Vikan - 27.05.1976, Blaðsíða 32

gólfinu undan haltrandi göngulagi
Talleyrands. En svo opnuðust dyr,
og maður kom í Ijós.
Marianne leit svo á, að hér hlyti
að vera kominn þessi dularfulli m.
Denis, og hún horfði á hann for-
vitnilegum augum. Hann var
meðalmaður á hseð, Ijóshserður, en
andlitsdrsettirnir voru skarpir. Aug-
un voru brún, og hann var dálítið
tileygur. Athyglisgáfan virtist
í góðu lagi. Svipurinn á andliti hans
var vingjarnlegur, og hann hafði
þsegileg. áhrif á Marianne. Þó var
hún dálítið undrandi á því, að hann
skyldi vera í sksergrænum fötum,
fannst það stinga 1 stúf við, að þetta
átti að vera maður í sárum.
Hann rétti fram höndina, brosti
og gekk hratt til móts við þau.
,,Þetta kalla ég aldeilis stund-
vísi. Komið þér sælir, kæri fursti,
og þetta er þá hin unga stúlka.”
,Já, minn kæri Duroc, þetta er
madem'oiselle Mallerousse, en þér
hafið oft heyrt mig hrósa hinni
óviðjafnanlegu rödd hennar. Er m.
Denis ekki kominn enn?”
,,Nei, ekki enn,” svaraði maður-
inn, ,,en hann kemur brátt. Ég
er hins vegar búinn að panta
léttan kvöldverð handa ykkur. Mér
datt í hug, að ykkur væri kalt
eftir þessa löngu ferð.
Hann leiddi Marianne kurteis-
lega að rauðbláum sófa, sem stóð
nálægt arninum og hjálpaði henni
úr skikkjunni. Glæsileikinn þarna
inni sló hana dálítið út af laginu og
sömuleiðis tignarleg framkoma
mannsins, sem hét þessu borgara-
legu nafni, en Marianne reyndi að
láta eins og ekkert væri.
Er hún mætti opinskáu og að-
dáunarfullu augnaráði hans varð
hún hálf vandræðaleg. Hún leit
niður fyrir sig og sá þess vegna ekki,.
hvernig þeir Talleyrand horfðu hvor
á annan. Furstinn vildi ekki fara úr
yfirhöfninni.
,,Nei, þakka yður fyrir. Made-
moiselle Mallerousse vill áreiðan-
lega gjarnan hlýja sér, en ég verð að
fara aftur. ’ ’
,,Ha! Ætlar yðar tign að yfirgefa
mig?”
Hann gekk yfir til hennar, tók
um aðra hönd hennar og kyssti
hana.
,Já, ég verð því miður að fara.
Gömul vinkona mín, de Stael
barónessa, hefurfengið leyfi til þess
að fara til Ameríku ásamt syni
sínum. Hún mun koma við I París í
kvöld. Mig langár að kvcðja hana,
en hún er á leið til Morlaix, þar
sem skip bíður hennar. Hins vegar
þurfið þér ekkert að óttast. Vinur
minn Duroc mun líta eftir yður eins
og væri hann faðir yðar, og þegar
þér hafið heillað minn kæra vin,
mun hann sjá til þess, að þér komist
heim heilu og höldnu.
íhvolfu lofti, en loftröndin var
skreytt myndum af ástarguðinum
að leik í skógarrjóðrum.
Snotur húsgögnin voru borin
gljákvoðu og voru frá liðinni öld.
Þau voru bólstruð, en áklæðið var
blátt og hvítröndótt silki, og var
þetta ágætt mótvægi við stóra
blómvendi af írisum og túlipönum,
sem var haganlega fyrirkomið hér
og þar. Stofan endurspeglaðist í
stórum spegli í barokkstíl, sem hékk
yfir arninum, en sitt til hvorrar
handar við hann voru Ijósrauð
ilmkerti. Bogadregnir gluggar vissu
út að svölunum. Þar fyrir utan tók
við ísilagt vatnið, og yfir það lá
upphækkaður vegur. Augu Mari-
annes höfðu staðnæmst við slag-
hörpuna, sem stóð úti við einn
gluggann. Þau voru aðeins tvö
þarna inni, og það brakaði í viðar-
LOFTIaEl
__K
ALLA FÖSTUDA 4(1S;ré?fir verSa enn Ijút-
Hinir vinsaelu Wenzku Jost aS sjá tízku-
fengari, þegar 9esUr í^imHisianaaur| Móde»-
sýningar, sem íslenzkU' n ha,da alla tÖstudaga,
samtökin og Ramma®*l|| skartgripi og nýjustu
“-“'T “

,,Vonandi efist þér ekki um
það,” sagði Duroc og brosti hlýlega
,,Nei, nei, alls ekki,” svaraði
Marianne og kreisti fram örlítið
bros. Henni fannst hann einkar
vingjarnlegur, en samt var hún
óróleg. Hvers vegna hafði Talleyr-
and ekki sagt henni, að hann ætlaði
að skilja hana eina eftir? Þetta var
í fyrsta skipti, sem hann hafði
komið svona fram. Hins vegar hlaut
hann af sinni venjulegu skarp-
skyggni að vita, hvernig henni var
innanbrjósts, enda studdi hann sig
nú við stafinn og laut í áttina
til hennar.
,,Ég vildi ekki koma yður í
uppnám, og ég vona, að þessi
traustvekjandi maður hafi komið í
veg fyrir það. Svx> að ég segi yður
eins og er, þá vildi ég, að rödd yðar
kæmi vini mínum Denis skemmti-
lega á óvart. Þegar þér heyrið í
vagninum hans úti fyrir, skulið þér
byrja að syngja, en segið honum
ekki, að ég sé upphafsmaður þessa
tiltækis.”
,,Af hverju ekki?” Marianne vissi
ekki, hvaðan á sig stóð veðrið.
,,Ef þér haldið, að hann verði
ánægður með söng minn, þá ætti
hann að verða yður þakklátur.”
,,Einmitt. En ég kæri mig ekki
um þakklæti hans, ekki í bili að
minnsta kosti. Hann mun komast
að hinu sanna, en ekki strax. Eins
og sakir standa vil ég ekki, að neinar
tilfinningar skyggi á þá gleði, sem
hann hefur af því að hitta yður.”
Marianne skildi hvorki upp né
niður í þessu. Furstinn var ein-
kennilega margslunginn pcrsónu-
leiki. Af hverju kaus hann að tala
við hana á þennan dularfulla hátt?
Þetta var mjög ólíkt honum. Hún
var þess vegna þakklát, þegar Duroc
greip inn í samræðurnar og orðaði
hugsanir hennar.
,,Þér fáið skrítnar hugmyndir af
og til, kæri fursti. En ef svo væri
ekki, væruð þér ekki sjálfum yður
líkur. Góða ferð. ”
Hún horfði á þennan tíma-
bundna gestgjafa sinn fylgja Tall-
eyrand fram í fordyrið, og Marianne
fór að velta vöngum yfir því, hvaða
stöðu Duroc skipaði í húshaldi m.
Denis. Var hann skyldur honum?
Eða einungis vinur? Var hann
kannski bróðir konunnar, sem þessi
vdularfulli borgari trcgaði svo mjög?
Nei, þessi grænu föt bentu ekki til
þess, að hann væri bróðir hinnar
látnu. Viss framkoma, það hvernig
hann bar sig, jafnvel göngulagið,
benti til þess, að hann væri vanari
að ganga í stígvélum en lághæluð-
um dansskóm. Sennilega var þetta
hermaður. Er Duroc kom aftur varð
Marianne að ýta hugrenningum
sínum til hliðar. í fylgd með
honum var svartklæddur þjónn, og
hann ýtti á undan sér litlu borði,