aö hann hlyti aö hafa hringt I
skakkt númer, en þaö stóö ekki á svarinu:
„Inga vinkona þin bjó hjá þér i siöasta
mánuöi og þegar ég heimsótti hana, varb ég
svo yfir mig hrifinn af skrifboröinu þinu og
mig langar svo aö sjá þaö aftur.”
Þetta gat passaö. Vinkona min haföi búiö
hjá mér og skrifboröiö mitt er fornt og
áreiöanlega einstakt I sinni röö. Þaö varö því
úr, aö ég leyföi honum aö koma I heimsókn.
Þaö var ekki fyrr en nokkrum vikum seinna,
aö hann sagöi mér, aö honum heföi staöiö
algerlega á sama um skrifboröiö — en á því
heföi staöiö mynd af mér, sem hann heföi
oröiö hrifinn af.
Ég var oröin yfir mig þreytt á þvl, ab á
hverjum degi skyldi liggja rós á löngum stilki
utan viö dyrnar hjá mér, þegar ég kom heim
og ég gat ekki komizt aö þvl hver haföi sett
hana þar. Enginn kunningja minna eöa vina
kannaöist viö aö hafa gefiö mér þessar rósir.
Einn miövikudaginn, þegar ég kom heim
úr vinnur.ni, var engin rós utan viö dyrnar.
Mér brá verulega viö þaö. Daginn eftir
hringdi dyrabjallan. Viökunnanlegur maður,
sem ég haföi séö nokkrum sinnum I lyftunni,
stóö fyrir framan mig: „Mér þykir þaö leitt,”
sagöi hann,” en I gær varö ég aö fara úr
bænum, en ég kom meö rósina fyrir daginn I
gær lika núna.”
Nú er ég yfir mig ástfangin af þessum
manni.
Fyrir fimm árum var ég fátækur og liföi á
lánum. Loks gat ég fengiö sýningarsal til
þess aö halda fyrstu sýninguna mlna. Þegar
ég loks eftir heila viku þoröi aö fara þangaö
og vita hvernig gengi, höföu tveir leirmun-
anna minna selzt.
Eigandi sýningarsalarins tók þúsund
krónur upp úr vasa slnum, en stakk þeim
strax niöur aftur og sagði: „Ég á þetta inni
hjá þér.”
Ég vissi ekki hvaö ég átti af mér aö gera.
Þá heyrði ég fliss á bak viö mig. Eini
sýningargesturinn, sem var lagleg ung
stúlka, hafði heyrt allt saman.
Ég gekk til hennar: „Ég er aö drepast úr
sulti og þú flissar. Gefðu eitthvað fyrir list-
ina! Það myndi nægja mér, aö þú létir mig
hafa smápeningana, sem þú ert með á þér!”
Hún stóö agndofa og fékk mér smápening-
ana slna oröalaust. Þeir voru svo miklir, aö
mér leiö hálfilla aö taka viö þeim: 300
krónur! Ég bauð henni samstundis aö borða
meö mér pylsu. Ég hef aldrei boröaö dásam-
legri kvöldverð. Viö erum búin að vera gift í
þrjú ár.
Þaö var glampandi sólskin og sumar og ég
var á leiöinni austur yfir fjall, þegar ég tók
allt I einu eftir því, aö Volkswagenbíll, sem
var á eftir mér blikkaöi ljósunum I sifellu. Ég
sá I speglinum, að ökumaöurinn pataöi öllum
öngum út I loftið. Svo ók hann fram úr mér og
benti á vinstra afturdekkiö. Ég nam staðar
samstundis og var ekki rótt. Hann nam
einnig staöar. Svo kom hann hlaupandi til
mln og sagöi: „Guöi sé lof!”
Ég var hálfhrædd: „Helduröu, aö hjóliö sé
laust?”
Hann brosti þvl blræfnasta brosi, sem ég
hef nokkurn tlma séO: „Nei, þaö held ég ekki.
Ég var bara hræddur um, að þú værir ekki
eins vel vaxin og þú ert andlitsfrið.”
Ég vissi ekki hvort ég átti aö hlæja eöa
reiöast. A meðan ég var að átta mig á þvl,
hvort væri heppilegra, baöst hann afsökunar
á ónæöinu og spuröi hvort ekki mætti bjóöa
mér I kaffi á næsta kaffihúsi viö veginn. Ég
þáöi þaö og siöan höfum viö drukkið saman
kaffi á hverjum degi.
Vélinni, sem ég ætlaöi aö fljúga meö frá
Glasgow til London, seinkaöi um tvær
klukkustundir. t flugvallarveitingahúsinu
kom maöur aö borðinu til mln og spurði,
hvort hann mætti setjast hjá mér.
Ég kvaö já viö þvi og hugsaði: Hvert þó
I....þessi lltur svei mér vel út.
Viö tókum tal saman og þaö kom I ljós, aö
hann var einnig á’leið til London. Þegar
flugiö var kallað upp, vildi hann endilega
borga kaffiö fyrir mig. En þaö kom vitaskuld
ekki til nokkurra mála, ég þekkti hann hreint
ekki neitt....
Viö sátum saman I flugvélinni. Flugfreyjan
kom til okkar og spuröi, hvort viö vildum lesa
blööin.
Þá lagöi hann hönd slna á mlna og sagði:
„Nei, þakka þér fyrir. Viö erum of ástfangin
til þess.” Á þeirri stund varö ég ástfangin af
honum og er enn.
Þegar ég var ung stúlka, var ég vinsæl af
strákunum i hverfinu og þeir buöu mér mjög
oft að sitja á mótorhjólunum hjá sér.
Allir nema Gunnar. Hann skipti sér ekki af
mér. Hann var feimnari og haföi önnur
áhugamál. Hann keypti sér páfagauk og fór
aö kenna honum aö segja nafniö sitt, sem er
hiö mesta þolinmæöisverk. Þegar fuglinn gat
loksins sagt Gunnar, setti hann búr þessarar
sérkennilegu elju innar á tröppurnar
heima hjá mér. Núna erum viö Gunnar gift.
Ég bjó I litlum bæ beint á móti kirkjunni. A
hverjum sunnudagsmorgni sá ég laglega,
litla stúlku fara I kirkju. Hún var næstum
barn aö aldri: greinilega litla systir.
Mig langaöi mikiö til þess aö kynnast stúlk-
unni og ætlaöi aö tala viö hana, en hún gekk
framhjá mér án þess aö viröa mig svars. Þar
sem ég vissi ekki, hvaö stúlkan hét, ákvaö ég
aö fá lltilli stúlku, sem ég sá daglega viö skól-
ann, bréf til „stóru systur” sinnar. I bréfinu
baö ég um stefnumót.
Bón mln bar árangur. En mér til mikillar
furöukom stúlkan „mín” ekki, heldur önnur
stúlka, sem var mjög lik hinum tveimur, og
greinilega sú elzta af systrunum. Barniö
haföi fengiö henni bréfiö. En ég varö strax
hrifinn af henni llka og nú er hún konan mln.
*
32. TBL. VIKAN 33