Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 21

HELEN MACINNES
SNARÁI
FUGL-
ARANS
fyrir rigningardembuna, sem hafði
komið er þau fóru í gegnum Lienz.
Er þau nálguðust nokkur dreifð
hús, sá Irina bílana greinilegar.
„Sumir eru látnir stansa,” sagði
hún taugaóstyrk. „Hvers vegna?”
„Fólkið vill það sjálft. Kannski
þarf það að taka bensín eða breyta
schillingum í lírur. Já, það er ekki
svo vitlaus hugmynd.” Hann lagði
hönd sína hughreystandi á handar-
bak hennar. „Hið eina sem þú þarft
að gera, er að sýna vegabréfið,
brosa, og þakka fyrir þig um leið og
þér er vísað í gegn. ítalimir með-
fram veginum eru jafnvel vísir til að
blistra á eftir þér. En hafðu engar
áhyggjur hjartað mitt. Hér er engin
gaddavírsflœkja.” Þegar David
nálgaðist bilaröðina hægði hann á
sér. En allt í einu beindist athygli
hans að manni i gulum jakka, sem
stóð í vegkantinum. Hann var með
tösku milli fóta sér og leit á hvem
einasta bíl er fór framhjá. David
hafði séð þennan gula jakka úr tvö
hundmð metra fjarlægð, enda var
ekki hjá því komist og honum datt í
hug að þetta væri einhvers konar
nýtiskulegur þumalferðalangur.
Þegar þau nálguðust hann, sá
David hann greinilegar. Hann sá
stór, kringlótt gleraugu, sítt hár,
sem bærðist undan golunni sem
barst eftir dalnum og gráa barta.
„Mark Bohn,” sagði David furðu
lostinn. „Fjandinn hafi það, þetta
er MarkBohn.”
Bohn leit á græna Mercedesbílinn
er hann nálgaðist, en andlit hans
var svipbrigðalaust. Þá mundi
David allt í einu eftir því að enginn
nema Walter Krieger vissi á hvers
konar bil hann var. Hann ýtti á bíl-
flautuna og veifaði með hendinni.
„Ég held,” sagði hann og var ekki
allt of hrifinn, ,,að okkur sé að
bætast liðsauki.” Þetta var ferð,
sem hann hefði helst kosið að fara
án Bohns og hins óstöðvandi orða-
flaums hans. En þarna fór önnur
rómantisk hugmynd í vaskinn.
Hann hafði hugsað sér að aka einn
með Irinu framhjó Dólómítunum.
Hann ók nú framhjá Bohn og benti
á stað þar sem hann gat lagt
bílnum. Þvílíkur staður og stund,
sem Bohn hafði valið til þess að
stöðva þau. Ætlaði hann að skapa
umferðaröngþveiti þama? Hann var
þó alltaf nógu óberandi, enda var
það sjálfsagt hið eina, sem hann
hugsaði um.
David stansaði fyrir aftan nokkra
bíla rétt hjá bensínstöð og leit við.
„Hann tók ekki eftir okkur,” sagði
hann og hristi höfuðið. Bohn virtist
hikandi og dálítið utanvelta, jafn-
vel ankannanlegur að sjá. Bros
hans var orðið að innantómu gapi.
En er hann sá Mercedesbílinn
stansa brosti hann aftur. Hann
þreif töskuna og flýtti sér í óttina til
þeirra.
„Er hann vinur þinn?” spurði
Irina.
„Já, og vinur þinn líka. En á
meðan ég man, ég hef verið að furða
mig á þessu bréfi. Hvers vegna
sendirðu það til Bohns? Því ekki til
útgefanda röður þins í London?”
„Fyrir ári síðan sendi ég bréf til
London. í því vom engin leyndar-
mól, aðeins fjölskyldufréttir. En
það var stöðvað á leiðinni.”
„Hvar?”
„Ég veit það ekki. Jiri skilaði
mér því aftur. Hann sagði...” Hún
þagnaði um leið og Bohn var
kominn að bílnum.
Jiri og aftur Jiri, hugsaði David.
Hann hafði fengið andstyggð á
þessu nafni. Jiri, Jiri, fari hann í
rass og rófu. Hann steig út úr
bílnum og heilsaði Bohn.
„Ég var farinn að halda að þú
myndir ekki stansa,” sagði Bohn.
„Hvers vegna ekki? Mér sýndist
þú vera hálfgerður strandaglópur.”
Bohn brosti breitt. „Já, nú kann
ég við þig Dave. Leggur saman tvo
og tvo og færð út fjóra.” David
leit ekki á þetta sem gullhamra,
enda var tónninn í orðum hans
þannig. En Bohn var svona gerður,
hugsaði David, sérstaklega ef hann
var í vondu skapi.
Bohn teygði sig framhjó David
og tók í höndina á Irinu. „Þú ert þó
heil á húfi og helmingi fallegri, en
þegar ég sá þig síðast. ”
Irina horfði á hann og heilsaði
kurteislega.
„Hef ég breyst svona mikið?”
sagði Bohn ertnislega. „Auðvitað
er ég hárprúðari og fjögurra ára
áhyggjur hafa bætt við nokkmm
hmkkum. Auk þess er mér gjamt
að þreytast, ef ég stend of lengi.”
Hann settist í bílstjórasætið. „Ég
er búinn að bíða í hálftíma eða
lengur eftir ykkur. En ég var viss
um að þið fæmð þessa leið. Lítils-
háttar hugarleikfimi, sem jafnvel
ég...”
„Og hvemig komstu hingað?”
skaut David inn i. „Fótgangandi?”
„Nei, á þessari asmasjúku
dmslu,” sagði Bohn og benti ó
Citroenbifreið, sem verið var að
draga upp að bensinstöðinni. „Hún
gaf upp öndina rétt í þann mund,
sem ég var að komast hingað. Enn
af bifvélavirkjunum sagðist geta
litið á dmsluna klukkan þrjú. En úr
því að þið emð komin, þá ætla ég að
láta þá í Salzburg sækja hana
hingað. Jo tók hana ó leigu þar í
gær.”
„Og hvar er Jo?”
„Ætli hún sé ekki komin hálfa
leið til Merano ásamt Krieger. Mér
seinkaði í Lienz, varð að bíða eftir
símhringingu frá Miinchen. Ég verð
helst að komast þangað í kvöld.
Alvara lífsins byrjar á morgun og
sveitasælan á enda.” Hann leit ó
Irinu og sagði svo innilega. „Og
hvemig líður þér? Það er stórkost-
legt að allt skuli hafa gengið svona
vel.”
„Þessu er ekki enn lokið,” sagði
David. „Og ef þú vildir nú vera svo
góður að standa upp úr sætinu, þá
er ég að hugsa um að aka biinum
yfir að bensíndælunni þama. ’ ’
„Hvaða asi er þetta? Við höfum
allan daginn fyrir okkur”.
„Nei,” sagði David stuttur í
spuna. „Irina, ertu með nokkra
austurríska peninga, sem þú vilt fá
skipt?”
„Það er nógur tími til þess í
Merano,” sagði Bohn og fór úr bíl-
stjórasætinu.
David settist inn í bílinn og þok-
aði honum að bensíndælunni, sagði
nokkur orð við starfsmanninn, en
hélt siðan ófram að lúgunni þar sem
hægt var að skipta gjaldeyri. I
Merano gæfist ekki tími til annars
en að hafa ssimband við Krieger og
frétta nánar um áætlanimar í
sambandi við Tarasp.
„Hann er ekki aldeilis að sóa tím-
anum,” sagði Bohn og snéri sér að
Irinu. „Kannski ætlar hann alls
ekkert að stansa í Merano.” Hann
hló upphótt. „Alveg eins og hann
snéri á okkur öll í Lienz. Við
vomm meira að segja famir að efast
um, hversu óreiðanlegur Dave
væri.” Bohn renndi augunum yfir
græna ullarkjólinn hennar. Hann
hlaut að verða allt of heitur er
sunnar kæmi.
„Það var ástæðulaust að fara til
Lienz,” sagði Irina. Hún fór dálitið
hjá sér. Nú spyr hann áreiðanlega
hvar við eyddum nóttinni.
En það er ástæða til þess að
stansa í Merano, hugsaði Bohn.
Hann teygði sig inn í bílinn og tók
upp vegakortið, sem lá við hliðina á
Irinu. Hann horfði á það og hristi
höfuðið. „Ég þori að ábyrgjast að
þú braust þetta saman. Konur
kunna hvorki að brjóta saman
dagblöð né kort. Á ég að laga það
fyrir þig?” Hann leit á þá hlið
kortsins, sem viss upp. Hún sýndi
hvar þjóðvegurinn lá í vestur frá
Merano, en skiptist síðan. önnur
leiðin lá í norður og inn í Sviss.
(Hin leiðin lá í suðurótt, en hún sást
aðeins að litlu leyti á þessum hluta
kortsins og var þess vegna ekki eins
þýðingarmikil.) Augu hans fylgdu
nú þjóðveginum inn í Sviss, sem
hélt áfram frá landamæmnum og
lá í boga umhverfis þjóðgarðinn.
Og hvað "ar þetta... pennastrik?
Jó, strikao undir nafn ó einhveiju
smóþorpi. „Hann er fallegur kjóll-
inn, sem þú ert í," sagði hann og
fletti sundur kortinu og braut það
saman aftur eins og það átti að
vera. En áður hafði hann náð að lita
aftur á nafn þorpsins. „Verður
hann nógu heitur í þessa ferð?”
„Já, áreiðanlega.”
Þau ætluðu þá ekki til Italíu þar
sem ágústsólin gerði rakasæla
dalina að eins konar bakarofnum.
Hann hefði mátt vita, að Krieger
gæfi villandi upplýsingar. Fjandinn
hirði Cómóvatn, Mílanó og Walter
Krieger. „Þarftu ekki kápu úr því
að þið ætlið til Sviss?” Hann lagði
samanbrotið vegakortið við hlið
hennar. Trasp, Trasp, eitthvað í þá
áttina. Hann ætlaði að líta betur ó
sitt eigið kort seinna.
„Ég er með eina.”
43. TBL. VIKAN 21