Vikan - 19.01.1978, Blaðsíða 5

ngir grind að drepa
hvalirnir hraktir inn á næstu vík
með grjótkasti. Á meðan stærri
bátarnir eru úti á sundinu, heldur
fólkið i landi áfram að bera grjót og
lætur það nú um borð í minni
bátana. Á sumum smábátunum
hafa eigendurnir dregið fána að
húni, og blakta þeir rólega í
golunni, þrátt fyrir asann á mann-
fólkinu, og setja mikinn hátiðarsvip
á höfnina.
Þegar grindin nálgast flæðarmál-
ið, skipa menn sér niður á litlu
bátana vopnaðir skutlunum og
halda á eftir hópnum. Fyrir kemur,
að biða þurfi eftir flæði, svo að
hvölunum skoli ekki út á sund eftir
drápið. Á meðan synda þeir
áhyggjulausir um í fjöruborðinu,
greinilega óvitandi um örlög sin,
en allir i byggðarlaginu, að undan-
skildum þeim, sem eru í bátunum,
safnast fyrir í fjörunni.
tslendingar hafa stundum kallað
Færeyinga „peysufæreyinga,” og
kannski ekki að ástæðulausu, því
líti maður yfir samkunduna, sér
maður, að nærri hver einasti maður
er í peysu, alla vega í munstri og
litum.
Um leið og talið er nægilega fallið
að, eru hvalirnir reknir eins nálægt
landi og mögulegt er, og slagurinn
hefst. Skutlunum er þeytt af krafti i
næsta dýr og kippt út um leið, þeir
eru teknir inn og reknir niður með
síðu bátsins, innundir hann, eða
nær hvert sem er i hafið, og varla
kemur fyrir, að kastið geygi. Við
þessar aðfarir æsast dýrin, sem
eðlilegt er, og synda i sprettum um
það litla svæði, sem þeir er ætlað,
stökkva og kafa, en hafa ekki vit á
að ráðast gegn bátunum né kafa
undir þá og leggja á flótta. Blóðið
spýtist úr sárum dýranna, og er í
3. TBL. VIKAN5