Vikan - 13.03.1975, Qupperneq 18

einhver barði að dyrum og
sagðist vera frátekinn. bað voru
aðeins starfsmenn i skrifstofunni,
sem máttu berja á hurðina, alveg
eins og það var aöeins skrifstofu-
stjóri lslands, sem mátti berja á
dyrnar hjá ráðherra íslands, sem
nú var niðri f þingi að stjórna
landinu.
En þegar konan vildi ekki fara,
og koma aftur á morgun og skrif-
stofustjórinn var búinn að lesa
Noröanfara allan, ákvað hann allt
i einu að leyfa henni að koma inn
fyrir.
Hann tók henni með allri þeirri
ljúfmennsku, er hann kunni og
ætluð er til að gripa fyrir kverk-
arnar á öllum raunverulegum
velgjörningi og afgreiðslu mála.
Bændur höfðu ekkert vit á
landsstjórn og vissu ekki að
ráðuneyti íslands var fyrst og
fremst stofnaö tit þess að koma i
veg fyrir að komið væri i veg fyrir
aö landið stjórnaði sér sjálft. Til
þess var ráðuneyti, en ekki til að
rjúka til að stjórna hinu og þessu.
Það gekk þvi miöur ekki i
konungsbundnu lýðveldi. Ekki
svo að skilja, að hann héldi að
kona ofan úr sveit fengi einhverju
þokað á kontórnum, heldur hitt að
það skipti máli — út á við — að
menn væru heima hjá sér i skrif-
stofu landsins.
Konan kom inn með hægð og
skalf svolitið meðan hún heilsaði
og fékk sæti.
Hún haföi engan formála,
heldur kvaðst hafa misst
manninn sinn fram af einhverri
bryggju um haustið. Þá vissi
hann þaö.
Hann sagði konunni aö sér þætti
það mjög leitt. Ákveðinn maður
heföi verið inni meö vatni og
brauði tvisvar sinnum i þrjár
vikur, grunaður um að vita
meira um mann hennar en
réttvísin og lögleg yfirvöld, og
þrátt fyrir útúrsnúninga i blöðum
og illa grundað tal manna, gæti
ráöuneytið þvi miður ekki játað
glæpi fyrir menn. Það yrðu þeir
að gera sjálfir.
Hún horföi á hann róleg, meðan
hann talaði.
— Bæjarfógetinn i Reykjavik og
reyndar allt aukadómþingið
hefði mikla reynslu i samskiptum
við glæpamenn og hefði beitt
hörku við yfirheyrslurnar. Hafði
hann látiö spyrja manninn
tuttugu og þrem sinnum og haft
hann á vatni og brauöi þar á milli,
en ekkert heföi komiö fram
markvert, er skýrt gæti afdrif
manns hennar. Ráðherra tslands
væri mjög hryggur.
Hann gerði hlé á máli sinu.
Það er vont aö missa manninn
svona frá fénu, sagði hún og
horfði á hann eins og barn. Og
svo hefur ekki veriö haldin nein
jarðarför, bætti hún við. Mér
hefur verið sagt að ég geti látið
jarða hann þykjast, við kirkju,
þótt hann sé ekki þar við.
— Mér fyndist það viðkunnan-
legra. Það er vont að missa
manninn frá fénu undir veturinn,
en hálfu verra þó að vera i
óvissu. Þegar fólk er dáið er þaö
jaröað fyrir austan og svo er þvi
lokið og konur verða ekkjur I vet-
fangi. Fólk sem hins ve'gar hverf-
ur, situr ekki yfir fé og deyr i
rauninni ekki heldur. Ég kom
eiginlega til að fá að halda
jarðarför.
Það slöasta sagði hún biðjandi.
Skrifstofustjórinn gat vart duliö
hve feginn hann var. Hann faldi
Noröanfara dálitið betur inni i
þingskjölunum á boröinu. Hann
hafði haldiö aö hún væri að koma
til að biðja um morðingja eða
einhvern fjandann.
Hann sýndi samt stillingu.
Hann vissi aö þaö var sjálfsögð
venja aö menn væru úrskurðaöir
dánir eftir hæfilegan tima. En
þetta var nú einu sinni stjórnar-
kontór og beiöni yrði að vera
skrifleg til dómsmálaskrif-
stofunnar og ráöuneytisins og
siðan yrði hún afgreidd með
eðlilegum hraða, að fenginni
umsögn biskups og bæjar-
fógetans. Hann geröi sig svolitið
strangan á svip, en þó ekki fjand-
samlegan og sagði svo varlega:
— Ráöuneytiö gæti hugleitt það.
Við, eða ég persónulega, hefði
mikinn áhuga á að greiða fyrir
slikri umsókn. Þér gætuð reynt að
skrifa.
— Skrifa, sagði konan.
— Já, umsókn um leyfi til
minningarguðþjónustu. Slikt leyfi
verður að vera skriflegt og það
verður þvi að sækja um það skrif-
lega. Svo verður að gefa út dánar-
vottorö. Við hér getum ekki
afgreitt alvarleg mál munnlega.
Menn lifa kannske og standa yfir
fé sinu munnlega, en menn deyja
i rituðu máli og löglegri
embættisfærslu, sagöi hann með
þunga.
— Það er ekkert áhlaupaverk
að gefa út dánarvottorö án liks,
það er eins og að gefa saman fólk
án þess að hafa brúðguma.
Dánarvottorð er kvittun fyrir þvi,
að einhver sé dauður og að gengiö
hafi verið úr skugga um það i eitt
skipti fyrir öll.
Konan þakkaði fyrir sig og stóð
upp.
Skrifstofustjórinn yfirgaf
kontórinn litlu siðar og kvaðst
vera farinn á fund.
Hann haföi lofaö að setja upp
kartöflur heima.
Framhald i næsta blaði
aissuR
GULLRASS
E.FT/R-
BtLL KAVANAGU e.
FRANK FLETCFER
Mina er alltaí að kvarta yfir þvi, að ég
skuli aidrei bjóða sér út að boða!
NU get ég veriö örlátur án þess að'
þaö kosti krónu.
18 VIKAN 1 1. TBL.