Vikan - 19.01.1978, Qupperneq 22

,,Ég segi svo sem ekki, að það
geti ekki verið til hins betra, — jú
þú færð meira útsýni, — allur þessi
gróður minnkaði líka birtuna í
stofunni. En þeir blómstruðu fall-
ega þessi runnar. Fjólurnar hérna
eru svo sem ekki mikils virði, en
hinar plönturnar kosta peninga og
þær eru of gamlar til að planta þeim
annars staðar.”
„Ö, ég veit það. En þetta verður
samt miklu, miklu skemmtilegra.”
„Jæja.” Foster klóraði sér í
höfðinu. „Það getur vel verið.”
„Svona á það að vera,” sagði
Gwenda og kinkaði kolli. Skyndi-
lega spurði hún: „Hver bjó hérna á
undan Hengrave hjónunum? Þau
höfðu ekki búið hér neitt lengi,
var það?”
„Eitthvað í kringum sex ár.
Kunnu ekki við sig. Á undan þeim?
Það voru Elworthy systurnar. Þær
voru mjög trúaðar. Boða heiðingj-
um trú og allt það. Það bjó einu
sinni hjá þeim hérna svertingja-
prestur. Þær voru fjórar systurnar
og reyndar einn bróðir líka, — en
hann hafði nú ekki mikið að segja á
móti öllu þessu kvenfólki. Á undan
þeim — látum okkur sjá, — það var
frú Findeyson, — ó, já, hún var
regluleg hefðarkona, það var hún.
Hún átti heima hérna frá því ’ löngu
áður en ég fæddist.”
„Dó hún hérna?” spurði Gwenda.
„Hún dó. í Egyptalandi eða
einhverjum slíkum stað. En hún var
flutt hingað og liggur grafin í
kirkjugarðinum. Hún gróðursetti
alla þessa runna þarna.”
Foster hélt áfram: „Þá var ekki
búið að byggja neitt af þessum nýju
húsum uppi á hæðinni. Það var
hálfgerður sveitabragur á öllu hér.
Ekkert kvikmyndahús og ekkert af
þessum nýju búðum. Eða þessi
breiða gangstétt meðfram allri
ströndinni.” Á rödd hans mátti
heyra vanþóknun gamals manns á
öllum nýjungum. „Breytingar,”
sagði hann og hnussaði fyrirlitlega í
honum. „Það er alltaf verið að
breyta öllu.”
„Ég geri nú ráð fyrir, að við
verðum að sætta okkur við, að
ýmislegt breytist,” sagði Gwenda.
„Og þegar öllu er á botninn hvolft,
þá hafa flestar þessar breytingar
orðið til hins betra.”
„Svo segir fólk. En ég hef ekki
orðið var við það.” Hann benti i átt
að hávöxnu gerði á vinstri hönd.
Handan þess glitti i einhverja
byggingu. „Þarna var áður lítill
spítali,” sagði hann. „Ágætlega
staðsettur og miðsvæðis fyrir alla.
Og svo fara þeir að reisa griðarstór-
an nýjan spítala, mílu vegar fyrir
utan borgina. Tuttugu mínútna
gangur, ef þú ætlar að heimsækja
einhvern — eða þrjú pens með
strætisvagninum.” Hann benti aft-
ur i átt að gerðinu... „Það er
kvennaskóli þarna núna. Var flutt-
ur hingað fyrir tíu árum. Alltaf
verið að breyta öllu. Nú til dags
kaupir fólk hús, býr í því í tiu eða
tólf ár, og flytur svo í bur'tu. Festir
hvergi rætur. Neiþetta er engum til
góðs. Það er ekki hægt að rækta
neitt í svona görðum, nema hugsað
sé langt fram í timann.”
Gwenda leit hlýlega á allt
blómaskrúðið.
— Þetta er hamingjusamasti dagur lífs hennar — í fimmta skipti.
„Eins og frú Findeyson gerði,”
sagði hún.
,0, já. Hún var eins og hún átti
að vera. Hún kom hingað nýgift. Ö1
upp börnin sin og gifti þau, fylgdi
manninum sínum í gröfina, var með
barnabörnin hjá sér í sumarleyfun-
um, og fór ekki héðan fyrr en hún
var að verða áttræð.”
Það var hlýja í rödd Fosters.
Gwenda fór aftur inn í húsið og
brosti með sjálfri sér.
Hún ræddi um stund við iðnaðar-
mennina og fór síðan inn i stofu og
settist við skrifborðið og skrifaði
nokkur bréf. Meðal þeirra bréfa,
sem hún þurfti að svara, var bréf frá
einhverju frændfólki Giles, sem bjó
í London. Þau skrifuðu, að ef hana
langaði að koma til London, þá væri
henni velkomið hvenær sem væri
að búa hjá þeim í húsi þeirra í
Chelsea.
Raymond West var vel kunnur
(fremur en vinsæll) rithöfundur og
Gwenda vissi, að Joan kona hans
var listmálari. Það gæti verið
gaman að heimsækja þau, enda
þótt þeim myndi sennilega finnast
hún hræðilega sveitaleg. Gwendu
kom i hug, að hvorki hún né Giles
litu hið minnsta stórt á sig.
Borðbjallan hljómaði hvellt um
húsið. Þessi borðbjalla, sem hafði
verið einn af dýrgripum frænku
Giles, stóð nú frammi í holinu. Utan
um hana var heljarmikill rammi úr
svartviði. Frú Cocker virtist hafa
mikið dálæti á þessum forngrip og
sparaði aldeilis ekki kraftana, þegar
hún sló á hana. Gwenda greip fyrir
eyrun og stóð upp.
Hún gekk í flýti yfir stofugólfið
og upp að veggnum hinum megin,
en nam svo snöggt staðar, frekar
ergileg. Þetta var í þriðja skipti,
sem henni varð á að gera þetta. Það
var eins og hún héldi alltaf, að hún
gæti gengið beint í gegnum vegginn
og inn í borðstofuna við hliðina.
Hún fór til baka út úr stofunni og
fram í holið, meðfram stofuveggn-
um og inn í borðstofuna. Það yrði
óþægilegt að þurfa að fara þessa
leið á veturna, því það var súgur i
holinu, og einu herbergin, sem voru
hituð upp, voru stofan og borðstof-
an og svo tvö af svefnherbergjunum
uppi*
Ég get ekki séð, hugsaði
Gwenda, um leið og hún settist við
fallega Sheratonborðstofuborðið,
sem hún hafði keypt fyrir offjár i
staðinn fyrir þunga mahóniborðið,
sem frænka Giles hafði átt, ég get
ekki séð, að það ætti að vera neitt
því til fyrirstöðu, að ég léti setja
hurð á milli borðstofunnar og
dagstofunnar. Ég ætla að nefna það
við Sims, þegar hann kemur í dag.
Herra Sims hafði umsjón með
lagfæringunum á húsinu. Hann var
maður á miðjum aldri, með hása
rödd og einkar sannfærandi tal-
anda. Hann var alltaf með litla
minnisbók við höndina og tilbúinn
að skrifa niður, ef skjólstæðingur-
inn óskaði eftir einhverri frjárfrekri
framkvæmd.
Hún spurði hann álits og hann
var greinilega fús til framkvæmda.
„Ekkert er einfaldara, frú Reed
— og svo sannarlega breyting til
batnaðar, vil ég leyfa mér að
fullyrða.”
„Myndi þetta verða mjög dýrt?”
Gwenda var orðin dálítið tortryggin
á fullyrðingar og ákafa herra Sims.
Það hafði orðið smávegis ágrein-
ingur milli þeirra, vegna allskyns
aukakostnaðar, sem ekki hafði verið
gert ráð fyrir i upprunalegri áætlun
Sims.
„Kostar sáralitið,” sagði Sims
sannfærandi. Gwenda varð nú enn
tortryggnari. Það var i einmitt
þegar hann nefndi, að eitthvað
kostaði sáralítið, að hún treysti
honum minnst.
„Eg veit hvað við gerum, frú
Reed,” sagði Sims lokkandi. „Ég
fær Taylor til að líta á þetta, þegar
hann verður búinn með búnings-
herbergið seinna í dag, og þá get ég
sagt þér nákvæmlega, hvað þetta
muni kosta. Það fer eftir þvi,
hvernig veggurinn er.”
Gwenda sættist á það. Hún
skriíaði Joan West og þakkaði
henni heimboðið, en kvaðst ekki
mundu fara frá Dillmouth í bráð,
þar sem hún þyrfti að hafa eftirlit
með iðnaðarmönnunum. Síðan fór
hún i stutta gönguferð og naut þess
að anda að sér fersku sjávarloftinu.
Þegar hún kom til baka, gekk hún
inn um stofugluggann og sá þá
Taylor, verkstjórann hjá Sims,
standa boginn upp við vegginn.
Hann rétti úr sér og brosti til
hennar.
„Við verðum ekki í neinum
vandræðum með þetta, frú Reed,”
sagði hann. „Það hefur einhvern
tíma verið hurð hérna áður.
Eihverjum hefur ekki likað það og
látið setja klæðningu yfir.”
Gwenda var i senn undrandi og
ánægð. En hvað það er furðulegt,
hugsaði hún, að mér hefur altaf
fundist eins og það væri hurð
þarna. Hún minntist þess, hvað
hún hafði gengið ákveðið að einmitt
þessum stað um hádegisbilið. Og
um leið kom yfir hana einhver
óróleiki. Þegar á allt var litið, þá
var þetta líka meira en lítið
skrítið... Hvers vegna hafði hún
verið svona viss um, að það væri
hurð þarna? Það voru engin merki
þess utan á veggnum. Hvernig
hafði hún getið sér til um — eða
vitað — að það var hurð þarna?
Framhald í næsta blaði.
22VIKAN 3. TBL.