Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 39

kærði sig ekki um mig framar, og ég
mundi lenda í vandrseðum með að
fullvissa hana um, að í raun og veru
væri mér það mikill léttir. Það var
næstum alveg sama, hvað ég gerði,
allt var ómögulegt, og þessvegna
ákvað ég að myrða Lilly.
— Þetta hljómar óhugnanlega,
herra minn.
— Já, en ég hafði nú ekki hugsað
mér að myrða hana sjálfur. Ég vissi
ekki, hvort ég ætti heldur að láta
hana týni Hfinu í slysi eða láta hana
fremja sjálfsmorð. En ég valdi
seinni kostinn. Lilly hafði framið
sjálfsmorð, vegna þess að ég hafði
látið hana skilja á mér, að allt væri
búið okkar í milli. Þegar ég hafði
komið upp á herbergið hennar,
hafði ég fundið hana meðvitundar-
lausa með tómt svefnpilluglas við
rúmið og bréf á náttborðinu, þar
sem lesa mátti, að hún hefði tekið
þessa hryllilegu ákvörðun, vegna
þess að hún gæti ekki lifað án min.
Ég hafði að sjálfsögðu hringt á
sjúkrabíl, en það hafði verið of
seint. Þegar við komumst á spítal-
ann, var Lilly látin. Þetta var mikið
áfall fyrir mig á vissan hátt, en
kannski hafði það þrátt fyrir allt
verið það besta, sem fyrir gat komið
úr þessu, og nú hefðum við, konan
mín og ég, tækifæri til þess að byrja
upp á nýtt, og Lilly myndi ekki
framarstanda á milli okkar.
— Hvað sagði konan yðar við
þessari sögu?
— Ég komst aldrei svo langt að
segja henni hana. Þegar að því kom
varð ég hræddur um að mér myndi
ekki takast að framkvæma þetta.
Konan mín mundi auðvitað heimta
allar skýringar í smáatriðum. Á
hvaða spítala var farið með hana?
Hafði lögreglan komið? Átti Lilly
aðstandendur, og var búið að til-
kynna þeim um þetta? Kannski
hefði konan mín heimtað að vera
við jarðarförina. Þetta yrði allt ein
hringavitleysa. Ég hætti við þetta
allt saman og gerði nokkuð annað.
Ég sagði konunni minni sannleik-
ann, hvernig þetta hefði byrjað með
saltkjöti og baunum, ég sagði frá
fríkvöldunum mínum og ferðalög-
um minum.
— Það var sjálfsagt það exna
rétta.
— Það eina rétta! — Nei, það var
það vitlausasta, sem ég gat gert.
Konan min brotnaði alveg, þegar
ég sagði henni þetta. Hér hafði hún
gengið og þrælað sér út við að halda
heimili okkar hreinu og fáguðu og
við að búa til góðan mat handa
mér, og svo kaus ég heldur að borða
á veitingastöðum og búa á hótel-
herbergjum. Þetta var sú mesta
háðung, sem ég hafði sýnt henni.
Að ég hefði átt mér ástmey, hafði
auðvitað sært hana, en slíkt hafði
hún þó heyrt um áður. En að ég
kysi heldur að vera með sjálfum
mér en henni, það lá langt fyrir
utan öll skiljanleg mörk, og þetta
hafði móðgað hana svo djúpt, að nú
heimtar hún skilnað.
— Þetta er þó raunaleg saga,
herra minn. En haldið þér ekki, að
þér getið fengið konuna yðar til
þess að skilja yður?
— Ég er hræddur um, að það
verði erfitt, og það er kannski
líka erfitt að útskýra þetta. En sjáið
þér til, barþjónn, á litla veitinga-
staðnum, þar sem ég fór inn í
upphafi, varpianó. Ég geri ráð fyrir,
að þar hafi verið leikin tónlist
seinna á kvöldin. Við borð á bak við
píanóið sat maður. Hann hafði
ölglas á borðinu fyrir framan sig,
hallaði höfðinu upp að píanóinu og
bara horfði fram fyrir sig án þess að
horfa á neitt sérstakt. Ég veit ekki,
hvernig ég á að koma orðum að
þessu, en mér-finnst, að það hljóti
að vera almenn mannréttindi að
mega við og við sitja og halla
höfðinu upp að píanói. Ekkert
annað, bara sitja með höfuðið upp
að píanói og vera maður sjálfur.
En þetta fæ ég aldrei konuna mína
til að skilja.
— Og hvað hafið þér þá hugsað
yður að gera núna, herra minn?
— Ég veit það satt að segja ekki.
Ef konan mín breytir ekki um
skoðun, er ég hxæddur um, að ég
hafi eyðilagt lif mitt. Ég get með
engu móti hugsað mér að lifa án
hennar og barnanna. Ef hún raun-
verulega heldur fast við að vilja
skilja við mig, þá veit ég ekki,
hvað ég geri — æi, það er víst alltof
heimskuleg hugsun.
— Um hvað voruð þér að hugsa?
— Ja, það er sko bara þetta, það
vill víst ekki svo til, að þér þekkið
stúlku, 27ára gamla, sem er rauð-
hærð og heitir Lilly?
— Því miður, herra minn, það
geri ég ekki.
— Nei, auðvitað ekki, ég hafði
svo sem heldur ekki búist við þvi.
En gefið mér þá að rninnsta kosti
einn tvöfaldan í viðbót.

TEMJUM
SKRÍMSLIÐ
Fáir eru víst ánægðir með
launin sin nú til dags, og sumir
eru óánægðir en aðrir cins og
gengur, lita líka misjafnlega
stórt á sín vcrk, þannig að með
samanburði við hina og þessa
hópa er auðvelt fyrir flesta að
benda á citthvert misrétti. Hn
sumir hafa betri aetöðu en aðrir
<il að vekja athygli á kröfum
sinum um bætt kjör.
Besta aðstöðuna hafa líklega
starfsmenn hljóðvarps og sjón-
varps. Það fer ekki framhjá
neinum, ef þeir leggja niður
störf. Að visu snerust vopnin
nokkuð í hendum starfsmanna
hljóðvarpsins, þegar þeir scttu
bann á yfirvinnuna, þvi það stóð
öllum á sama um það. Menn
hentu bara gaman að þessari
daglegu yfirlýsingu: Fréttaauki
verður cnginn í kvöld vegna
yfirvinnubanns starfsmanna-
félags ríkisútvarpsins — og
hlustuðu síðan fegnir á létta
tónlist í staðinn fyrir grafalvar-
legheit misjafnlega áheyrilcgra
fréttamanna.
Sjónvarpsmenn hafa líklega
séð af þessu, að það þýddi ekkert
hálfkák. En svo undarlcga vildi
til, að almcnningur brást hreint
ekki vcl við aðgerðum þeirra. Að
óreyndu hefði ég að minnsta
kosti átt von á meiri samúð
fólksins með þeim. Nóg var um
málið talað, ekki vantaði það, en
flestir töldu þetta fólk hafa
„fjárans nóg”, það þyrfti ekkert
að vera að bclgja sig, og fæstir
vildu viðurkenna, að þeir sökn-
uðu sjónvarpsins hið minnsta.
Einmitt þetta síðastncfnda
varð mér nokkurt umhugsunar-
efni. Hvcrs vegna skyldi fólk
helst aldrei vilja viðurkenna, að
það horfi svo sem nokkuð i
sjónvarp? Þessi fullyrðing hcyrist
ákaflega oft I viðræðum fölks, að
ekki sé nú minnst á, þegar
blöðin fara að leita sér fanga í
sina daglcgu spurningaþætti. Af
svörum viðmælenda þcirra
mætti nú ætla, að hérlcndis
horfði ekki nokkur sála á sjón-
varp. Þ6 sögðu ærið margir i
sambandi við verkfailið um
daginn, að það væri ósköp gott
að fá hvíld frá því — og varla
þurfa menn kærkomna hvíld frá
einhverju, sem þeir horfa aldrei
á — eða hvað?
Einhver vill sjálfsagt halda þvi
fram, að þessi afstaða stafi af
því, hversu lélegt sjónvarpið er,
en það er vissulega mjög út-
breidd skoðun og hefur lika
nokkuð sér til stuðnings. Miklu
þyngra vcgur þó sú innræting,
sem átt hefur sér stað, að allir
verði að aðgerðarlausum imbum
af því að glápa á sjónvarp — og
enginn vill láta tclja sig með
imbum. Ég leyfi mér að and-
mæla þvi, að sjónvarpið sem
slíkt þurfi cndilega að gera
menn upp til hópa að viljalaus-
um bjánum.
Vissulcga cr sjónvarpið sterkur
fjölmiðill. Það er ekki nóg með,
að þetta apparat standi þarna úti
í horni og rifi sig, heldur stafar
það geislum sinum út í stofuna
og seiðir mann til sín, einmitt á
þeim tíma dags, sem maður cr
veikastur fyrir, á kvöldin.
En mér finnst hreinn óþarfx að
gefat upp fyrir þessu skrímsli.
Við eigum að temja það. Við
eigum að slökkva á þvi, þcgar
okkur finnst það vera farið að
ráða yfir tíma okkar, og það má
gjarna vera lokað i nokkra daga,
cf okkur fmnst við vera orðin
alvarlega háð því. 1 slíkum
tilfellum á fólk bara að drifa sig í
heimsóknir til kunningjanna eða
bjóða til sín gestum, fara i
leikhús og bíó eða í göngufcrðir.
Og foreldrar ættu að prófa það
til dæmis citt föstudagskvöld að
bjóða börnum sinum upp á spil
og leiki i staðinn fyrir sjónvarp.
Slík kvöld yrðu árciðanlcga
fleiri. Og það væri vel. Því að
sjónvarpið á ekki að vera hús-
bóndi okkar, heldur þjónn.
K.H.
MEÐftb
ftNNftRRft QRÐft
43. TBL. VIKAN 39