Vikan - 13.03.1975, Blaðsíða 44

ntinn
Meöan gítannn
blíölega grætur
— I look at the world and I
notice it’s turning
While my guitar gently weeps
With every mistake we must
surely be learning —
Þessar linur eru úr texta Ge-
orge Harrison, fyrrverandi Bitils.
'LagiB heitir á ensku — While My
Guitar Gently Weeps — og er i
tvöfalda albúminu — The Beatles
— sem kom út 1969. — Á heiminn
ég horfi, ég horfi á hann breytast.
Af mistökum hverjum við hljót-
um aö læra. — Þó þessar linur
hafi veriö ortar sem ástarjátning,
fer ekki hjá þvi, aB þær veki at-
hygli manns, þegar litiB er á feril
Harrisons fram að þessu. Hann
hefur nú nýlokið hljómleikaferða-
lagi um Bandarikin. Fyrir þaB
hefur hann hlotiB afar neikvæða
dóma, þegar á heildina er litið.
Eftir Bangla Desh hljómleikana,
sem slógu algjörlega i gegn, hefur
Harrison gengið með þá flugu i
höfðinu að gera „comeback” og
fara i hljómleikaferöalag um
Bandarlkin. Siðustu raunveru-
legu hljómleikar, sem Bitlarnir
héldu, voru áriö 1966. Siðan þá
hefur meginþorri aðdáenda
þeirra vonast til þess að sjá þá og
heyra á opinberum vettvangi, ef
ekki sem heild, þá sem einstak-
linga. Þeim hefur orðið að ósk
sinni, og þeir hafa allir komið
fram sem einstaklingar. En að-
dáendur eru einu sinni aðdáend-
ur, og þeir vilja alltaf hafa skurð-
goðið eins. Það má helst ekki
þroskast og breyta um stil. Þetta
hafa þeir fjórmenningar Paul,
Ringo, George og John samt gert
og aðdáendur þeirra tekiö þvi
misjafnlega. Sá, sem einna
minnst hefur verið i sviðsljósinu,
er George'Harrison. Hann hefur
sökkt sér niður i indverska trúar-
speki og indverska tónlist. Hann
hefur notið tilsagnar Ravi Shank-
ar, hins heimsfræga indverska
trúspekings og sitarleikara, og
gerst lærisveinn hans. Það varð
þvi úr, þegar Harrison ákvað að
fara i hljómleikaferðalag um
Bandarikin, að Ravi Shankar á-
samt 15 manna hljómsveit skyldi
taka þátt og spila á móti honum.
Það er m.a. af þeim orsökum,
sem hinnar miklu gagnryni hefur
gætt vegna þessara hljómleika.
Þaö kom fyrir, að Ravi Shankar
spilaði meira en Harrison á
hljómleikunum. Það gátu aðdá-
endur Harrisons ekki sætt sig við.
Þeir voru komnir til þess að sjá
George Harrison, „fyrrverandi
bítil”, leika öll gömlu og góðu lög-
in sin og ef til vill eitthvað af þvi
nýrra. En það, sem þeir fengu
fyrir peningana sina, var háþróuð
indversk sitartónlist og jass. Þess
utan var George alveg orðinn
raddlaus, áður en ferðalagið var
hálfnað, og þvi varð seinni hluti
feröalagsins hálfgerö martröð
bæði fyrir George og þá, er að
hljómleikunum stóðu.
Þegar verið var að æfa fyrir
hljómleikana, kom greinilega i
ljós, að Harrison vildi ekki spila
gömlu góðu lögin. Það þurfti mik-
iö til þess að fá hann til að leika
nokkur gömul lög, og loksins tókst
að fá hann til þess að taka In My
Life af L.P. plötunni Rubber
Soul. En það gerði hann meö þvi
að breyta textanum dálitið.
Það hefur verið sagt um Ge-
orge, að hann sé ekki hræddur við
að koma fram og taka þvi, sem
hann á skiliö. Hann sættir sig ekki
við að vera fyrrverandi bitill og
spila lög, sem einu sinni voru vin-
sæl og munu liklega alltaf vera
vinsæl. Hann vill vera George
Harrison og spila þá tónlist, sem
hann semur i dag.
En nú er þvi þannig farið, að á
þessum hljómleikum, sem urðu
50 allt i allt, spilaði hann ekki
nema litinn hluta sinna eigin
laga. Aðstoðarmenn hans, þ.á.m.
Billy Preston, léku sin eigin lög og
geröu með miklum ágætum. Ar-
angurinn varð sá, að hljómleik-
arnir voru stundum kallaðir „The
Billy Preston Show. Ein gild á-
stæða fyrir þvi, að hljómleikarnir
fengu svo slæma dóma, sem raun
ber vitni, er að Harrison lék þær
tvær tegundir tónlistar, sem
44 VIKAN 1 1. TBL.