Vikan - 18.03.1976, Side 23

brosti. —Ég held mig langi að
syngja, sagði hann.
— Syngdu bara ef þig langar,
svaraði ég.
Hann hló.
— Og ef mig langar að þegja,
þá þegi ég bara, sagði hann.
— Og ef mig langar til að leika
mér, þá leik ég mér bara. Svona
er það!
— Já. Svona er það, sagði ég.
Hann gekk að teiknigrindinni og
skoðaði litina. Hann tók upp krús
með blárri málningu. Hann fór að
syngja, og lyfti krúsinni upp og
veifaði henni í takt við hljóðfallið.
— 0, málning! Ó, málning svo
blá. Hvað, hvað getur þú? Þú getur
málað himin. Þú getur málað á.
Þú getur málað blóm. Þú getur
málað fugl. Allt vcrður blátt, sem
þú býrð til. Ó, bláa málning, ó,
málning blá.
Hann kom til min með krúsina.
— Svo rennur hún til. Svo drýp-
ur hún niður. Svo býr hún til bletti.
Svona er bláa málningin mín.
Hann hélt áfram að syngja og
fann orðin um leið og hann söng.
— Blátt er litur, sem hreyfir
sig. Hann hreyfir sig og hreyfir
sig. Ó, blátt, ó, blátt! Ó, blátt!
Hann veifaði málningarkrúsinni
meðan hann söng. Hann setti hana
aftur á grindina og tók upp krúsina
með grænu málningunni.
— Ó, græna málning, ó, máln-
ing græn. Þú ert svo góð og
stillt. 1 kringum mig er vorið, i
kringum mig er sumarið. I laufi,
í grasi, í runnum. Ó, grænt, ó,
grænt, ó, grænt!
Hann setti grænu málninguna
á sinn stað og tók upp krúsina
með svörtu málningunni.
— Ó, svart. Ó, nótt! Ó, dimma
svört. Kemur á móti mér úr öllum
áttum! Ó, skuggar og draumar
og stormar og nótt!
Svo lagði hann frá sér svörtu
málningarkrúsina og tók þá rauðu.
Þessa krús kom hann með til mín
og hélt henni hátt uppi með báðum
höndum eins og skál. Nú lagði
hann sérstaka áherslu á orðin.
— Ó, rautt! Ó, rauða málning.
Ó, málning, sem horfir svo strang-
lega á mig. Ó, blóð svo rautt.
Ó, hatur! Ó, brjálæði! Ó, hræðsla!
Ó, skammir og slagsmál og rauð
málning. Ó, hatur! Ó, blóð! Ó, tár!
'Hann lét málningarkrúsina, sem
hann hélt á, síga. Hann stóð kyrr og
þagði. Svo varp hann öndinni og
setti krúsina aftur á grindina. Hann
tók upp krukkuna með gulu máln-
ingunni.
— Ó, þú gráðuga gula málning.
söng hann. — Ó, hræðilega gula
málning. Ó, vírar á glugganum til
að halda trénu úti. Ó, dyr með lás
og lykillinn, sem snýst í skránni!
Ég hata þig, gulur. Hræðilegi
litur. Liturinn á fangelsinu. Litur-
inn að vera hræddur og einn. Ó,
þú hræðilegi guli litur.
Hann setti gulu málninguna
aftur á grindina. Svo gekk hann út
að glugganum og horfði út.
— Það er gott veður í dag, sagði
hann.
— Já, það er satt, svaraði ég.
Hann stóð lengi og horfði út um
gluggann. Ég sat kyrr og furðaði
mig á því, hvernig hann hafði
fengið þessa tilfinningu fyrir litum.
Hvers vegna var honum svona illa
við gult?
Hann gekk aftur að grindinni.
— Þessi tyrkisbláa málning er ný,
sagði hann.
— Það er rétt hjá þér.
Hann setti tvær stórar pappírs-
arkir á grindina. Hann fór með
pensilinn að vaskinum, skrúfaði frá
krananum og lét renna vatn á
pensilinn.
— Sjáðu! sagði hann. — Vatnið
verður blátt!
Hann setti fingurinn fyrir bun-
una svo að vatnið sprautaðist út í
herbergið. Hann veinaði næstum af
hlátri.
— Vatn, komdu, vatn, komdu,
vatn, komdu! kallaði hann. — Og
ég, Dibs, get látið vatnið spraut-
ast, ég get gert vatnið blátt.
— Ég sé það, sagði ég.
Hann sleppti penslinum-og hann
fór niður um niðurfallið. Hann
reyndi að grípa hann, en varð of
seinn. Hann hvarf.
— Jatja, kallaði hann! — Þetta
var góður pensill! Ég næ honum
ckki upp aftur! Hann fór niður.
Hann er langt niðri.
Hann opnaði skápdyrnar undir
vaskinum og skoðaði niðurfallsrör-
ið. — Pensillinn er þarna inni,
sagði hann og benti á hnéð á
rörinu. — Þetta var slæmt, sagði
hann svo og hló hjartanlega.
— Já, pensillinn er í niðurfall-
inu, sagði ég.
— Nú kemur vatnið upp, sagði
hann. — Þvo, þvo, þvo! Hann
tók tvær óhreinar málningarkrúsir
og setti þær I vaskinn. Svo sá
hann plastbollastellið á hillunni,
tók þá krúsirnar úr vaskinum, og
setti plastbollana í staðinn. Hann
hoppaði og hló.
Framhald I næsta blaði.
GISSUR
GULLRASS
E.FTIR-
BILL KAMNAGH e.
fRANK FiETCUBR