Vikan - 21.10.1976, Blaðsíða 29

EFTIR CLAIRE RAYNER
Það hafði ríkt undarleg stemmn-
ing, þegar þeir hittust á föstu-
dagskvöldið, Jonah og Gideon.
Jonah hafði verið stífur og kulda-
legur, og þótt honum tœkist að
kveðja nokkum veginn kurteislega,
þá var auðséð að honum likaði ekki
að skilja við Abby eina með Gideon.
Abby sagði við Jonah að skilnaði:
„Hafði engar áhyggjur. Ég mun
rœða málið við Gideon, og við
munum finna einhverja leið, það er
égviss um.”
„Bamið er nú frænka mín, þrátt
fyrir allt,” sagði hún seinna við
Gideon þegar þau vom tvö ein eftir.
„Og ég get vel skilið að hann sé
áhyggjufullur hennar vegna. Ég
held ekki að kráin sé — nógu —
heilbrigt umhverfi fyrir litla telpu!”
„Hvaða álit hefur móðir hennar
á málinu?" spurði Gideon letilega.
Ef hann átti að vera fullkomlega
hreinskilinn, þá hafði hann ekkert
álit á málinu. En Abby vildi fá að
ræða málið við hann, og það ætlaði
hann að leyfa henni. Hún var svo
falleg þegar hún talaði.
Hún sagði: „Ég veit það ekki!
Jonah talar sVo lítið um hana. Ég
hef aldrei hitt hana — og ég er ekki
viss um að ég myndi kæra mig um
það. Mér likaði aldrei við móður
hennar.”
„Þú hefur ekki enn sagt mér
hvaða áætlanir þú hefur á prjón-
unum,” sagði Gideon.
„0, fyrirgefðu. Frænka mín þarf
að komast í ömggt skjól, langt frá
kránni og því umhverfi sem henni
fylgir frá fimmtudegi til mánudags
í hverri viku. Það mun verða mjög
ánægjulegt fyrir mig, og Friðrik
verður himinlifandi. Það verður
hollt fyrir hann að læra að um-
gangast einhvem sem er yngri og
veikbyggðari en hann sjálfur. En ég
þarfnast ráða þinna við eitt atriði.”
„Hvað erþað?”
Faðir hennar vill sjá henni fyrir
menntun, en hefur ekki ráð á því.
Ég hef hugsað mér að ráða kennslu-
konu til mín, en skyldur hennar
yrðu ekki aðeins bundnar við
kennslu. Ég held að skynsöm stúlka
ætti að geta lært bókhald, og það
myndi flýta mikið fyrir mér. Það
er nefnilega svo margt sem gera
þarf í sjálfri verksmiðjunni, og ég
þyrfti að geta eytt meiri tíma þar.”
„Æ, nei!” sagði Gideon, og hún
Ieit undrandi á hann.
„En.Gideon, ég hefði haldið að
þú sæir hagkvæmnina í þessu fyrir-
komulagi.”
Það varð löng þögn. Síðan sagði
Gideon feimnislega: „Ég óttaðist
að það þýddi að ég yrði að vinna
með þessari kennslukonu þegar
2. HLUTI
farið er yfir bækumar. Og ég get
ekki hugsað mér að hitta þig ekki
á miðvikudögum. Fyrir mér em
þessir fundir hápunktur vikunnar.”
„En Gideon,” sagði Abby
óömgg, „þetta var fallega sagt —
ég er glöð yfir að við skulum vera
svona góðir vinir. ”
Allt í einu virtist hann vera
óendanlega ungur. „Ég var ekki
eingöngu með vinóttu okkar í huga,
Abby, þó að ég kunni vel að meta
vináttu þína. Ég átti við — aðrar
tilfinningar og mikilvægari. ”
Nú var hann hvorki ungur né
feiminn lengur, en virtist aftur ó
móti vera mjög ömggur. Og nú var
komið að henni að roðna.
„Ekkert er mikilvægara en vin-
átta.”
„Ertu viss um það Abby?” sagði
hann mjúklega. Hún leit undan og
sá á borðinu litlu myndina af
James, sem hafði verið máluð
aðeins sex mánuðum fyrir dauða
hans, þegar þau höfðu bæði vitað
þó að hvomgt þeirra minntist á það,
að slík mynd yrði það eina sem hún
hefði til minningar um hann á
komandi ámm.
I herberginu hjá henni sat nú
drengurinn sem hefði komið henni
til hjálpar þegar erfiðleikamir vom
sem mestir. Og hún leit aftur á litla
málverkið og rólegt andlit James.
Hún starði á rauða hárið sem
Friðrik hafði erft, og hún hugsaði
um manninn sem hún hafði elskað
svo heitt, að hún hafði yfirgefið og
fórnað vinóttu við foreldra og syst-
kini. Hana svimaði, og hún dró
djúpt að sér andann til að koma
reglu á hugsanimar.
„Gideon, þú getur verið viss um
að engin breyting mun verða á
sambandi okkar,” sagði hún
varlega.
„Það gleður mig”, sagði hann
einfaldiega og það var eins og þetta
hættulega augnablik hefði aldrei
komið.
Þar sem hún stóð nú í verksmiðj-
unni og drakk sterkt te úr málm-
bolla fann hún óróleikann frá þessu
kvöldi koma yfir sig aftur, og hún
reiddist sjólfri sér. Líf hennar hafði
verið einfalt og þægilegt svo lengi.
Það höfðu aðeins verið hún, Friðrik
og verksmiðjan. Gideon hafði alltaf
verið einhversstaðar nálægt, svo
ömggur, svo líkur sjálfum sér. Ení
nú var hann ekkert líkur sjálfum sér
lengur.
Hún hristi höfuðið. Auðvitað
hafði hann ekki breyst svona snögg-
lega. Það var hún sem allt í einu
43. TBL. VIKAN 29