Vikan - 18.11.1976, Blaðsíða 30

af ótta við að missa af lestri, heldur
hlustuðu gapandi á þessar spenn-
andi framhaidssögur.
En Tularecito hélt áfram við sínar
vönduðu teikningar, leit aðeins
endrum og eins til kennslukonunnar
og reyndi að skilja, hvernig þessar
gömlu frásagnir af athöfnum
ókunnra manna gœtu verið áhuga-
verðar fyrir þau. Fyrir honum voru
þetta frásagnir af raunverulegum
atburðum — annars hefði það aldrei
verið skrifað. Sögumar voru eins og
lexiumar, Tularecito hlustaði ekki
eftir þeim.
Eftir nokkum tíma fannst
kennslukonunni sem hún hefði gert
fullmikið fyrir eldri börnin. Sjálf var
hún gefin fyrir œfintýri, hugsaði sér
gjaman heilar þjóðir, sem trúðu á
álfa og sáu þá þess vegna. I
kunningjahópi sagði hún oft, ,,að
nokkuð af andlegri fátækt Ameríku
stafaði af þvermóðskulegum skorti
á trú manna á álfa og æfintýaver-
ur.” Um skeiö helgaði hún daglegan
upplestrarhálftímann álfasögum.
Nú varð breyting á Tularecito.
Smásaman, meðan kennslukonan
las um álfa, nissa, dísir, jólasveina
og umskiptinga, varð hann gripinn
áhuga og blýanturinn lá aðgerðar-
laus i lófa hans. Svo las hún um
dverga í steinum og jörðu, líf þeirra
og siðvenjur, og hann sleppti
blýantinum alveg og hallaði sér
fram yfir borðið og hlustaði af
áfergju.
Eftir skólatíma gekk ungfrú
Morgan hálfa mílu til búgarðsins,
þar sem hún hélt. til. Hún naut þess
að labba þetta ein, tína blóm og
kasta steinum inn i mnnana til láta
fuglana fljúga upp.
Einn síðdag klifraði hún hátt upp
eftir kalkkletti til að rissa upphafs-
stafi sina á sléttan krítarvegginn. Á
leiðinni upp reif hún fingur á þymi,
og i stað upphafsstafa lét hún eftir
sig þessi orð: „Hingað kom ég og
skildi eftir þetta af sjálfri mér,” og
þrýsti blæðandi fingrinum á þerr-
andi kalkið.
Síðdegið, þegar hún hafði lesið
um dvergana og var á leiðinni heim,
sá hún grasið við veginn hreyfast,
og síðan birtist ljótt höfuðið ó
Tularecito.
,,ö, þú gerðir mig hrædda,”
hrópaði ungfrú Morgan. ,,Þú ættir
ekki að spretta upp svona óvænt.”
Tularecito brosti ánalega og dust-
aði hattinn sinn við lærið á sér.
Skyndilega fann kennslukonan til
ofsahræðslu. Vegurinn var auður —
hún hafði lesið frásagnir um hálf-
vita. Með miklum erfiðismunum
tókst henni að stilla skjáiftann í
röddinni.
„Hvað — hvað viltu?”
Tularecito brosti breiðar og dust-
aði hattinn fastar.
„Lástu bara þarna, eða vantar
þig eitthvað?”
Drengurinn barðist við að segja
eitthvað, en gafst upp og hélt áfram
sínu ánalega brosi.
„Jæja, ef þig vantar ekkert, ætla
ég að halda áfram.” Henni var
raunar skapi næst að flýja.
Tularecito reyndi á ný. „Um
þetta fólk.”
vom furðu lostnir, því þeir höfðu
vanist öldmðum piparkerlingum,
súmm á svip og fótafúnum. Ungfrú
Morgan hafði yndi af að kenna, og
hún gerði skólann að skemmtilegum
stað, þar sem margt óvænt bar við.
Frá því fyrsta hafði kennslukon-
an afar mikinn áhuga ó Tularecito.
Hún vissi allt um hann, hafði lesið
bækur og sótt námskeið um slik
afbrigðileg börn. Hún þurrkaði ekki
út myndir hans, heldur keypti fyrir
eigin peninga teiknihefti og mjúkan
blýant handa honum. Eftir það
ómakaði hann sig ekki á að stafa.
Allan daginn sat hann yfir teikning-
um sínum, og á kvöldin gaf hann
henni mynd eða mótað dýr í
sandstein. Hún nældi myndirnar á
vegginn fyrir ofan töfluna.
Nemendumir tóku nýbreytni
kennslukonunnar með miklum
fögnuðu. Kennslustundirnar urðu
tilhlökkunarefni, og jafnvel strók-
amir, sem höfðu unnið sér öfunds-
vert orð fyrir prakkaraskap við
kennarana, misstu næstum áhuga
fyrir að brenna skólahúsið til kaldra
kola.
Ungfrú Morgan kom með ný-
lundu, sem gerði hana ástsæla af
nemendunum. Á hverjum degi las
hún fyrir þá í hálfa klukkustund.
Hún las sögur eins og ívar Hlújárn,
veiðisögur, fiskisögur, Sæúlfinn og
Kall náttúmnnar eftir Jack
London, ekki barnasögur eins og
Rauðhettu og Litlu gulu hænuna.
Ungfrú Morgan las vel. Jafnvel
elstu prakkaramir hættu að skrópa
Bjóöum alls konar mannfagnaö velkominn.
Vistleg salarkynni fyrir stór og smá samkvæmi.
Veisluföng og veitingar aö yöar ósk.
Hafiö samband tímanlega.
HÓTEL
LOFTLEIÐIR Sími 22322
„Hvaða fólk?” spurði hún skræk-
róma. „Um hvaða fólk?”
„Um þetta fólk í bókinni.”
Ungfrú Morgan hló af miklum
létti. „Þú ótt við — átt við
dvergana?”
Tularecito kinkaði kolh.
„Hvað langar þig að vita um
það?”
„Ég hef aldrei séð neitt af því,”
sagði Tularecito. Rödd hans hvorki
steig né féll, en hélt áfram á sömu,
lágu nótum.
„Nú, fótt fólk sér þá, held ég.”
„En ég veit af þeim.”
Kennslukonan leit á hann for-
vitnisaugum. „Þú gerir það? Hver
sagði þér frá þeim?”
„Enginn.”
„Þú hefur aldrei séð þó, og
enginn hefur sagt þér frá þeim?
Hvemig geturðu þá vitað um þá?”
„Ég veit það bara. Hef heyrt til
þeirra, kannski. Ég kannaðist strax
við þá í bókinni.”
Ungfrú Morgan hugsaði: Hvers
vegna skyldi ég neita tilvem dverga
frammi fyrir þessu undarlega, ófull-
gerða bami? Mundi lif hans ekki
verða fyllra og rikara, ef hann tryði
á þó? Og hvaða skaða gæti það
gert?
„Hefurðu nokkurntíma svipast
um eftir þeim?” spurði hún.
„Nei, ég hef aldrei gáð, ég vissi
bara um þá. En nú ætla ég að gera
það.”
Ungfrú Morgan var upp með sér
af þessu trúnaðartrausti. Hér var
hugur að skrifa á, klettur að móta í.
Hún gæti mótað fagra mynd,
langtum raunvemlegri en þær, sem
sagt er frá á bókum. „Hvar ætlarðu
að gó?” spurði hún.
„Ég ætla að grafa holur,” sagði
Tularecito blátt áfram.
„En dvergarnir koma aðeins
fram að næturlagi, Tularecito. Þú
verður að sitja um þá að næturlagi.
Og þú verður að koma og segja mér,
ef þú finnur nokkra. Ætlarðu að
gera það?”
„Ég kem,” lofaði hann.
Hún skildi við hann, og hann
starði á eftir henni. Alla leiðina
heim sá hún hann fyrir sér leitandi
að nóttu. Myndin veitti henni
ánægju. Hann kynni jafnvel að
finna dvegana, gæti lifað með þeim
og talaði við þá. Með nokkmm
ísmeygilegum orðum hafði henni
tekist að gera líf hans óraunvemlegt
og mjög svo dásamlegt, aðskilið frá
heimskulegu lífinu umh'/erfis hann.
Hún öfundaði hann innilega af
leitinni.
Um kvöldið fór Tularecito í jakka
og tók sér skóflu í hönd. Pancho
gamli mætti honum, þegar hann fór
út úr áhaldaskúrnum. „Hvert ætl-
arðu, Litli froskur?” spurði hann.
Tularecito tvísté óþolinmóður
yfir þessari töf. „Ég fer út í
myrkrið. Er það nokkuð nýtt?”
„En af hverju ferðu með skófl-
una? Á kannski að grafa gull?”
Svipur drengsins varð harður
vegnaalvöm ætlunarverksins. „Ég
fer til að grafa eftir litla fólkinum
sem lifir í jörðinni.”
Nú varð Poncho gripinn skelf-
30 VIKAN 47. TBL.