Vikan - 23.10.1975, Blaðsíða 4

þungum kili eru óhugsanlegir
hér, þvi að þá er ekki hægt að
draga á land.
Það þarf alltaf hóp manna til að
ýta báti á flot. Þeir bretta upp
buxnaskálmarnar og setja bátinn
með samstilltu átaki. Siðan klifra
mennirnir um borð i bátinn og róa
til fiskjar.
Bylgjandi hafið og lifið á,
ströndinni eru slagæðar lifsins i
Nazaré. Allar götur liggja niður
til strandar. Mestallt félagslif
bæjarins fer fram á götum úti og
niðri á ströndinni.
A ströndinni er dyttað að bátun-
um og þeir málaðir, þar eru netin
bætt og linurnar beittar. Þar leika
börnin sér og þar er gert að aflan-
um. Þar eru tegldar árar úr
kassafjölum. Á ströndinni hitta
menn ættingja sina og vini. Þar
eru fréttirnar sagðar og brúðkaup
ákveðin. Á ströndinni gerast
atburðirnir. Þangað berst einnig
blistrið frá fisksölutorginu, þegar
salan hefst.
Konurnar annast fisksöluna.
Ungar nýgiftar stúlkur i stuttum
kjólum — en enn i sjöföldum
undirpilsum — ganga frá strönd-
inni með fiskkörfur á höfðinu.
Allar á leið á fiskmarkaðinn. Það
er selt mörgum sinnum á dag.
Fiskurinn er seldur glænýr úr
sjónum. En áður fyrr ferðuðust
konurnar alit að 25 kilómetra með
fiskkörfurnar á höfðinu til þess að
bjóða nýjan fisk til sölu i ná-
grannahéruðunum innar i land-
inu. Nú hafa bilarnir létt þessum
flutningum af þeim.
En fólkið i Nazaré hefur ekki
tekið neinar aðrar tækninýjungar
i þjónustu sina. Þar er hvorki
djúpfryst né saltað. Þar eru eng-
ar sjálfvirkar pökkunarvélar,
sem pakka i kassa, sem á stendur
Made in Portugal. Aðrir i landinu
sjá um þann þátt fiskiðnaðarins.
Mikið af veiðinni fer til dag-
legra nota. Þúsundir potta og
panna biða aflans i Nazaré. Inn á
milli húsanna má ætið finna þef af
steiktum sardinum.
Fiskurinn er seldur i kippum.
Stórum eða smáum eftir hentug-
leikum: 23, 22, 21, 19 — og
„Chui!” Aflinn er seldur. Hann
verður að brauði og vini og nýrri
flik við og við.
Það er skynsamlegt á marg-
an hátt, að konurnar skuli selja
aflann, álitur Silvino, sem hefur
ekkert á móti þvi að ræða kjör
ibúanna i Nazaré. — Það losar
ekki aðeins karlmennina við það,
svo að þeir geta einbeitt kröftum
sinum að veiðinni, sem krefst
meiri likamsburða, heldur getur
einnig gift kona haldið áfram að
selja fisk, þótt hún verði ekkja.
Hún verður ekki byrði á fjölskyld-
unni. Þess vegna er þetta skyn-
samlegt fyrirkomulag, og við er-
um ánægð með það.
Silvino liggur einnig annað á
hjarta. Fólk, sem kemur við i
Nazaré, kann að álykta sem svo,
að karlmennirnir liggi alltaf niðri
á ströndinni og láti sér liða vel.
Bcöið uns iimi er kominn til að vitja netanna.
Það kann að lita út eins og þeir
annað hvort hafi ekkert að gera
eða nenni engu.
— En þannig' er þvi ekki varið
Þvi áður en þessir ferðamenn
hafa opnað augun á morgnana til
þess að gæta að þvi, hvort sólskin
sé úti, hafa sjömennirnir verið á
fótum i margar klukkustundir.
Þeir hafa jafnvel dregið netið
einú sinni. Þeir hafa jafnvei lagt
einu sinni að landi og eru farnir út
aftur. Þeir hafa kannski sett sar-
dfnuaflann i kassa og hengt til
þerris. Og svo biða þeir ef til vill
eftir þvi að draga netin I annað
eða þriðja sinn þennan dag og á
meðan spjalla þeir við konu sina
og leika við börnin.
— Veiðiaðferðir okkar eru
margvislegar. Við erum að
veiðum allan daginn, en stundum
verðum við að biða. Það er ekki
hægt að draga nema þriðju
hverja klukkustund, en við erum
að frá þvi sólin kemur upp uns
siðasti geislinn hverfur til hafs.
Við erum stoltir af þessum vinnu-
degi...
Silvino klórar sér i gráu skegg-
inu og brosir. Hann vonar, að það
skiljist, hvað hann á við. Þvi að
enda þótt hægt sé endalaust að
lofsyngja póesiuna i Nazaré og
endalausan taklinn viö alllifið —
þa skildi enginn imynda sér, að
fólkið þar hlaupi um berfætt og
leiki sér áhyggjulaust á strönd-
inni.
Gömlu sjómennirnir hafa ekki
látið tiskuna hafa áhrif á klæða-
burð sinn. Þeir hafa ekki hætt að
nota svörtu, þykku topphúfurnar
sinar. Ekki einungis vegna þess
að þær eru góð vörn gegn brenn-
andi sólargeislunum og köldum
sjógusunum, heldur fyrir þá sök,
að háir kollarnir á þeim eru hag-
kvæmir til að geyma i ýmsar
smámuni, sem ekki er hægt að
vera án, og buxurnar þeirra eru
vasalausar. I húfunum geyma
þeir hnif, svolitið tóbak, snýtuklút
og aðra smáhluti. A sama hátt
ganga gömlu ekkjurnar svart-
klæddar með gamaldags sjöl og
höfuðföt.