Vikan - 19.01.1978, Blaðsíða 41

hvehiig á því stóð. Ég gleymdi því
bara.
Maðurinn minn starir á mig og
segir þunglega: — Já, ég gleymdi
því. Efég hefði ekki gleymt því, væri
hann enn á lífi, heldurðu það ekki?
Ég lit undan. Nú verð ég að segja
honum það. Nú er rétti timinn til að
segja honum hve ég hata hann, og um
ástina, sem ég eitt sinn bar til hans.
Ogaðþaðsémínsök, að Jackdó. Það
var hefndin fyrir, að ég óskaði föður
hans dauða.
Maðurinn minn er ókyrr og líður
greinilegamjögilla. — Ef við hefðum
ekki valið þetta bölvaða hús, væri
hann ekki dáinn. Það var mín sök, að
við fluttum hingað. Hann hefði ekki
dáið, ef við hefðum látið það vera.
Andlit hans er angistarfullt og
rennvott af svita, hann er allt i einu
svo gamall að sjá. Mig langar til að
strjúkahlýjan, rakan vanga hans, en
ég hefi ekki þrek. Ég stend eins og
steinrunnin og hlusta á þessi
ótrúlegu orð. Ég get ekki skilið, að
það sé ég, sem stend hér í eldhúsinu,
og þetta sé maðurinn, sem ég hitti
fyrir mörgum árum. Hann er mér
ókunnur og framandi.
— Það var min sök, var það ekki?
segir hann.
Ég tek á öllu sem ég á og svara: —
Nei, það var það ekki.
Augu hans flóa í tárum: — Þú vilt
helst vera laus við mig. Ef þú vilt,
skal ég fara. Ég ásaka þig ekki, þó þú
viljir skilja við mig.
verkfræðingum vegagerðarinnar,
hann sagði: Það var grind fyrir
frárennslisrörinu. Bömin hljóta að
hafa náð henni af.
ÞaÐ ER laugardagskvöld. Við
hjónin förum út saman með öðrum
hjónum. Eins og venjulega endum
við kvöldið á kránni og drekkum öl.
Mennimir em vinnufélagar og
spjalla um starf sitt og stéttarfélagið
Þessi hjón vita lítið um fortíð okkar,
en þau vita, að við urðum fyrir þeirri
þungbæm sorg að missa Jack i vor.
Þau nefna það aldrei, og af tillitssemi
við okkur minnast þau aldrei á sín
eigin börn.
í kvöld er andlit mannsins míns
slappt og þreytulegt. Húðin er dökk
og veðurbitin, og ég tek fyrst núna
eftir því, að hann er kominn með
undirhöku. Þeir em uppteknir að
spjalla og drekka stíft af ölinu.
Maðurinn minn er kominn með
djúpar hmkkur í andlitið, hmkkur,
sem ég hefi ekki fyrr veitt athygli.
öðm hvom strýkur hann hendinni
yfir ennið og augun.
Ég læt sem ég fylgist með
samræðunum, en í rauninni er ég að
hugsa um Jack og það, að ef hann
hefði lifað, þá hefði hann ekki orðið
líkur þessum mönnum. Það er ég
sannfærðum. Hannereinsnærri mér
hér og hitt samfylgdarfólk mitt.
Hann er alltaf hjá mér, alltaf...
Maðurinn minn stoppar allt í einu i
miðri setningu og starir á mig. Hann
hlýtur að hafa lesið eitthvað í andliti
minu, sem hræddi hann. Svo snýr
hann sér aftur að félaga sínum, og
spjallið heldur áfram.
I rauninni er ég alls ekki hér með
þeim.
IÐ KOMUM ekki heim fyrr en um
tvöleytiðumnóttina. Þaðvareinsog
við drægjum það á langinn að snúa
heim, við vorum hrædd við það. Við
forðumst að líta hvort á annað. Mikið
virtist húsið stórt og tómt, allt er svo
hljótt.
Við förum fram í eldhús, og
maðurinn minn fær sér öl í
ísskápnum. — Tylltu þér niður
augnablik.
Glugginn á bak við hann er eins og
svartur femingur. Ég sé spegilmynd
hans í rúðunni. Ef það væri bjart,
Eg HRISTI höfuðið ákaft. Éggeng
til hans og vef hann örmum. Hann
þrýstir mér að sér og felur tárvott
andlitið við öxl mér, svo að ég get
ekki séð framan í hann. Hvað fer
okkur á milli, hvaða leikur er það,
sem hér fer fram milli tveggja
örvinglaðra mannvera? Hvaða erindi
eigum við eiginlega hvort við annað?
Við getum ekki hj álpað h vort öðru,
við verðum að ríða sjálf vaðið. Jack
dó ekki vegna þess að maðurinn minn
gleymdi öllu um hinn hættulega
skurð.... hann dó ekki vegna þess að
við fluttum hingað, eða af því að ég
hafi óskað föður hans dauða.
Ég skil ekki gátur lífsins — þetta
undarlega púsluspil, sem við erum
hlutar í. Sunnudagur á strönd,
sársaukafullar hríðar, þegar barnið
mitt fæddist. Hvað varð úr þessu?
Sonur. Drukknun. Lítil kista í
gröf....
Hvernig get ég fengið skýringu á
þessum örlögum? H vaða tilgangur er
með dauða litils barns? Þetta er gáta,
sem ég megna ekki að ráða. Ég stend
hér í faðmi mannsins míns, og allt
sem ég skil, er þögul samkennd
okkar.þessiásterhiðeina, semégfæ
skilið núna.
Endir.
3. TBL. VIKAN37
Hann talar hratt: — Áður en
Jack... áður en þetta kom fyrir...
nokkrum dögum fyrir slysið, var ég
einmitt að hugsa um þennan skurð.
Ekki um frárennslisrörið, bara
skurðinn. Ég vissi alls ekkium rörið.
Ég ók þessa leið heim og sá nokkra
drengi leika sér niðri við skurðinn. Ég
hugsaði þá: Segjum nú, að einhver
drukknaði í skurðinum... En svo
gleymdiég þessu aftur, ég veit ekki,
gætum við séð bakgarðinn og
ruslahrúgumar og skurðinn.
Maðurinn minn strýkur sér um
ennið, hann er þreytulegur og
þrúgaður að sjá.
— Geturðu ekki sett þig niður
aðeins? andvarpar hann.
— Ég er þreytt.
— Þaðernokkuð, semégvilgjarna
segja þér, heldur hann áfram hægt.
Augu hans em þreytuleg og
hmkkurnarundarlegadjúpar. Þaðer
eins og þetta sé alls ekki maðurinn
minn. Og ekki heldur hinn, eigin-
maðurinn frá fyrstu ámnum okkar.
Þessi maður virðist ókunnugur. Allt i
einu hugsa ég: Hann vill senda mig í
burtu.
i