Vikan - 27.05.1976, Blaðsíða 34

kvíða, og hún varð aftur sjálfri sér
lík. ótti hennar hvarf eins og dögg
fyrir sólu, og i rödd hennar var
fylling, sem hún hafði ekki náð
áður. Enn einu sinni hafði tón-
listin orðið henni að liði. Máttur
hennar virtist aldrei ætla að fjara út,
ávallt fersk og endurnærandi. Sjálf
hreifst hún með án ótta og hindr-
unarlaust, vitandi að hin gagn-
kvæma ást hennar og tónlistar-
innar myndi aldrei dvína. Þar yrði
ekki um heitrof að ræða. Lokaorðin
liðu eins og andvarp út yfir hinar
ungu varir hennar:
,,...tálvonir allar horfnar eru,
cn ástin ein lifir....”
Því næst varð algjör þögn. Hass-
ani leit niður fyrir sig og lét
hendurnar hvíla á hnjám sér, og
Marianne fann áhrif tónlistarinnar
dvína. Taugaóstyrkurinn fór aftur
að gera vart við sig, og hún þorði
ekki að líta í áttina að aminum,
þar sem hún vissi, að einhver stóð.
,,Frábært,” heyrði hún svo sagt.
„Syngið meira, mademoiselle.
Þekkið þér Plaisird'AmourV'
Þá loksins leit hún á manninn.
Hann var minni en meðalmaður á
hæð, þéttur á velli, án þess að vera
feitur. Hann hallaði sér upp að
arinhillunni klæddur svörtum jakka
og hvítum buxum úr kasmírull.
Þar fyrir neðan tóku við hnéhá
stígvél með litlum, silfurlitum spor-
um. Hendur m. Denis voru smáar
og sömuleiðis fæturnir, en það var
fyrst og fremst andlitið, sem dró að
sér athygli hennar. Hún hafði aldrei
séð neitt þvílíkt. Hörundið var á
litinn eins og fílabein, og hlut-
föllin minntu á rómverska mynda-
styttu. Hár hans var stuttklippt,
og það féll örlítið fram á ennið.
Þar fyrir ncðan skein í dökk, djúp-
stæð augu. Erfitt var að mæta þess-
um augum, en blæbrigði þeirra
voru ógleymanleg. M. Denis hélt á
gylltri tóbaksdós úr skjaldbökuskel,
en úr henni sáldraði hann tóbaki
bæði yfír sjálfan sig og nánasta
umhverfi.
, Jæja?” sagði hann.
Marianne roðnaði, og hún gerði
sér grein fyrir því, að hún hafði
starað á manninn að því marki að
nálgaðist ókurteisi. Hún leit þvi
snöggt undan.
, Jú, ég kannast við það.”
Hún byrjaði að syngja þetta vel-
þekkta lag af tilfinningahita, sem
var henni næstum um megn. Eitt-
hvað var að gerast i fylgsnum hjarta
hennar, eitthvað sem var þess vald-
andi, að hún lifði sig inn i tón-
listina af ákafa, er hún hafði haldið
til þessa, að hún byggi ekki yfir.
Nú þegar hún var byrjuð að syngja
var hún ekk: hrædd við að horfa á
m. Denis. Aldrei hafði nokkur
maður haft svona mikið aðdrátt-
arafl fyrir hana, og henni var
ómögulegt að leyna þeim tilfinn-
ingum, sem bærðust með henni.
Græn augu hennar mættu augna-
ráði þessa ókunna manns, þannig
að ástaryrðin í söngnum virtust ætl-
uð honum og honum einum.
,,Svo lengi er fellur foss í gjá
og flúðir bökkum hjá
ég ást mun hafa pilti á...”
Framhald r næsta blaði.
CINNI & PINNI *im
34 VIKAN 22. TBL.