Vikan - 04.05.1978, Blaðsíða 7

Síðan þessi mynd var tekin, hefur Peter Stuveysant lagst á hliöina.
nar áfjóröu bryggju
annars fá snöggsteiktan humar
með bráðnu smjöri, „Baked
Lobster a la Hawthorne” á
$15,95 og olíusteiktan humar i
rjómasósu, „Lobster Newburg”
á $14,95. Vin voru þarna af fjöl-
mörgum tegundum, og kostuðu
þau allt frá $4 upp í $33. Dýrast
var Chateau d’Yquem frá
Sauternes í Frakklandi, sem
einu sinni var tappað á kristals-
,flöskur handa keisaranum í
Rússlandi.
Öll þessi verð eru án staðar-
skatts, sem er 8%, og þjónustu-
gjalds.
Ég kaus mér skeljasúpuna,
sem er hvergi betri í heimi hér að
að dómi Arthurs Frommer,
höfundar kunnra leiðsögubóka.
Ennfremur hvítvínið Les Clos
1976, sem er Chablis Grand Cru
og er frá einum af sjö bestu
vínökrum Chablis héraðs í
Frakklandi. Þetta var í fyrsta
skipti, sem ég fékk tækifæri til
að smakka vin af þessum klassa
og kostaði hálfflaskan $7.
Á eftir súpunni valdi ég mér
Hawthorne-humarinn. Annars
vegar var ég ákveðinn í að fá
mér heilan,ekta Nýja-Englands
humar í fyrsta sinn á ævinni, úr
því að ég taldi mig hafa lokið á
sómasamlegan hátt brýnu
skyndierindi mínu til Boston.
Og hins vegar leist mér best á
þessa útgáfu humarsins, því að
rökrétt er að telja hráefni best,
þegar eldameistarinn leyfir sér
að matreiða sem minnst og hafa
sósurnar sem minnstar. Með
þessum snöggsteikta humri var
ekkert nema bráðið smjör og
spínat, fyrir utan kartöflur,
matreiddar á sérstakan hátt, sem
ég kunni ekki skil á og gleymdi í
alsælunni að spyrja um.
Skemmst er frá því að segja,
að sjaldan hef ég bragðað betri
mat. Ekki var ég þó verulega
lipur við diskinn, þegar bleik-
rauður humarinn var kominn
fyrir framan mig rneð öllum
hans kræklum og klóm á stærð
við undirskálar.
Til þess að firra vandræðum
var bundin um mig voldug
svunta, sem náði mér upp að
hálsi. Síðan leit ég flóttalega I
kringum mig og byrjaði að
brjóta humarskelina með sér-
stakri töng. Ekki veit ég, hvort
ég fór rétt að, en hins vegar
hætti ég ekki, fyrr en ég hafði
klófest síðustu matarörðuna.
Að loknu afreksverkinu var
mér færður rakur og heitur
dúkur til að hreinsa hendurnar,
Þegar hér var komið sögu, var
ég orðinn svo ánægður með
sjálfan mig, að ég pantaði
rjómaístertu hússins, „Pier 4 Ice
Cream,” og reyndist hún
ljómandi góð.
Samtals kostaði þessi veisla
$30 eða 7500 krónur á því
gengi, sem gildir, þegar þetta er
ritað. Það er mikið fé í sjálfu sér,
en ekki miðað við gæði. Feginn
vildi ég greiða slíka upphæð
aftur fyrir aðra heimsókn.
Ekki er tekið við pöntunum á
Anthony’s Pier 4. Menn verða
bara að mæta og láta skrá sig.
Fá menn þá að vita, hversu lengi
þeir verða að bíða eftir borði. Ég
þurfti að bíða, eins og mér hafði
verið sagt, í 20 mínútur. Þegar
borð losnuðu, voru kölluð upp í
hátalara nöfn þeirra, sem næstir
voru í röðinni.
Menn þurfa ekki að láta sér
leiðast, þótt þeir fari ekki á
barinn, meðan þeir bíða, og fái
sér drykk á $2. Frammi eru
nokkrar setustofur, þar sem
margt skemmtilegt er að skoða,
þar á meðal nokkrir tugir ljós-
mynda af frægu fólki, sem sótt
hefur staðinn, allt frá páfanum
til poppara.
(Anthony’s Pier 4, 140
Northern Avenue, sími 423-
6363. Annar frábær sjávarrétta-
matstaður rétt hjá er Jimmy’s
Harbour Side Restaurant, 242
Northern Avenue, sími 423-
1000. Hann er lítið eitt ódýrari
og hefur einnig gott útsýni yfir
höfnina. Inni í bæ eru góðir
sjávarréttastaðir á borð við
Union Oyster House, 41 Union
Street, sími 227-2750, Dini’s Sea
Grill, 94 Tremont Street, sími
227-0380 og The Half Shell, 743
Boylston Street, sími 423-5555.).
Jónas Kristjánsson
Síðari grein um veitingahús íBoston
18. TBL.VIKAN7