Vikan - 13.03.1975, Qupperneq 22

Það var reimt i garðinum. öðru hverju
gerðust undarlegir atburðir... kona hvarf
sporlaust... óp og vein heyrðust að nætur-
lagi... og rósirnar i garðinum tóku á sig
blóð-rauðari lit en ella.
Anna, hin unga og fagra heima-
sæta á Fairmead á von á gesti frá
London. Ef heimsóknin endar,
eins og ég held ab hún geri, munu
ópin og veinin heyrast á ný og fót-
sporin koma I ljós...
Gestirnir, sem ganga um garö-
inn á Fairmead, gegnum skraut-
hli&in og milli blómabeöanna,
eiga erfitt meö aö tengja þetta
fallega hús nokkru yfirnáttúru-
legu. En þaö er enginn vafi á þvi
aö þaö er reimt á Fairmead. Eng-
inn getur boriö þvi betur vitni en
ég-
Ég er þó engan veginn aö segja,
aö þaö sé reimt I húsinu. Þaö er
öllu heldur í garöinum, sem ein-
hvers veröur vart, nánar tiltekiö I
gamla rósagaröinum. Þaö er þeg-
ar rósimar viröast svartar 1
tunglsljósinu og grasiö milli
runnanna er öskugrátt af dögg,
sem ópin og veinin heyrast.
Þegar dagur rennur, eftir slik-
ar nætur, sjást fótspor I morgun-
dögginni. Þrenns konar fótspor.
Fyrst eru spor konu og siöan
tveggja karla. Þau liggja aö staö,
þar sem grasiö er niöurtroöiö,
eins og áflog heföu átt sér staö, og
siöan liggja fótspor konunnar og
annars mannsins áfram yfir flöt-
ina aö skeljagöngunum handan
hennar.
Þetta er þó ekki þaö eina dular-
fulla viö garöana á Fairmead.
Þaö er annaö mjög undarlegt viö
þá, þótt þaö sé á engan hátt ógn-
vekjandi. Garöarnir og þá eink-
um rósagaröurinn viröast sjá um
sig sjálfir. Flatirnar eru sléttar
og klipptar, I blómabeöunum sést
aldrei illgresi, og runnarnir eru
alltaf eins og þeir séu nýkiipptir.