Vikan - 04.05.1978, Blaðsíða 21

ANDLIT
ÁN GRÍMU
sami snjórinn hafði breytt Connecticut
landslaginu í mynd, sem átti heima á
jólakorti.
Hann ók framhjá Westport og
Danbury, og neyddi sig til að hugsa um
vegina, sem hjólin þutu yfir, og undra-
land vetrarins, sem var allt umhverfis
hann. 1 hvert sinn, sem hugur hans
snérist um John Hanson, reyndi hann að
beina honum að einhverju öðru. Hann
ók áfram gegnum myrkrið, sem huldi
landið, og mörgum stundum síðar snéri
hann loks bílnum heim á leið, tilfinn-
Úngalega uppgefinn.
Mike, rjóði dyravörðurinn, sem var
vanur að heilsa honum brosandi, var
fjarrænn og annars hugar. Venjulega
rabbaði Judd við hann um ungan son
hans og giftu dæturnar, en Judd var ekki
i skapi til að tala þetta kvöld. Hann bað
Mike um að láta senda bílinn i bíla-
geymsluna.
„Sjálfsagt, dr. Stevens.” Meke virtist
ætla að bæta einhverju við, en hætti við
það.
Judd gekk inn I húsið. Ben Katz,
framkvæmdastjórinn, var á leið yfir
anddyrið. Hann sá Judd, veifaði honum
óstyrkur og flýtti sér inn í íbúðsína.
Hvað gengur að öllum i kvöld?
hugsaði Judd. Eða er ég bara slæmur
á taugum? Hann fór inn I lyftuna.
Eddie, lyftustjórinn, kinkaði kolli.
„Gott kvöld, dr. Stevens.”
„Gott kvöld, Eddie.”
Eddie kingdi, og leit undan óstyrkur
í fasi.
„Ereitthvað að?’”
spurðiJudd.
Eddi hristi snöggt höfuðið, og gætti
þess að líta ekki i augu Judd.
Guð minn almáuurug. hugsaði
Judd. Epn eitt fóðrið handa bekknum
mínum., Húsið var fullt af þeim.
Eddie opnaði lyftudyrnar, og”judd fór
út. Hann gekk i áttina að ibúð sinni.
Hann heyrði lyftudyrnar ekki lokast,
svo hann snéri sér við. Eddie starði á
hann. Þegar Judd ætlaði að segja eit-
thvað, flýtti Eddie sér að loka lyftudyr-
unum. Judd gekk að ibúð sinni, opnaði
oggekk inn.
Það loguðu öll Ijós í íbúðinni.
McGreavy var að opna skúffu í
stofunni. Angeli kom út úr svefn-
herberginu. Judd fann reiðina blossa
upp. „Hvað eruð þið að gera í íbéðinni
minni?”
„Biða eftir þér, dr. Stevens," sagði
McGreavy.
Judd gekk til hans, og skellti aftur
skúffunni. Það munaði litlu að
McGreavy klemmdi sig. „Hvernig
komust þið hingað inn?”
„Við höfum húsleitarheimild.” sagði
Angeli.
Judd starði á hann furðu lostinn.
„Húsleitarheimild? Fyrir mína íbúð?"
„Hvernig væri að við sæjum um
spurningamar, læknir,” sagði
McGreavy.
„Þú þarft ekki að svara þeim,” greip
Angeli fram í, „fyrr en þú hefur fengið
lögfræðilega aðstoð. Auk þess ber okkur
að tilkynna þér, að allt, sem þú segir.
getur verið notað gegn þér.”
„Viltu hringja i lögræðing?” spurði
McGreavy.
„Ég þarf engan lögfræðing. Ég sagði
ykkur, að ég hefði lánað John Hanson
regnfrakkann minn I morgun, og ég sá
hann ekki aftur, fyrr en þið komuð með
hann á skrifstofu mína síðdegis í dag. Ég
hefði ekki getað drepið hann. Ég var hjá
sjúklingum i allan dag. Ungrú Roberts
getur staðvest það."
McGreavy og Angeli litu snöggt hvor
áannan.
„Hvert fórstu, þegar þú fórst af
skrifstofunni I dag?” spurði Angeli.
„Að hitta frú Hanson.”
„Við vitum það,” sagði McGreavy.
„Eftir það.”
Judd hikaði. „Ég ók um.”
„Hvert?”
„ÉgóktilConnecticut .”
„Hvar namstu staðar til að borða?"
spurði McGreavy.
„Ég borðaði hvergi. Ég var ekki
svangur.”
„Þannig að enginn sá þig?”
Judd hugsaði sig andartak um. „Ég
býstekkivið því."
„Stansaðirðu einhvers staðar til að fá
bensín?” sagði Angeli.
„Nei,” sagði Judd. „Ég gerði það ekki.
Hverju skiptir, hvað ég gerði I kvöld?
Hanson var drepinn I morgun.”
„Fórstu aftur á skrifstofuna eftir að
þú fórst þaðan í dag?” rödd McGreavys
var hlutlaus.
„Nei,” sagði Judd. „Hvers vegna?”
„Það var brotist þar inn.”
„Hvað? Hvergerði það?”
„Við vitum það ekki." sagði
McGreavy. „Mig langar að biðja þig um
að koma með okkur þangað og líta i
kringum þig. Þú getur sagt okkur hvort
eitlhvað vantar.”
„Auðvitað,” sagði Judd. „Hver
tilkynnti þetta?”
„Næturvörðurinn,” sagði Aneli.
„Geymirðu eitthvað verðmæll I skrif-
stofunni, læknir? Peninga? Lyf? Eitt-
hvaðí þááttitia?”
„Smápeninga,” sagði Judd. „Engin
vanabindandi lyf. Þar er ekkert til að
stela.”
„Einmitt," sagði McGreavy. „Förum
þá.”
Eddie leit afsakandi lil Judds i lyftunni.
Judd leit i augu hans og kinkaði kolli til
merkis um það, að hann skildi.
Lögreglan gal þó varla grunað hann
um að brjótast inn í eigin skrifstofu,
hugsaði Judd. Það var eins og
McGreavy væri staðráðinn i að hanka
hann á einhverju vegna félaga hans, sem
dó. En það voru fimm ár síðan. Gæti
McGreavy hafa verið að brjóta um það
heilann öll þessi ár að kenna lækninum
um það? Bíða eftir tækifæri til að ná
honum?
Skammi frá innganginum var
ómerktur lögreglubill. Þeir settust inn i
hann og óku þegjandi.
Þegar þeir komu að skrifstofubygg-
ingunni lók Judd eftir því, að Begelow,
vörðurinn, horfði einkennilega á hann.
þegar hann skráði sig í skrána i and-
dyrinu. Eða var hann katinski að
ímynda sér það?
Þeir fóru með lyftunni upp á fimni-
tándu hæð og gengu eftir ganginum að
skrifstofu Judds. Einkennisklæddur
lögregluþjónn stóð við dyrnar. Hann
kinkaði kolli til McGreavy og steig lil
hliðar. Judd ætlaði að taka upp lykilinn
sinn.
„Það er ólæst,” sagði Angeli. Hann
opnaði, og þeir fóru inn. Judd gekk
fyrstur.
Í móttökuherberginu var allt á rúi og
stúi. Allar skúffur höfðu verið dregnar
úr skrifborðinu, og skjölum stráð yfir
gólfið. Judd starði vantrúaður á þetta og
fannsl hann hafa verið persónulega
svívirtur.
„Að hverju heldurðu að þeir hafi
verið að leita, læknir?” spurði
McGreavy.
„Ég hef enga hugmynd um það’’ sagði
Judd. Hann gekk að innri dyrunum og
opnaði þær, og McGreavy fylgdi fast á
hæla honum.
1 skrifstofu hans hafði tveim enda-
borðum verið hvolft, brotinn lampi lá á
gólfinu og Fieldsteppið var gegnvott af
blóði.
í fjarlægasta horninu var likami Carol
Roberts. óhugananlega útbreiddur. Hún
var nakin. Hendur hennar höfðu verið
bundnar aflur fyrir bak með píanó-
strengjum, og sýru hafði verið hellt á
andlit hennar, brjóst og á milli fóta
hennar. Fingurnir á hægri hendi voru
brotnir. Andlit hennar var barið og
bólgið. Vasaklút hafði verið troðið i
munn hennar.
Lögreglumennirnir tveir horfðu á
Judd, þar sem liann starði á líkið.
„Þú ert fölur,” sagði Angeli. „Sestu."
Judd hristi höfuðið, og dró djúpt
andanri nokkrum sinnum. Þegar hann
gat loks mælt, litraði rödd lians af reiði.
„Hver — hvergetur hafa gert þetia?”
„Það ætlar þú að segja okkur. dr.
Stevens," sagði McGeavy.
Judd leit á hann. „Það hefði enginn
getað vilja gera Carol þetta. Hún
gerði aldrei neinum neitt. ”
„Ég held, að það sé kominn tínii til, að
þú skiptir um lag," sagði McGreavy.
„Enginn vildi meiða Hanson, en hann
fékk hníf i bakið. Enginn vildi gera
Carol néjtt, en það var hellt yfir hana
sýru og hún pyntuð til bana." Rödd hans
varð hörð. „Og þú stendur þarna og
segir mér, að það hafi enginn viljað gera
þeim neitt. Hver andskotinti er að þér —
ertu heyrnalaus, mállaus og blindur?
Stúlkan vann fyrir þig í fjögur ár. Þú
ert sálfræðingur. Ertu að segja mér. að
þú vitir ekki cða að þér standi á sama um
einkalif hennar?"
„Auðvitað var mér ekki sama," sagði
Judd stirðlega. „Hún átti kærasta. sem
hún ætlaði að giftast — ”
„En hann gæti ekki hafa gert þetta.
Hann er góður drengur. og hann elskaði
Carol.”
„Ég sagði ykkur það. Þegar ég fór
héðan tii að hitta frú Hanson. Ég bað
Carol um að loka skrifstofunni.” Rödd
lians brast, og hann kingdi og dró djúpt
að sér andann.
„Átlirðu að hitta fleiri sjúklinga i
dag?"
„Nei."
„Heldurðu, að það gæti brjálæðingur
hafa gert þetta?" spurði Angeli.
„Það hlýtur að vera — en jafnvel
brjálæðingur þarf að hafa einhverja
ástæðu.”
„Það held ég," sagði McGreavy.
Framhald í næsta blaði.
18. TBL. VIKAN 21