Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 38

bsejar, ekki til tilbreytingar, heldur
af því að ég kxrði mig af einhverri
ástæðu ekki um að koma á sama
hótelið tvisvar. Einhvernveginn
varð ég fyrir vonbrigðum í þetta
sinn. Ég get ekki útskýrt hvers-
vegna, en kannski er svona lagað
ekki fallið til endurtekninga. Að
minnsta kosti var það svo, að meðan
ég var að aka heim nxsta dag, ákvað
ég að hætta þessum ferðalögum
mínum.
Og það var nákvaemlega einum
of seint sem ég tók þessa ákvörðun,
þvi þegar ég kom heim sá ég, að
eitthvað var að. Konan min tók ekki
á móti mér á sama hátt og áður, og
það mátti sjá, að hún hafði grátið.
— Er eitthvað að? spurði ég, og
konan min horfði á mig hrygg.
— Þú veist vel, hvað er að, sagði
hún.
Það vissi ég náttúrlega vel, en ég
var ckki viss um, hve mikið konan
min vissi, og sér I lagi gat ég ekki
ímyndað mér, hvernig hún hefði
komist að þessu. En þetta síðast-
nefnda kom nú brátt í ljós. Það
hafði einhver hringt af skrifstofunni
til þess að spyrja mig einhvers, og
þá komst allt saman upp. Þetta var
vandræðalegt ástand, bæði fyrir
konuna mína og gagnvart skrifstof-
unni. Ég varð að finna einhverja
nokkurn veginn trúanlega skýringu,
en þá sagði konan mín allt i einu:
— Elskar þú hana?
Ég var að þvi kominn að spyrja
hverþað væri, sem ég ætti að elska,
þegar það rann upp fyrir mér, hvað
hún átti við. Hún hélt, að ég ætti
mér ástmey. Og þá var það sem ég
gerði reginvitleysu, ég neitaði því
ekki, að ég ætti mér ástmey. Það var
eins og það væri mér léttbærara
að játa það heldur en að ég hefði
bara legið I baðkeri og lesið leyni-
lögreglusögur.
- Ég veit það ekki, sagði ég,
það er eins og ég geti ekki gert mér
grein fyrir því.
Konan min horfði alvarleg á mig
og hristi höfuðið.
— Ég hefði ekki trúað þessu á
þig, sagði hún.
Þessi athugasemd hennar særði
mig ekki svo lítið. Hversvegna
hefði hún ekki trúað þessu á mig.
Var ég kannski svona miklu ókarl-
mannlegri en aðrir? Hélt hún, að
engin kona gæti fallið fyrir mér?
Það var þá tími til þess komin,
að hún gerði sér grein fyrir því,
hverþað eiginlega var, sem hún var
gift.
Við höfðum ekki tækifæri til þess
að ræða þetta nánar, því nú komu
krakkarnir. En þegar við vorum
komin í rúmið um kvöldið og
höfðum slökkt ljósið, heyrði ég, að
konan mín var að gráta. Ég átti
bágt með að taka því. Hefði hún
orðið reið hefði horft allt öðruvísi
við, en að hún væri að gráta út af
ástmey, sem ekki var til, það var
einum of mikið. Ég ákvað að segja
henni sannleikann, þótt ég væri
hræddur um að hún mundi hlæja
að mér. Ég tók í höndina á henni,
en áður en ég hafði áttað mig á því,
hvernig ég ætti að byrja, varð hún
fyrri til:
— Ég veit, hvað þú ætlar að
segja, sagði hún, en ég vil það ekki.
— Hvað er það, sem þú ekki vilt,
spurði ég algjörlega ruglaður.
— Þú ætlar að bjóðast til þess að
segja henni upp, sagði hún, en ég
vil ekki taka því tilboði. Ég hefi
hugsað mikið um þetta og komist að
þeirri niðurstöðu, að ef þú hættir
við hana mín vegna, mun hjóna-
band okkar undir öllum kringum-
stæðum verða eyðilagt. Þú munt
hata mig af þvi að ég hefði þvingað
þig til þess. Þú mundir aldrei
gleyma henni, þú mundir halda, að
þú hefðir farið einhvers á mis af þvi
að þú fékkst hana ekki, og hún
mun ávallt koma til með að standa
eins og skuggi á milli okkar.
Sálfræðilega séð vár þetta sjálf-
sagt alveg rétt, sem hún sagði. Það
var bara það, að forsendurnar voru
ekki I lagi. Ég reyndi ennþá einu
sinni að útskýra það fyrir henni,
hvernig í þessu öllu lægi, en hún
greip fram í fyrir mér:
— Ég þoli ekki að tala meira um
þetta í kvöld, sagði hún, og ég vil
ekki heldur, að þú takir neina
ákvörðun núna. Þú verður að
hlaupa af þér hornin og finna
sjálfan þig, og á meðan verðum við
að reyna að lifa eins og ekkert hafi
í skorist. Börnin mega ekki undir
neinum kringumstæðum komast að
þessu, og ég skal reyna að vera
hughraust.
— Sjáið þér ekki, barþjónn, að
þetta var meiri klípan, sem ég var
kominn í, sagði hann, æi, gefið mér
einn tvöfaldan í viðbót.
— Ég gct vel séð, að þetta hlýtur
að hafa verið vandræðaástand, sagði
barþjónninn. En hvernig bjargaðist
þetta á skrifstofunni?
— Á skrifstofunni? Það var svo
sem allt í lagi. Þeir héldu auðvitað,
að ég hefði verið á hálum ís, og
gerðu góðlátlegt grín að mér, fólk
er með kynferðismál á heilanum nú
á dögum. Það var miklu verra með
konuna mína, sem nú gekk um og
var svo skelfilega hughraust. Ég segi
kannski ekki, að hún hafi beinlínis
notið þessa ástands, en á hinn
bóginn var ekki að sjá, að hún
hefði neitt á móti þvi að leika
hlutverk hinnar göfugu eiginkonu,
^em þjáist undir falsi eiginmanns
síns, en ber sína byrði með bros á
vör. Svona fannst mér að minnsta
kosti þetta vera, og það fór heil-
mikið í taugarnar á mér. Sjálfur
reyndi ég alltaf að komast hjá því að
hefja umræður um þetta, en konan
mín gat ekki á sér setið að spyrja
mig spjörunum úr.
— Hvað heitir hún? spurði hún
einn daginn.
— Lilly, sagði ég. Þetta var asna-
legt nafn, sjálfur hefi ég aldrei
getað þolað þetta nafn. En þetta var
það fyrsta, sem mér datt í hug, og
þar með hét hún semsé Lilly. Það
gat svo sem verið nákvæmlega
sama, hvað hún hét.
— Hvað cr Lilly gömul? spurði
konan mín í annað skipti.
Ég sagði, að hún væri 27 ára.
Or því að maður þarf endilega að
eiga sér ástmey, þá er eins gott, að
hún sé ekki of gömul. Ég sá, að
þetta olli henni nokkrum vonbrigð-
um. Hún hafði sjálfsagt vonað, að
hún væri ekki allt of ung, en innst
inni hefur hún sjálfsagt gert sér
grein fyrir því, að þegar maður
fellur fyrir annarri konu, þá er það
oftast kona, sem er töluvert yngri en
konan hans.
Einn daginn spurði konan mln,
hvernig Lilly liti út, og ég sagði, að
hún væri rauðhærð. Ég hefi aldrei
átt gott með að lýsa fólki, nema um
hafi verið að ræða fólk með
einhverja llkamlega ágalla. En mig
langaði ekki til þess að láta Lilly
vera með klumbufót eða skarð I vör,
svo ég hélt mig sem sagt að hára-
litnum. Annars hefi ég alltaf verið
veikur fyrir rauðhærðum konum.
Smátt og smátt hafði ég með hjálp
konu minnar búið mér til ágæta
mynd af Lilly, og ég get ekki neitað
þvl, að hún hafði aðlaðandi áhrif
á mig. Hugsanir mínar snérust oft
og einatt um hana, og konan mln
komst ekki hjá þvl að taka eftir því.
— Nú ertu að hugsa um Lilly,
átti hún til að segja allt I einu og ég
kinkaði kolli til samþykkis. Ég hafði
raunverulega verið að hugsa um
Lilly.
En burtséð frá Lilly, þá lifðum
við eins og við höfðum alltaf gert.
Það var ekkert sem hét, að konan
mln færði sig i’nn I stofu á legu-
bekkinn þar, eða sendi mig þangað.
Við sváfum saman eins og við
höfðum alltaf gert, og kynferðislíf
okkar var eins og áður. En eitt
kvöldið, þegar við höfðum verið
saman, sagði konan mln við mig:
— Stundurn hefi ég á tilfinn-
ingunni, þegar við erum saman, að
það sé I raun og veru Lilly, sem þú
ert með.
Ég vissi ekki, hverju ég átti að
svara, því I rauninni hafði hún rétt
fyrir sér. Það var ekki konan mln,
sem ég var með, heldur Lilly, hin
rauðhærða, 27 ára gamla Lilly. Hún
var þrátt fyrir allt orðin að skugga,
sem stóð á milli okkar. Ég hafði
reynt að berjast á móti þessu, en
það hafði ekki tekist. Lilly hafði
smátt og smátt orðið mér þýð-
ingarmeiri en ég kærði mig um að
viðurkenna.
Það óþægilegasta við þetta allt
saman var, að til málamynda
neyddist ég til þess að vera með
Lilly við og við, helst einu sinni I
viku. Ég gat ekki farið aftur út á
land, úr því að upp um mig hafði
komist á skrifstofunni, og þess-
vegna varð ég að halda áfram með
þessi ólukkans frlkvöld mln, sem
höfðu orðið upphafið að þessu öllu
saman. Ég segi yður satt, að þessi
fríkvöld urðu mér smátt og smátt
hreinasta martröð. Ég var orðinn
dauðleiður á því að borða úti I bæ,
og mig langaði mest af öllu að fara
beint heim, þegar ég var búinn að
borða. En þannig var ekki hægt að
fara með ástmey sína, konunni
minni hefði fundist það mjög óvið-
eigandi, svo ég neyddist til þess að
vera I burtu allt kvöldið. Ég fór I
bíó, en það voru leiðinlegar myndir
sem voru sýndar, og að lokum gat
ég ekki heldur þolað það lengur. Þá
fór ég að flakka um göturnar, og
það hljómar sjálfsagt bjánalega, en
I raun og veru var ég alltaf að gá að
Lilly. Hún var smátt og smátt orðin
mér raunveruleg, og ég var algjör-
lega á valdi þeirrar hugsunar, að ég
yrði að finna hana. En auðvitað
fann ég hana aldrei, og svo kom að
því, að ég fór að koma hingað.
— Já, ég man vel eftir því, þegar
þér fóruð að venja komur yðar
hingað, herra minn. Ég hélt, að þér
væruð einn af þessum venjulegu
eiginmönnum, sem ekki geta^hert
sig upp til þess að fara heim til
eiginkonunnar.
— Hert sig upp! Það er nú
ekkert, sem ég frekar vill. En ég
mátti þvert á móti ekki koma heim
fyrir konunni minni. Hún ætlaðist
til þess, að ég eyddi kvöldinu hjá
ástmey minni. Þetta var orðin
fullkomlega brjálað ástand, og I
gær ákvað ég að binda endi á
þetta.
— Já, ég tók eftir þvl, að þér
voruð nokkuð æstur.
— Æstur! — Ég hafði fulla
ástæðu til þess. Ég hafði nefnilega
ákveðið að myrða Lilly. Ég gat ekki
þolað þessa tvöfeldni lengur, og ég
varð að finna ráð til þess að losna út
úr þessu. Ég gat auðvitað sagt
konunni minni, að ég hefði sagt
Lilly upp, en ég vissi, að það mundi
þýða heilmikið uppistand, og hún
mundi halda því fram, að ég hefði
bara gert það hennar vegna og svo
framvegis. Svo gat ég auðvitað sagt,
að það hefði verið Lilly, sem hefði
hætt við mig. En sumpart líkaði
mér ekki sú hugsun, að Lilly svona
allt I einu bara fleygði mér frá sér,
og sumpart vissi ég, að það var ekki
nein góð lausn. Konan mln mundi
bara segja, að nú væri hún orðin
nógu góð handa mér, úr því að Lilly
38 VIKAN 43. TBL.