Vikan - 27.05.1976, Blaðsíða 21

„Svíður i)ndan þessu?” spurði
hún blátt áfram.
„Hverju?”
„Þessu kommabruggi, sem þú
ert með í hendinni."
Hún hafði rofið spennuna.
Hann hló. „Það getur þú verið
viss um,” sagði hann.
Hún brosti dauflega og leyfði
honum að hreinsa sárin. Hann var
m júkhentur eins og kona.
„Þetta ætti að gróa, án þess þú
fáir ör,” sagði Azarov.
„Þakka þér fyrir.” Hún teygði
sig eftir blússunni.
Hann stöðvaði hana. „Farðu
frekar í þetta. Blússan er óhrein
og rifin.” Hann fór úr jakkanum
og rétti henni. Efnið var gróft, en
hann veitti henni skjól og öryggi.
^ „Nú ætla ég að líta á höfuðið á
þér.”
Hún snéri andlitinu að honum,
og hann þreifaði á höfði hennar
i með tilfinninganæmum' fingrun-
um í leit að áverka. Heridur hans
voru undarlega mjúkar. Ilún fann
það strax, þegar hendur hans
urðu persónulegri og innilegri.
Snerting hans varð, að því er virt-
ist, óafvitandi að atlotum. Hún
starði á hann og færði sig undan.
Hann dró tii sín hendurnar.
„Þú hefur fengið slæmt högg á
höfuðið,” sagði hann rólega. „Þú
ættir ekki að vera ein að svo
stöddu.”
„Eg vil einmitt vera ein.” Ködd
hennar var mótþróafull, og dálítið
hvell. Hún var hrædd við hann.
Óviss um hvernig hún átti að
bregðast við blíðu hans.
„Nei." Rödd hans var ákveðin.
„Og svo ættir þú alls ekki að vera
hér inni í þessum raka. Komdu út
og fáðu þér frískt loft. Það er
bekkur í garðinum.”
„Uti er dásamleg nótt. Þetta
gamla klaustur er spennandi
staður, og kannski kemur þú
aldrei hingað aftur. Þú ættir ekki
að missa af þessu tækifæri, þrátt
fyrir það sem gerðist.”
Hann var öpersónulegur eins og
leiðsögumaður, sem bendir a
fagurt útsýni. Tilboðið var lokk-
andi, fyrir utan hann. Súsanna
vildi aðeins fá að vera ein, langt f
burtu frá þessum manni. Hana
verkjaði i handlegginn undan
taki hans, og hún minntist nálar-
innar, sem stungið hafði verið
klaufalega í vöðvann.
Sodium Pentothal hafði yfir-
leitt tilætluð áhrif. Hafði hún
talað? Var Atkins búinn að fá þær
upplýsingar, sem hún hafði barist
við að leyna? Hvað hafði hún sagt
undir áhrifum lyfsins?
Var hann kannski nú á
þessari stundu að læast inn í her-
bergi þeirra Endicott systra til uð,
sækja „Hroka og hleypidóma"?
Hvað svo? Fengi Azarov sfðan
bókina? Hún vissi jú ekki einu
sinni, hvort Azarov og Atkins
unnu saman, fyrir somu hús-
bændur, eða sitt f hvoru lagi.
Azarov átti kannski eftir að afla
sér þeirrar vitneskju, sem Atkins
hafði komist yfir. Öll þessi blíða
— var hún aðeins undirbúningur
að árás á leyndarmál hennar?'
Hún byrjaði að skjálfa. Azarov
lagði handlegginn utan um hana
og leiddi hana að bekknum. Ivan
elti og lagðist við hlið þeirra, með
nefið aðeins nokkra þumlunga frá
fæti Súsönnu.
Azarov tók upp lítið glas úr
sjúkrakassanum, fyllti það af
vatni úr lindinni og færði henni.
Súsanna hristi höfuðið.
„Má vera að ég sé kommúnisti,
en ég er ekki eiturbyrlari.
Drekktu þetta.”
Súsanna hlýddi. Vatnið var
ferskt og kalt. Einhver, —
Atkins? — Elbert? — Olaf? —
hafði blandað einhverri ólyfjan f
vatnið fyrr um daginn. Það var
enn óbragð í munninum á henni.
Azarov sat við hlið hennar, og
axlir þeira snertust. Hann kveikti
f tveim sígarettum og rétti henni
aðra. Þau reyktu þegjandi.
Klaustrið var yfirgefið núna, og
tunglið var komið upp yfir þök
þess,
„Viltu segja mér hvað kom
fyrir?”-spurði Azarov eftir langa
þögn.
„Er það ekki augljóst?" svaraði
hún bitur.
Hann þagði dágóða stund. „Ég
hefði getað bjargað þér fyrr úr
klóm þessarar skepnu — ef ég
hefði vitað hvað var að gerast. Ég
var að leita að þér, en ég þurfti
fyrst að hitta Atkins, og það var
hann, sem sagði mér, hvar þú
værir.”
„Hvað sagði hann?” spurði
hún.
„Aðeins að liðið hefði yfir þig.”
„Var það allt?”
„Já.”
„Hvar er hann núna?”
„Ég veit það ekki,” svaraði
Azarov hvasst.
„Þú sagðist hafa verið að leita
að mér. Hvers vegna?”
„Til að sjá þig. Til að vera hjá
þér. En þú gerir mér erfitt fyrir.”
Súsanna þagði.
Allt f einu sagði hann: „Hefur
þér einhverntíma verið nauðgað?
Eg meina... áður en... það sem
skeði nú... í kvöld.”
„Já,” svaraði hún svo lágt að
það-heyrðist varla.
„Segðu mér frá því.”
„Ég var sextán.^ára. Það var
vinur föður mfns.”
„Já,” sagði hann rólega. „Það
útskýrir ýmislegt. Ég get ekki
^agt að ég sé undrandi.” Síðan
bætti hann mjúklega við: „Þú átt
skilið að vera elskuð af nær-
gætni.”
Þegar hún svaraái ekki, breytt-
ist rödd hans, _og varð harðari.
„Elbert er hugleysingi, og Atkins
er einskisverð sænditfk. Þú ert
laus við þá báða. Vió getum snúið
okkur að skemrhtilegri málefnum
núna. Hefuróu séð all klaustrið?”
„Já.”
„Ilvað finnst þér um það?”
„Eg er mjög hrifin af því.”
Azarov renndi augunum yfir
hljóðar byggingarnar. Ein hliðin
var böðuð tuhglsljósi. „Þetta er
hvíld fyrir augun,” sagði hann.
Aftur varð löng þögn. „Það er
eitthvað sérstakt við þessar gömlu
kirkjubyggingar. Það er róandi að
heimsækja þær, en þó truflandi.
Það er einmanaleikinn. Ivan
virðist þó standa á sania.” Hund-
urinn sperrti eyrun þegar nafn
hans var nefnt. „Ef það eru vofur
hér þá hljóta þær að vera okkur
vinveittar.”
Súsanna leit á hann. Andlits-
drættir háns voru mjúkir. og
hann brosti dauflega. Hann var
undarlegur maður. Heimur hans
byggðist á svikum, ofbeldi, og
ofsafengnum dauða. Þó var hann
svo bliður við hana, og nú virtist
viðkvæm fegurð þessa staðar hafa
hrifið hann.
„Heimsækir þú svona staði
oft?” spurði hún.
„Ekki oft. Stundum þegar ég á
frí. En oftast er ég heima. Þá
finnum við okkur stórt autt svæði
fyrir Ivan til að hlaupa um.”
„Við?”
„Hundurinn og ég."
Einmana maður. Utskúfaður
kannski. Enginn vildi þekkjayfir-
mann KGB.
„Segðu mér eitthvað um sjálfa
þig,” sagði hann.
„Ekki núna, ég vil ekki tala.”
Rödd hennar var lág.
„Líður þér illa?” spurði hann
óhyggjufullur.
Hún svaraði ekki, en reyndi að
standa upp og riðaði til. Hann
greip hana, og lyfti henni létti-
lega. „Þetta eru eftirköstin.
Hafðu engar áh.vggjur. Ég skal
vera hjá þér."
Hún var óljóst vör við að hann
bar hana frá klaustrinu að bíln-
um, og ók henni síðan á hóteliö.
Þjónninn hljóp á undan með lyk-
ilinn og opnaði herbergið. Loks-
ins, þega hún var kontin i mjúkt
rúmið. slakaði hún á og sofnaði.
Hún vissi ekki hve lengi hún
hafði sofið. Þegar hún rumskaði
sá hún hann sitja hreyfingarlaus-
an við rúmið.
Hún vaknaði í dögun. Hann leit
strax upp.
„Það er gott að þú ert vöknuð.
Eg var farinn að hafa áhyggjur af
þér.” Hann lagði frá-sér bók,
greip um hendi hennar. taldi æða-
slögin með augun á gömlu vasa-
úri.
„Ég held að það verði allt í lagi
með þig. Líður þér illa?"
„Það held ég ekki." hvíslaði
hún.
„Þá ætla ég að yfirgefa þig.
Enn eT ekki kominn dagur, og þú
ættir að sofa lengur. A ég að stilla
klukkuna fyrir þig?"
„Það verður farið í ferð klukk-
an níu."
Hann setti klukkuna á átta.
Síðan varð þögn, og hún opnaði
augun. Azarov leit niður á hana
og brosti.
„Sofðu vel." sagði hann.
Klukkan vakti Súsönnu. Hún
sveif augnablik milli svefns og
vöku og hugsaði um bros Azarovs.
Ilún var hrædd við hann. og þó
hafði hann ekki gert henni neitt.
Kannski var það óþarfi fyrir
hana, fyrst Atkins hafði komist
yfir upplýsingarnar. Ef þeir voru
félagar var Azarov búinn að fá
það sem hann vildi.
Ef aðeins hún gæti vitað. luort
hún hefði talað. hvað hún hefði
sagt. hver vann með hverjum og
fyrir hvern.
En eitt vissi hún þó. Hún varð
að athuga hvort „Hroki og
hleypiddómar" var enn i tösku
þeirra Endicottsystra. og það sem
fyrst.
Ahvggjufull byrjaði hún að
klæða sig. og setja niður i ferða-
0