Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 23

nærri mér, hugsaði David, en samt
er ég ekki í rónni. Krieger hefur
rétt fyrir sér. Fólk talar of mikið
og Bohn er kjaftaskur af guðs náð.
„Ég er alveg sammála þér,” sagði
David. „Næturakstur er sóun á
dýrmætum tíma.” Hann leit við og
horfði glettnislega á Bohn.
„Hvers vegna ertu þá á þessu
spani?”
,, Vegna þess að ég vil heldur vera
í Merano en að aka eftir þessum
fjandans vegi með báðar hendumar
á stýrinu.” Hann leit á Irinu.
Hún var einkennilega þögul og
horfði á þverhnípta hamra, er
gnæfðu upp af þéttvöxnum skógum
og bylgjandi ökmm. „Héðan af,”
sagði David, „mun sjóndeildar-
hringur þinn ekki nó lengra en að
þessum fjöllum. Besti tíminn er
snemma á morgnana rétt fyrir
dögun.”
,, Þá höldum við ekki áfram fyrr en
á morgun?” sagði hún brosandi.
Hann lagði handlegginn utan um
axlir hennar og dró hana til sín.
„Við fömm þegar okkur þóknast.”
„Og hvað heldurðu að Krieger
finnist um það?” sagði Bohn.
„Hvað fannst honum í Lienz?”
Andartak starði Bohn fram fyrir
sig. Hann tók ofan gleraugun og
pússaði þau með silkihálsklútnum
sínum. „Ekkert sérstakt.” Hann
setti þau í brjóstvasann og lokaði
augunum. „Ef ykkur er sama,”
sagði hann, „þá ætla ég að fá mér
hænublund. Þverhnípt fjöll em ekki
í miklu uppáhaldi hjá mér. Má ég þá
heldur biðja um fjölfama götu í
stórborg.” í fyrstu sofnaði hann
ekki. Hann lokaði augunum og
hlustaði, en þau sögðu ekkert
markvert, sem hann gæti bætt við
skýrslu sína. Vissulega aettuðu þau
til Sviss. Sennilega til Engadine og
það snemma í fyrramálið. Það vom
þessar tvær hættulegu dagbækur
og svo var það breska vegabréfið.
Hvað snerti Dave og Irinu, þá
ætlaði hann ekkert að minnast á
samband þeirra. Ef Jiri Hrádek
frétti af því, gat verið hætta á
ferðum. Og Bohn kærði sig ekki um
neitt slíkt. Hann fyrirleit ofbeldi
meira en nokkuð annað. Hann
þóttist nú hafa góða samvisku og
sofnaði þar sem hann sat þarna í
hnipri í aftursætinu. Þegar hann
vaknaði aftur vom þau komin til
Brixen.
„Sjáumst í New York,” sagði
David.
„En Irina?”
„Ég veit það ekki," sagði hún
döpur í bragði. „Það fer eftir..."
„Jæja, en þegar þú hittir föður
þinn, berðu honum þá kveðju mina.
Spurðu hann hvort ég megi ekki
eiga við hann viðtal einhvem tíma
þegar honum hentar.”
„Því ætti hann að vilja það,”
sagði David fmntalega.
„Ja, þegar allt kemur til alls, þá
átti ég upptökin að þessum flótta.”
„Jó, og þakka þér fyrir það,”
sagði Irina. „Ég skal segja föður
mínum...”
„Vertu blessaður,” sagði David.
„Þú getur hririgt á leigubil héma.”
Hann benti i áttina að kaffihúsi og
stansaði þar fyrir utan.
„Ég skil fyrr en skellur í tönn-
unum,” sagði Bohn og brosti.
Brosið var enn á sinum stað, þegar
bíllinn renndi af stað. Hann tók upp
töskuna sína og fór að spyrjast fyrir
um, hvar hann gæti hringt til
Vínar. Skilaboðum hans yrði komið
áfram til Tékkóslóvakiu og það ekki
um seinan, enda hafði David ekið
hratt. Skelfilegir bjálfar em þetta...
Bohn bældi niður hlátur. Ef hann
hefði farið frá Lienz i morgun, fullur
af áhyggjum (Krieger, þrjóturinn sá
arna, hversu mikið vissi hann?),
væri hann nú staddur einhvers
staðar uppi á þessum fjallstindum,
sem Dave dóðist svo mjög að. Já,
þetta vom aular, allt upp til hópa.
Framhald í næsta blaði.
GISSUR
SULLRA53
BIlL KAVANAGU £.
FRANK FLETCUER
....áslðustustundufrá Snobbhjónunum, sem
þau gátu ekki meö nokkru móti
hafnaö!
43. TBL. VIKAN 23