Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 22

,,0-já,'' sagði hann og leit í aftur-
sætið þar sem blá ullarkápa lá ofan
á rykfrakka Davids. Þar hjá voru
tvær töskur og svo önnur með axl-
arhlýra og hún virtist troðfull.
,,Það er ekki mikið pláss fyrir mig
þarna. Réttu mér lyklana, Irina.
Ég ætla að koma þessu dóti fyrir í
skottinu og spara þannig tíma fyrir
Dave.” Hann teygði sig í hand-
töskuna.
,,Ég skal taka þessa,” sagði hún
snöggt.
Hann missti hana á gólfið. Hann
losaði um smelluna um leið og hann
tók hana upp aftur og rétti henni
hana síðan, en á hvolfi. Áður en
hún náði að taka við töskunni
opnaðist hún og alls kyns smádót
datt í framsætið. , ,Æ, fyrirgefðu
mér. Ég var að flýta mér svo
mikið."
Hún tók upp minnisbók, ef til vill
dagbók, en sinnti engu púðurdós-
inni eða varalitnum, vegabréfinu
eða veskinu. ,,Hvar er hin bókin?”
sagði hún áhyggjufull.
,,Enn i töskunni, alveg niðri á
botni.” Hann sótti hana. ,,Er þetta
hún?” Hann blaðaði í gegnum hana.
Blaðsíðurnar voru þéttskrifaðar og
á tékknesku. Hann sá nokkur nöfn
og dagsetningar og þetta var ekki
rithönd Irinu. Hana þekkti hann af
bréfinu sem hann hafði fengið frá
henni. ,,Þú ætlarekki að segja mér,
að þú hafir tekið með þér minnis-
bækur Jiris,” sagði hann og brosti
um leið og hann rétti henni dagbæk-
urnar.
Hún setti báðar minnisbækumar
aftur í handtöskuna, en lét síðan
hitt dótið þar ofan á. ,,Ég er ekki
með neitt, sem Jiri á,” sagði hún.
,, Faðir minn á þessar bækur. ”
,,Nú-já, allar upplýsingarnar,
sem hann hafði safnað um stjórn-
málamennina ykkar?” En er hann
sá hana líta felmtri slegna á sig,
bætti hann við. ,,Auðvitað vissu
allir um þetta.” Hann leit á vega-
bréfið, sem hún setti niður í
töskuna. Breskt, hugsaði hann, og
spánýtt.
„Allir?” sagði hún ögrandi.
,,Já, við allir, sem höfum haft
áhuga á framgangi mála í Tékkó-
slóvakiu. En ég hélt að öll hans skjöl
og minnisbækur hefði verið
tekið, begar húsleitin...”
,, Þessar voru vel geymdar. ’ ’
,,Og eru sjálfsagt hin mesta
púðurtunna?” sagði hann og brosti
aftur.
Hún sagði ekkert, en lokaði
handtöskunni og kom henni vel
fyrir við hlið sér.
„Hefurðu hitt Krieger?” sagði
Bohn, og rödd hans var einkenni-
lega þungbúin.
,,Nei,” sagði húnundrandi.
,,Okkar á milli sagt, Irina, þú
skalt gæta þín á Krieger. Hann
leikur tveim skjöldum. Hann hefur
engan áhuga á þér. Keppikefli hans
er að lokka föður þinn úr felum.”
,,En David segir...”
,,Að hann sé aðeins óbreyttur
borgari? Það er ekki satt. Hann
starfar fyrir öryggisþjónustuna og
er harðsoðinn atvinnumaður. Þeir
gerast ekki öllu slyngari en hann.
Og þú skalt alls ekki láta hann vita
um dagbækumar.”
,,En hann er vinur föður míns,”
andmælti hún.
„Hann var það. Fyrir þrjátíu
ámm. Þér er óhætt að treysta mér.
Ég hef ömggar heimildir fyrir þessu
og veit hvað ég syng. ”
„Hvers vegna valdirðu hann þá
til þess að hjálpa mér?”
„Ég valdi engan. McCulloch sá
um þann hluta verksins og lét mig
ekki einu sinni...” Bohn leit um öxl,
er hann heyrði fótatak að baki sér.
„Ja-ja, Dave, Þú kemur rétt
mátulega til þess að hjálpa mér við
að setja farangurinn í skottið.”
„Seinna,” sagði David. „Við
skulum koma okkur af stað.” Hann
var með nokkra ferðabæklinga í
hendinni, auglýsingar varðandi feg-
urð Austurríkis.
„Geturðu ekki séð af tíu mínút-
um?”
„Nei,” sagði David og setti einn
bæklinginn í vasa sinn. Titill hans
var Meran í suður Tyról, og var
áreiðanlega ekki að skapi itala, en
þetta var það eina, sem hann gat
náð í þarna megin landamæranna.
Hina lagði hann á gólfið fyrir aftan
sig. Þeir myndu kannski dreifa
athygli einhvers, sem var of áhuga-
samur um ferðir hans.
„En ég hefði þurft að hringja
og segja þeim i Salzburg, hvert þeir
geta sótt Citroenbílinn.”
„Seinna,” endurtók David.
„Ætlarðu að verða samferða eða
ekki?”
Bohn setti tösku sína á gólfið
aftur í. Síðan settist hann inn og
steinþagði.
Þau komust yfir landamærin án
nokkurra sérstakra vandræða.
„Hvar viltu fara úr?” sagði David.
„Hjá einhverri járnbrautarstöð
þar sem ég get náð í hraðlest norður
á bóginn.”
„Brixen?”
„Já, það er ágætt.” Og þaðan
get ég hringt, hugsaði Bohn og
komið skilaboðum áleiðis. Það verð-
ur síðasta framlag mitt til þessa
máls. Ég átti ekki von á að neinn
yrði myrtur. Og það vissi Jiri
Hrádek. „Ef það er ekki of mikil
fyrirhöfn,” bætti hann við.
„Nei, gæskurinn. Það er einmitt
í leiðinni. En ég get samt ekki
ekið þér alla leið á stöðina.”
, .Hleyptu mér bara úr þar sem ég
get náð í leigubíl. Ég vil ekki tefja
þig. Ætlarðu til Sviss í kvöld?”
Þessi spurning kom David á
óvart. „Til Sviss? Erum við að fara
þangað?” sagði hann og reyndi að
virðast glaðlegur.
Já, hugsaði Bohn, þangað er
ferðinni einmitt heitið. Þvi skyldi
Dave annars vera að flýta sér
svona? „Þú virðist hafa ánægju af
því að kvelja sjálfan þig David.
Næturakstur er hreinasta helvíti í
mínum augum. Svo ég tali nú ekki
um það ef yfir fjallvegi er að fara.”
Ég hef enga sérstaka ástæðu til
þess að taka þessar dylgjur hans
22 VIKAN 43. TBL.