Vikan - 27.02.1975, Side 18
<vissi sauðfé um sláturtföina, þeg-
ar blóöilmur leggst yfir landiö og
hundarnir ösluðu forina blóðugir
upp á hrygg?
Faðir hans hafði verið mikill
fjármaður og hafði oft sagt að
skárra væri að skera fé sér til
eldis en drepa það úr hor með fá-
víslegri tið og veðurfari, einsog
oft var i þeirra kirkjusókn. bað
var mál himnanna.
Hann saknaði föður sins um
nætur undan fiðursænginni.
Hólmfríður bjó sig einsog séra
Indriöi Nielsson ætlaöi að fara að
tala í frfkirkjunni, þegar hún fór
til bæjarfógetans á yfirheyrslu-
kontórinn. Hún tók Jón frænda
sinn með sér, enda þótt ekki hefði
veriö um það talaö.
Hún var útgrátin. Hún myndi
enga skýringu geta gefið á hvarfi
bróður síns. Hann hefði verið
undir sænginni, þar sem hann
átti aö vera á föstudagsmorgun,
þegar hún fór í fiskinn og her-
bergið lyktaði einsog eplatunna
meö skemmdum eplum.
Lyktin var úr koppnum undir
rúminu, því það var ákavfti i
hlandinu úr drukknum mönnum.
Hún fyrirvarð sig fyrir að segja
réttarhaldaranum frá þvl.
Dularfull mannshvörf tilheyrðu
ekki góöum skikk fyrir ekkjur,
sem þurftu að lifa einar og hún
grét mikið á leiðinni og tárin voru
sölt einsog blóð.Henni fannst hún
gráta blóði og hún strauk sér um
augun og skoðaði fingurna á sér
til að vera viss.
Jón sonur gekk viö hlið hennar
og hafði opinn munninn á
göngunni. Hann var á svipinn
einsog enginn hefði horfið neitt.
Þrjár Sigríðar
Réttarhaldið var óformlegt.
Hjá unga setudómaranum, sem
haföi verið skipaður i máliö, var
aðeins eitt réttarvitni, þegar Jón
sonur og Hólmfríður gengu i
stofuna. Hún haföi brotiö saman
sjalið og hélt á þvi, einsog hún var
vön Ikirkjunni hjá honum Indriða
Nielssyni, þegar hahn talaöi. Hún
kunni ekki að koma fyrir rétt og
þvi ákvað hún að láta sama ganga
yfir dómarann og mannshvarfs-
málið og hann séra Indriða
Nielsson og Guð.
Réttarhaldið var vinsamlegt og
þeim leið vel.
Það kom i ljós, aö fyrri hluta
föstudagsins hafði Agúst bóndi
verið að innheimta skuld hjá
manni vestur i bæ. Það siöasta
sem um hann var vitað var litið.
Hann hafði hitt mann á
Laugavegi. Þá sá þá litið eitt vin
á Agústi bónda, aö þvi er vitnið
upplýsti. Þá var Agúst I fylgd
með tveim háskalegum
ofdrykkjumönnum I bænum.
öðrum vestan af Snæfellsnesi.
Hafði sá verið til lækninga i
bænum. Hinn var gamall
sveitungi Ágústs og hafði veriö i
einni og sömu kaupstaðarferöinni
undanfarin sex ár.
Allt þetta las setudómarinn upp
fyrir þau úr réttarfarsbókinni,
sem hann nefndi aukaréttarbók.
Setudómarinn var mjög ungur.
Hann minnti Jón á fugla, en
Hólmfriöi á börn. Jóni stóð samt
stuggur af setudómaranum. Að
visu vissi hann ekki hvað
setudómari var. Hann var vanur
sýslumönnum og hreppstjórum.
Nógu alvarlegt var þaö nú i sveit-
inni, þegar þeir settu upp húfur og
fóru um héruð.
Það kom einnig I ljós, að setu-
dómarinn var sannfæröur um
það, aö mennirnir tveir, sem
siðast sáust I fylgd meö Agústi
bónda, vissu meira um afdrif
hans en þeir viöurkendu.
Þeir voru saman í þann mund
er kvöldið var búið aö hella portin
og salthúsin full af myrkri og
skuggar voru orönir langir og
válegir.
En þeir þvertóku fyrir að vita
nokkuö hvað varö um fjárbónd-
ann. Að vfsu haföi aðeins annar
þeirra verið yfirheyrður, þvi
Snæfellingurinn var farinn til sins
heima, sem var út af fyrir sig æði
grunsamlegt. Hann hafði á
laugardagsmorgun tekið Biskup-
inn upp á Akranes, en sá biskup
var einæringur, sem verið haföi
að sækja salt. Hinn maðurinn sem
hét Elias, viðurkenndi ekkert.
Hann haföi um skeið verið
heimilisfastur á Slagfálka hjá
Agústi, fám árum áður en hann
hélt upp I þessa löngu
kaupstaðarferö, sem nú haföi
tekið hann sex ár.
Elias þvertók hinsvegar fyrir
að hafa svo mikið sem séð Ágúst
bónda þennan föstudag, sem þó
var sannaö meö vitnum. Hann
sagðist hafa veriö meö allt ööru
fólki. Að visu sagðist Elias hafa
verið illa til reika á föstudaginn,
en þó ekki svo, að hann ekki myndi
ef hann hefði veriö með Agústi
þennan dag. Er það skemmst frá
aö segja, að enginn vissi upp eða
niöur, eöa gat hent neinar reiður,
skynsamlegar, á seinustu
stundum Ágústs bónda þetta
dularfulla föstudagskvöld.
Setudómarinn haföi sagt þeim
allt, sem hann vissi.
— Ef maöur heföi lik til að
ganga út frá, væri allt betra og
auðveldara viöfangs, sagði hann
og hagræddi vængjunum á
bakinu. Svona rannsóknir eru út i
bláinn, ef likið af hinum horfna
finnst ekki, hélt dómarinn áfram.
Mannshvarfsmál eru nefnilega
lik þinghaldi og prófum út af
sauðaþjófnaði. Þaö er of seint
fyrir réttvisina að taka allt aftur,
ef sauðirnir koma lifandi i
leitirnar, þegar helvitin eru búnir
að játa að hafa skorið — og þau
kinkuðu kolli.
Jón sonur og Hólmfriður skildu
allt vel. Sér á parti það siðásta,
þvi sauðkindin er ávallt þannig,
að hún leiðir menn i allan
sannleika.
Það kom i ljós, eftir framburöi
Jóns og Hólmfriðar, að Agúst
bóndi haföi veriö með peninga-
koffort sitt og skuldabréf á
fylleriinu. Fimm hundruð krónur
hafði hann fengið greiddar og
annaö eins af peningum hafði
veriö fyrir. Þetta var mestan part
I fimm og tiu króna seðlum.
Einnig voru fimmtiu kallar I
peningum Agústs. Hann hafði við
GISSUR
GULLRASS
ífTlO:
BILL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUER
18 VIKAN 9. TBL.