Vikan - 19.01.1978, Side 19

hún var fyllilega ánægð með. Henni
lá ekkert á. Hún ætlaði að halda
leitinni áfram. Hún lærði brátt að
taka ekki of mikið mark á fagurgala
fasteignasalanna og sparaði sér
þannig margar ferðir, sem annars
hefðu verið farnar til einskis.
Það var á þriðjudagskvöldi, um
það bil viku seinna, að þau óku
hægt niður bugðóttar hlíðarnar i átt
að Dillmouth. Rétt áður en þau
komu inn í þennan vinsæla en
óspillta baðstrandabæ, fóru þau
fram hjá skilti, sem á stóð — Til
sölu — og milli trjánna sást lítið,
hvítt einbýlishús.
Allt í einu greip Gwenda andann
á lofti — alveg eins og hún þekkti
það aftur. Þetta var hennar hús.
Hún var alveg sannfærð um það.
Hún sá fyrir sér garðinn, háa
gluggana — hún var alveg viss um,
að þetta var húsið, sem hún vildi
eignast.
Það var orðið áliðið dags, svo hún
fór inn á Royal Clarence hótelið, og
Morö
fór svo næsta morgun að finna
fasteignasalann, sem hafði með sölu
hússins að gera.
Stuttu seinna hafði hún fengið
leyfi til að skoða húsið, og stóð i
gamaldags dagstofunni. Tveir
franskir gluggar opnuðust út á
hellulagða verönd, sem endaði í
aflíðandi steinbeði með blómstrandi
runnagróðri í, og þar fyrir neðan var
slétturgrasbali. Millitrjánna neðst í
garðinum sást út á hafið.
Þetta er rétta húsið, hugsaði
Gwenda. Hér verður heimili mitt.
Mér finnst þegar eins og ég þekki
það út og inn.
Dymar opnuðust og inn kom
• hávaxin, þunglyndisleg kona. Hún
saug annað slagið upp í nefið og var
greinilega full af kvefi.
, ,Frú Hengrave? Ég fékk leyfi hjá
fasteignasölunum Galbraith og
Penderley til að lita á húsið. Ég er
hrædd um að ég komi kannski
óþægilega snemma — ”
Frú Hengrave snýtti sér og
svaraði þunglyndislega, að það
gerði ekkert til. Þær lögðu af stað
til að skoða húsið.
Já, það var einmitt eins og hún
vildi hafa það. Ekki of stórt. Dálítið
gamaldags, en Giles og hún gætu
bætt við einu eða tveimur bað-
herbergjum. Það mætti gera eld-
. húsið nýtískulegra. Þarna var þó,
sem betur fer ágæt eldavél. Ef nýr
vaskur yrði settur þarna og
sitthvað fleira —.
Meðan Gwenda var að ihuga og
ráðgera allar þessar breytingar,
rifjaði frú Hengrave með tilbreyt-
ingalausri röddu upp síðustu veik-
indadaga mannsins síns sáluga.
Gwenda reyndi annars hugar að
stynja upp kurteislegum samúðar-
orðum. Allir ættingjar frú Hen-
grave bjuggu i Kent — hún þráði að
geta sest að einhvers staðar nálægt
þeim... maðurinn hennar hafði verið
mjög hrifinn af Dillmouth, hann
hafði verið ritari golfklúbbsins í
mörg ár, en hún sjálf.__
,,Já... Auðvitað... Hræðilegt
fyrirþig... Skiljanlega.... Já, þann-
ig eru elliheimili... Auðvitað.... Þú
hlýtur að vera....”
Á meðan þutu hugsanir hennar
áfram: Skápur hérna, geri ég ráð
fyrir.... Já. Hjónaherbergi —
skemmtilegt útsýni út á sjóinn —
ekki finnst Giles það verra. Þetta
litla herbergi getur komið sér vel —
Giles gæti notað það sem búnings-
herbergi.... Baðherbergi — ég
hugsa, að það sé viður í kringum —
O, já, svo sannarlega. Stórkostlegt
— og það stendur á miðju gólfi. Því
breyti ég ekki — þetta er
dásamlegur forngripur.
Svona griðarstórt baðker.
Á viðarkantinn kringum það væri
hægt að raða eplum. Og seglbátum
og öndum. Það var hægt að látast
vera úti á sjó... Nú veit ég: Dimma
aukaherberginu bakatil breytum
við i nýtísku baðherbergi — við
getum leitt pípur upp úr eldhúsinu
— við látum þetta herbergi halda
sér eins og það er.
„Brjósthimnubólga,” sagði frú
Hengrave. „Varð svo að bráðri
lungnabólgu á þriðja degi — ”
„Hræðilegt,” sagði Gwenda.
„Er annað svefnherbergi við end-
ann á þessum gangi?”
Það stóð heima — og herbergið
var alveg eins og hún hafði álitið að
það væri — næstum þvi kringlótt,
með stórum bogadregnum glugga.
Hún myndi að sjálfsögðu breyta
því. Það var að visu í góðu
ásigkomulagi, en af hverju var fólk
eins og frú Hengrave svona hrifið af
þessari sinneps-kúmen-kex-litu
málningu?
Þær fóru aftur til baka sama
ganginn. Gwenda tautaði, eins og
annars hugar, „Sex, nei sjö svefn-
herbergi, ef þetta litla og þak-
herbergið eru talin með.”
Það brakaði í fjölunum undir
fótum hennar. Henni fannst þegar
að það væri hún, en ekki frú
Ný framhaldssaga
eftir
Agöthu Christie
Hin óumdeilanlega
drottning
sakamálasagnanna
brást ekki
aðdáendum sínum.
Nokkru eftir
andlát
Agöthu Christie
kom út síðasta
saga hennar,
„Sleeping Murder
sem sannaði, svo
ekki varð um villst
að sú gamla hafði
hugsunina í lagi
allt til hinstu
stundar. Agatha
samdi 87 bækur
um ævina, þær
voru þýddar á yfir
100 tungumál og
seldust í um 400
milljón eintökum
um allan heim.
Með ,,Sleeping
Murder” skapaði
hún enn eina
metsölubókina.
Hengrave, sem ætti heima þarna.
Frú Hengrave var eins og boðflenna
— kona, sem málaði herbergi í
sinneps-kúmen-kex lit, og hafði
blómalista upp við loftið í borð-
stofunni. Gwenda leit á vélritað
blaðið í hendi sér, sem var með upp-
lýsingum um eignina og verðið, sem
upp var sett.
Eftir alla þessa leit undanfarna
daga var Gwenda orðin nokkuð
nösk á sanngjarnt verðlag á
fasteignum. Verðið, sem sett var
upp, var ekki of hátt. Auðvitað
þurfti að gera ýmsar breytingar á
húsinu — en samt sem áður... Og
hún tók eftir að það stóð: Tilboð
óskast. Frú Hengrave hlaut að vera
mjög áköf í að flytjast til Kent og
búa nálægt ættingjum sínum...
Þær voru að leggja af stað niður
stigann, þegar Gwendu fannst
einhver óskiljanlegur ótti grípa sig.
Þetta var óhugnanleg tilfinning, en
hún leið hjá, eiginlega eins fljótt og
hún hafði komið. Samt hafði hún
skilið eitthvað eftir.
„Það er ekki neinn — drauga-
gangur í húsinu, er það?” spurði
Gwenda.
Frú Hengrave stóð þrepi neðar og
var einmitt komin að þeim stað i
frásgön sinni, þar sem heilsu manns
hennar var farið að hraka mjög.
Hún leit upp furðu lostin.
„Ekki svo ég viti til, frú Reed.
Hvers vegna spyrðu — hefur
einhver verið að minnast á eitthvað
slikt.?”
„Þú hefur aldrei fundið eða séð
neitt sjálf? Hefur enginn dáið í
þessu húsi?”
Frekar óheppileg spurning, hugs-
aði hún nokkrum sekúndum of
seint, því að öllum líkindum hefði
maður frú Hengrave —
, .Maðurinn minn dó á St. Monicu
hjúkrunarheimilinu,” svaraði frú
Hengrave þurrlega.
„0, auðvitað. Þú varst búin að
segja mér það.”
Frú Hengrave bætti við jafn
þurrlegaogkuldalega: „I húsi, sem
sennilega hefur verið byggt fyrir um
það bil hundrað árum, er ekki nema
eðlilegt, að einhver dauðsföll hafi
orðið. Fröken Elworthy, sem mað-
urinn minn keypti húsið af, fyrir um
það bil sjö árum, var við ágæta
heilsu og hugðist dveljast erlendis
við trúboðsstörf. Hún minntist ekki
á nein dauðsföll í fjölskyldunni.”
Gwenda flýtti sér að koma frú
Hengrave aftur í jafnvægi. Þær
voru nú aftur komnar inn í stofuna.
Þetta var kyrrlátt og aðlaðandi
herbergi, og þar var einmitt það
andrúmsloft, sem Gwendu var að
skapi. Þessi stundarhræðsla hennar
virtist alveg óskýranleg. Hvað
hafði eiginlega komið yfir hana?
Það var ekkert að þessu húsi.
Hún spurði frú Hengrave, hvort
3. TBL. VIKAN 19