Vikan - 11.11.1976, Qupperneq 32

mögulegt. Ég held, að ég sé
heppnari en ég á skilið. ’ ’
Það dimmdi yfir rödd hans.
,,Abby, mér finnst ég verða að —
ég verð að segja þér, það sem ég
sagði aldrei við hana. Móðir þín — ”
,,ö, pabbi, ekki núna. Það sem
liðið er heyrir fortiðinni til.”
,,Nei, ég verð að segja þér það.
Ég gæti ekki verið frjáls fyrr en ég
gerði það. Ég var ekki góður við
hana, Abby. Hún elskaði mig heitt,
og hugsaði ekki um neinn annan.
En ég umgekkst hana með grimmd,
sem veldur mér sársauka þegar ég
hugsa til þess.”
„Hún var hamingjusöm með þér,
pabbi. Hún skildi. Hún sagði mér
áður en ég giftist James, að allar
konur ættu að giftast þeim, sem
hjarta þeirra segði til um. Að ég
ætti að gera eins og hún hafði gert,
fylgja hjarta mínu, því að á þann
hátt, og aðeins þannig gæti kona
verið hamingjusöm.”
„Sagði hún það, Abby?”
,,Já, pabbi.”
Hann dró andann djúpt, og sagði
síðan blíðlega. ,,Ég á ekki skilið
svona góða framtíð. Að vera elskað-
ur af þvílíkri konu.”
,,Ég vona að þú getir elskað
ungfrú Ingoldsby, eins mikið og
hún á skilið, pabbi,” sagði Abby.
,,Þú verður að læra að kalla hana
Mariu, geturðu það ekki?” spurði
hann. Hann tók um axlir henni, og
horfðist i augu við hana.
„Abby, ég var grimmdarlegur
við þig líka, ég hefði ekki átt að
reiðast svona yfir giftingu þinni. Ég
bið þig að fyrirgefa mér.”
Hún brosti titrandi. „Ég átti
hann, pabbi, aðeins um tima, og
það bætti upp sársaukann yfir að
missa þig — en ég er glöð yfir að
hafa ekki misst þig alveg. Reyndu
að vera hamingjusamur núna.”
Hún var í forstofunni niðri að
klæða sig í kápuna þegar María
kom þjótandi niður stigann. „Ég
sá að þú varst að fara” sagði hún
dálítið andstutt. „Ég gat ekki lagt
af stað í brúðkaupsferðina án þess
að þakka þér, Abby.”
„Þakka mér?” Abby starði á
hana. „Fyrir hvað? Ég hef ekkert
gert.”
Maria hristi höfuðið. „Þú veist
ekki, hve mikið þú hefur gert. Ég
var svo hrædd um hann.” Hún
brosti feimnislega.
„Ég get leynt sjálfri mér vel, en
undir niðri er ég mjög venjuleg,
Abby. Og ég hefði aldrei þorað að
segja honum hug minn, hefði ég
ekki vitað um góðsemi þína.”
„Mér fannst, að ef þú, dóttir
hans, gætir komið hingað, eftir svo
mörg ár aðskilnaðar og beiskju, þá
hlyti hann að vera öðruvísi undir
yfirborðinu. Ef til vill einmana,
og í alveg eins mikilli þörf fyrir ást
ogég.
„Svo ég hugsaði um þig og
talaði við hann — ” Hún stóð á
tánum og kyssti Abby á kinnina.
„Þakka þér fyrir, Abby. Ég óska
þér aðeins sömu hamingju og ég hef
hlotið nú. Eiginmanns, sem elskar
þig og er elskaður á móti. Ég get
ekki imyndað mér meiri sælu.”
Abby gat ekki annað en brosað
daufu brosi og sagði: „Ég efast
um að það eigi eftir að koma fyrir
mig.”
,, H vers vegna ekki? ’ ’
Abby byrjaði að hneppa að sér
kápuna. „Vegna þess að maðurinn,
sem ég — eini maðurinn, sem gæti
orðið eiginmaður minn, getur ekki
orðið það. Ég elska hann og hann
elskar mig, en —
„Er hanngiftur?”
„Þú, sem aldrei ferð með slúður,
spyrð slíkrar spumingar? Hvers
vegna? Þú gerir mig forviða,”
sagði Abby stríðnislega. María
brosti og klappaði henni á hand-
legginn.
32 VIKAN 46. TBL.