Vikan - 04.05.1978, Blaðsíða 19

þið segðuð mér, hvað þetta á ailt að
þýða,” sagði hann rólega.
„Það er regnfrakkinn þinn, dr.
Stevens,” sagði McGreavy. „Ef hann er
þín eign, viljum við fá að vita, hvernig
hann hvarf úr þinni umsjá.”
„Það er ekkert launungarmál. Það
var úði i lofti, þegar ég fór hingað í
morgun. Frakkinn minn var i hreinsun,
svo ég fór í regnkápuna. Ég nota hana í
veiðiferðum. Einn sjúklingur minn var
ekki í neinni regnkápu. Það var komin
talsverð hríð. svo ég lánaði honum
kápuna,” Hann þagnaði, og varð
áhyggjufullur á svip. „Hvað kom fyrir
hann?”
,,Kom fyrir hvern?” spurði
McGreavy.
„Sjúklinginn minn — John Hanson."
„Það kemur heim og saman," sagði
Angeli mjúklega. „Þú hittir í mark.
Ástæðan fyrir því, að John Hanson
getur ekki skilað regnkápunni þinni
sjálfur, er sú, að hann er dáinn.”
Judd brá svolítið i brún. „Dáinn?"
„Það var einhver, sem stakk hann i
bakið með hníf," sagði McGreavy.
Judd starði vantrúaður á hann.
McGreavy tók við frakkanum af Angeli,
og snéri sér við til að sýna honum langa.
Ijóta rifu á bakinu. Efnið var þakið
dökkleitum blettum. Judd fann til
ógleði.
„Hver ætli hafi viljað drepa hann?”
„Við vorum að vona að þú gætir sagt
okkur það, læknir,” sagði Angeli.„Hver
ætti að vita það betur en
sálfræðingurinn hans?"
Judd hristi höfuðið hjálparvana.
„Hvenær gerðist þetta?”
McGreavy svaraði. „Klukkan ellefu í
morgun. Á Lexington Avenue,
nokkrum húslengdum héðan. Fjöldi
fólks hlýtur að hafa séð hann falla niður,
en öllum lá svo nrikið á að fara heim að
fagna fæðingu Krists, að hann var bara
látinn liggja þarna I snjónum og blæða
út.”
Judd kreisti borðbrúnina, og hnúar
hans hvítnuðu.
„Hvenær var Hanson hérna í
morgun?" spurði Angeli.
„Klukkan tíu."
„Hvað eru tímarnir hjá þér langir,
læknir?"
„Fimmtíu mínútur.”
Fór hann strax og tíminn var bú»-
inn?"
Ja, það beið annar sjúklingur.”
„Fór Hanson út í gegnum mót-
tökuherbergið?”
, „Nei. Sjúklingar minir koma inn i gegn-
um móttökuherbergið, en fara út um
þessar dyr.” Hann benti á einkadyrnar,
sem lágu fram á ganginn. „Þannig
komast þeir hjá því að hittast.”
McGreavy kinkaði kolli. „Svo
Hanson var drepinn örfáum minútum
eftir að hann fór héðan. Hvers vegna
kom hann hingað til þin?”
Judd hikaði. „Því miður get ég ekki
rætt sambandmitt við sjúklinga mína.”
„Einhver drap hann,” sagði
McGreavy. „Þú gætir veitt aðstoð við
að finna morðingja hans.”
Það var dautt í pípu Judd*. Hann gaf
sér góðan tíma til að kveikja aftur i
henni.
„Hvað er hann búinn að vera lengi
hjá þér?” í þetta sinn var það Angeli.
Samstarfsmenn.
„Í þrjú ár,” svaraði Judd.
„Við hvaða vanda átti hann að
striða?”
Judd hikaði. Hann sá John Hanson
fyrir sér eins og hann leit út þá um
morguninn; Kátan, brosandi, ákafan
að nota vel nýfengið frelsi sitt. „Hann
var kynvilltur.”
„Þetta verður eitt draumamálið enn,”
sagði McGrevy bitur.
„VAR kynvilltur,” sagði Judd.
„Hanson hafði fengið lækningu. Ég
sagði honunr það nú í morgun, að hann
þyrfti ekki lengur að koma til min. Hann
var reiðubúinn til að flytja heim til
fjölskyldu sinnar. Hann á — átti —
konu og tvö börn."
„Hommi rneð fjölskyldu?” spurði
McGreavy.
„Það kemuroft fyrir."
„Kannski einhver hommavinurinn
hans hafi ekki viljað sleppa honum. Þeir
rifist. Hann misst stjórn á skapi sínu, og
stungið hnifi í bakið á vini sínum.”
Judd hugsaði sig um. „Það getur
verið,” sagði hann hugsandi, „en ég hef
ekki trú á þvi.”
„Hvers vegna ekki, dr. Stevens?”
spurði Angeli.
„Hanson átti ekki í neinu kynvillusam-
bandi í meira en ár. Mér finnst trúlegra
að einhver hafi ætlað að ræna hann.
Hanson var maður, sem hefði reynt að
verja sig.”
„Hugrakkur, giftur hommi,” sagði
McGreavy þunglega. Hann tók upp
vindil, og kveikti I honum. „Það er bara
eitt að ránskenningunni. Veskið hans
var ósnert. Það voru rúmlega hundrað
dollarar I því.” Hann horfði rannsakandi
á Judd.
Angeli sagði: „Það væri ekki eins
flókið, ef við værum að leita að hnetu.”
„Ekki endilega,” andmælti Judd.
Hann gekk að glugganum. „Lítið á
hópinn þarna. Einn af hverjum tuttugu
er, hefur verið eða mun fara á
geðveikrahæli."
„En ef maður er brjálaður....?”
„Hann þarf ekki nauðsynlega lita út
fyrir að vera það,” útskýrði Judd. „Fyrir
hvert greinilegt dæmi um geðveilu, eru
að minnsta kosti tíu,sem aldrei finnast.”
McGreavy horfði fullur áhuga á
Judd. „Þú veist heilmikið um mannlegt
eðli, læknir.”
„Mannlegt eðli er ekki til,” sagði
Judd. „Ekki fremur en það er til nokkuð
sem kallað mætti dýrslegt eðli. Reynið
að finna meðaltalið á tigrísdýri og
kanínu. Eða fil og íkorna.”
18. TBL. VIKAN19