Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 36

KONAN MIN SK
— Það er löng saga og marg-
slungin. — Látið mig hafa einn
viskí.
— Tvöfaldan?
— Já, hafið hann endilega
tvöfaldan. Það verður víst ekkert of
sterkt handa mérí kvöld.
— Ég vona, að það sc ekkert
alvarlegt að? Barþjónninn hellti
viskíi í glas.
— Fáið yður einn líka, barþjónn.
— Ég þakka, herra minn. En ég
ætla að láta mér nægja einn ein-
faldan. Kvöldið er ekki svo áliðið
enn.
Gesturinn hellti sódavatni út I
viskíið. Hann beið þangað til mesta
gosið var rokið úr því, þá fékk hann
sér sopa.
— Eruð þér giftur, barþjónn?
spurði hann.
— Það er ég, herra minn, og
ef mér leyfist að segja það, þá er ég
hamingjusamur í mínu hjónabandi
— Sama get ég sagt, eða rétt-
ara sagt, — ja, ég veit varla, hvernig
ég á að útskýra það.
— Konan yðar skilur yður ekki?
— Þér áttuð kollgátuna. En
hvaðan vitið þér það eiginlega?
— Oh,'maður lærir nú sitthvað
um dagana.
— Þérhafið að minnsta kosti rétt
fyrir yður með það, að konan mín
skilur mig ekki. Eða kannski réttara
sagt, að ég skilji hana ekki.
— Þetta virðist vera nokkuð
flókið mál.
— Það er líka flókið, það hefi
ég þegar sagt. Mig langar eiginlega
til þess að segja yður frá þessu, en
þér hafið varla áhuga á því trúi ég.
— Ég hlusta gjarnan, herra
minn, það tilheyrir starfi mínu.
— Ég hefi víst aldrei sagt yður,
hváð ég heiti, og það getur svo sem
líka verið alveg sama með það.
Ég veit ekki heldur, hvort þér vitið,
hvað ég starfa, en ég er sem sé
bókhaldari.
— Já, það er þó ágæt staða.
— Það er hún svosem. En þegar
ég segi bókhaldari, þá skuluð þér
ekki hugsa yður mann í jakka úr
gerfiefni með blekuga fingur eða
neitt þessháttar, því svona er þetta
ekki nú á tímum. Núna er þetta allt
vélvætt, og það krefst heilmikillar
sérþekkingar að kunna slíkt bók-
hald. Það er sem sagt trúnaðar-
starf, sem ég gegni. Og þó það geti
Það var enginn gestur á barnum,
og barþjónninn kinkaði kunnug-
lega kolli til hans.
— Jæja, það eruð þá þér, herra
minn, sagði hann, eruð þér komnir
til þess að sækja hattinn yðar?
— Hattinn minn?
— Já, þér gleymduð hattinum
yðar í gær. Þér hafið kannski ekki
saknað hans?
— Nei, satt að segja hafði ég alls
ekki saknað hans. En ég var víst ekki
alveg með sjálfum mér í gær.
— Or þvl að þér sjálfir segið það,
þá get ég víst tekið undir að þér
virtust nú vera svolítið utan við
yður.
— Það var ég svo sannarlega.
Ég skal segja yður, ég hafði tekið
mjög alvarlega ákvörðun. Ég hafði
ákveðið að myrða konu.
— Hvað þá? Barþjónninn horfði
á hann. Það var þó hræðileg
ákvörðun. Ekki hefði ég trúað slíku
á yður, herfa minn.
Nei? En ég myrti hana nú heldur
ekki, þegar til kom.
— Það gleður mig að heyra, herra
minn, það gleður mig sannarlega.
En hversvegna vilduð þér myrða
bessa konu?
auðvitað ekki verið jafn skemmti-
legt upp á hvern dag, þá er það
samt ekki leiðinlegra en svo, að
hægt er að lifa það af. Ég cr
eiginlega ánægður með stöðuna
mína, og ég get heldur ekki kvartað
yfir laununum. Ég er ekki beinlín-
is efnaður, en okkur vanhagar hins-
vegar ekki um neitt. Við eigum
raðhús í Glostrup og bíl. Auð-
vitað engan lúxusvagn, en góðan
nothæfan bíl af meðalstærð. Við
höfum að sjálfsögðu Isskáp og
þvottavél, olíukyndingu og sjón-
varp. Við eigum land uppi á Norð-
ur-Sjálandi, þar sem við vonumst til
þess að geta byggt sumarbústað
eftir nokkur ár. Ég hefi sem sagt
ekki yfir neinu að kvarta, eða hvað?
— Það lítur ekki út fyrir það,
herra minn.
— Mér líkar vel við konuna
mína. Ég vil ekki segja, að ég elski
hana, því það finnst mér ég ekki
geta sagt eftir að hafa verið giftur
henni I mörg ár. En mér líkar
satt að segja mjög vel við hana, og
okkur líður vel saman, eða leið, ætti
ég ef til vill frekar að segja. Og
svo eru það börnin, — við eigum
tvö — dreng og stúlku, og þau held
Uh... hann segir, aö viö ehe
• megum ekki koma hingaö.
Þaö er hreinasti
~~tm * í óþarfil
Hvaö gaura
jangur er þetta?/
Eh... trumbuslagari aö senda
skilaboö um komu okkar.
Frh.: Gullna ströndin,
36 VIKAN 43. TBL.