Vikan - 04.05.1978, Blaðsíða 20

Hvað liefurðu starfað lengi seni
sálfræðingur?" spurði McGreavy.
„í tólf ár. Hvers vegna'"
MeGreavy yppti öxluni. „I>ú ert allra
myndarlegasti náungi. Ég þori að veðja,
að heilmargir sjúklingarnir þínir verða
ástfangnir af þór."
Judd varð kuldalegur til augnanna.
„Ég skil ekki, hvað þessi spurning á að
þýða."
„Æ, láttu ekki syona, dokksi.
Auðvitað gcrirðu það. Við cruni
hvorugur fæddur í gær. Hommi labbar
hérna inn. og finnur sér myndarlegan
ungan lækni lil að gráta við öxlina á."
Rödd hans var full af trúnaði. „Ætlarðu
að telja mér trú um. að Hanson hafi
aldrei staðið þessi þrjú ár á bekknum hjá
þér?"
Judd lcit á liann án þess að sýna
nokkur svipbrigði. „Er þetta þinn
skilningur á þvi að vera ckki fæddur i
gær, foringi?"
McGreavy brá ekki i brún. „Þaðgæti
vel hafa komið fyrir. Og ég skal segja
þér, hvað hefði lika getað komið fyrir.
Þú sagðist hafa sagl Hanson, að þú
vildir ekki að hann kænii aftur til þin.
Hann kunni kannski ekki nógu vel við
það. Hann var orðinn háður þér eftir
þrjú ár. Þið rifust."
AndlitJudd varð dökkt af reiði.
Angeli rauf spennuna. „Gcturðu láttð
þér dctta einhvern i hug, sem hataði
liann, læknir? Eða einhvern, sem
HANN hataði kannski?"
„Ef sá maður væri til," sagði Judd,
„þá myndi ég scgja ykkur það. Ég lield.
að ég hafi viiað allt. sem vitað varð
urn John Hanson. Hann var
hamingjusamur maður. Hann hataði
engan. og ég ven ekki um neinn. sem var
illa við hann.”
„Fint fyrir hann. Þú hlýtur að vera
þrumulæknir," sagði McGreavy. „Við
tökuni skrána hans meðokkur."
„Nei."
„Við getum féngið dómsúrskurð."
„Gerið það þá. Það er ekkert i þeirri
skrá. sem getur hjálpað ykkur."
„Hvað sakar það þá, að við fáurn
hana?” spurði Angeli.
„Það gæti skaðað konu Hansons og
börn. Þið eruð ekki á réllri leið. Þið
komist áreiðanlega að því. að það var
einhver ókunngur, sem drap Hanson.”
„Ég trúi þvi ekki." hreytti McGreavy
út úr sér.
Angeli pakkaði regnfrakkanum aftur
inn, og batt utan um hann. „Við skilum
þessu, þegar það er búið að gera á þvi
nokkrar athuganir enn.”
„Eigið hana.” sagði Judd.
McGreavy oponaði dyrnar fram á
ganginn. „Við höfum samband við þig
læknir." Hann gekk út. Angeli kinkaði
kolli til Judd, og fylgdi McGreavy eftir.
Judd stóð þarna enn, og heili hans
starfaði af fullunr krafti, þegar Carol
kom inn. „Er alll i lagi?” spurði hún
hikandi.
„Einhver drap John Hanson."
..Drap hann?”
„Hann var stunginn með hnífi,” sagði
Judd.
„Guð minn gcrður! En hvers vegna?"
„Lögreglan veit þaðekki.”
„Hræðilegl!" Hún tók eftir kvölinni í
augum lians. „Er eitthvað. sent ég get
gert, læknir?"
„Viltu loka hérna, Carol? Ég er að
fara að hitta frú Hanson. Ég vil gjarna
segja henni fréttirnar fyrstur."
„Hafðu negar áhyggjur. Ég skal sjá
um þetta allt.” sagði Carol.
„Þakka þér fyrir."
Og Judd fór.
Hálftima siðar hafði Carol lokið við
að koma öllum gögnum á sinn stað. Hún
var að læsa skrifborðinu sinu þegar
dyrnar að ganginunt voru opnaðar.
Klukkan var rúlega sex, og búið að læsa
húsinu. Carol leit upp, og maðurinn
brosti og gckk i átt til hennar.
ÞRIÐJI KAFLI
Mary Hanson var eins og brúða —
lítil, falleg og fagurlega sköpuð. Að þvi
er virtist var hún mjúk og hjálparvana
Suðurrikjakona, en hið innra var hún
óhemja.gerð úr stáli. Judd hitti hana
lyrsi viku cflir að hann lékk ntann
hennar lil meðferðar. Hún barðist á
móti þvi á fullkomlega móðursjúkan
hátt, og Judd bað hana unt að tala við
sig. „Hvers vegna hefurðu svona ntikið
á móti því, að maðurinn þinn njóti
sálfræðilegrar aðstoðar?”
„Ég kæri mig ekki um. að vinir minir
geti sagt að ég hafi gifst brjálæðingi,”
sagði hún við Judd. „Segðu honum að
gefa mér eftir skilnað, og þá getur hann
gert hvern andskotann, sem hann kann
að kæra sig um."
Judd skýrði það út fyrir henni, að
skilnaður á þessu stigi ntálsins myndi
geta eyðilagt John algerlega.
„Það er ekkert eftir til að eyðileggja,”
æpti Mary. „Heldurðu að ég hefði gifst
honum, ef ég hefði vitað að hann er
homnti? Hann er kona."
„Það er éitthvað til af konunni i
hverjum manni,” sagði Judd. „Rétt eins
og það er karlmaður í hverri konu. Og i
tilfelli mannsins þíns eru mjög erfið sál-
fræðileg vandarnál að sigrast á. En hann
reynir, frú Hanson. Mér finnst þú
skulda honum og börnunum það, að
hjálpa honum.”
Hann rökræddi við hana i rúma þrjá
tima, og loks hafði hún með semingi
samþykkt að fresta skilnaðinum. Næstu
mánuðina fór hún að fá áhuga á
striðinu, sem John stóð i. og siðar tók
hún þátt i þvi. Judd hafði það fyrir reglu.
að taka aldrci hjón til lækninga. en Mary
bað hann um að leyfa sér að vera sjúkl-
ingur lians, og hann komst að því, að
það borgaði sig. Þegar hún lók að skilja
sjálfa sig og hvernig hún hafði brugðisl
sem eiginkona. urðu framfarir Johan
furðulega hraðar.
Og nú var Judd hér til að segja henni,
að maður hennar hafi verið drepinn.
Hún leit á hann, og gal ekki skilið, þaö,
sem hann sagði henni, gat ekki trúað
öðru en að það væri einhver óhugnan-
legur brandari. Og siðan rann upp fyrir
henni Ijós. „Hann kemur aldrei aftur til
mín!" veinaði hún. „Hann kcmur aldrei
aftur til min!” Hún hóf að rifa föt sin af
sálarkvöl, rétt eins og sært dýr. Sex ára
gamlir tvíburarnir komu inn. Og þá
hófst æðið fyrir alvöru. Judd tóksl að
róa börnin og hann fór með þau lieim til
nágrannahjóna. Hann gaf frú Hanson
róandi lyf, og hringdi á heimilislækninn.
Þegar hann var viss um að hann gæti
ekki gcrt meira, fór hann. Hann settist
inn i bilinn sinn og ók stefnulaust um i
þungum þönkum. Hanson hafði barist í
gegnum helviti.ogþegarhann hafði loks
srgrað.... Þetta var svo lilgangslaus
dauðdagi. Gœti einhver kynvillingur
hafa ráðist á hann? Einhver fyrrverandi
elskhugi, sem fann til vonbrigða yfir að
Hanson hafi yfirgefið hann? Það var
auðvitað mögulegl, en Judd trúði þvi
ekki. McGreavn hafði sagt, að Hanson
hafi verið drepinn skammt frá skrifstofu
Judd. Ef morðinginn hefði verið kynvill-
ingur og fullur haturs, þá hefði hann ált
stefnumót við Hanson á einhverjum
rólegum stað. annaðhvort til að reyna að
telja hann á að koma aftur til sín, eða til
að hella yfir hann ásökunum áður en
hann dræpi liann. Hann hafðiekki rekið
i hann hnif á fjölfarinni gölu, og flúið
siöan.
Hann sá simaklefa á horninu fram -
undan. og skyndilega mundi hann, að
hann hafði lofað að snæða kvöldverð
nicð Peter Hadley og Norah. konu hans.
Þau voru bestu vinir hans, en hann var
ekki i skapi til að hitta neinn. Hann lagði
bílnum við gangstéttina, fór inn í
símaklefann og hringdi til Hadleyanna.
Það var Norah, sem svaraði i simann.
„Þú ert orðinn of seinn! Hvað ertu?"
„Norah.” sagði Judd, „Ég er hræddur
um, aðég komiekki í kvöld."
„Þú verður," skrækti hún. „Það situr
hér kynæsandi Ijóshærð kona, sem vill
ólm kynnast þér."
„Hún getur kynnst mér einhvern
limann seinna," sagði Judd. „Ég er
hreinlega ekki fær um það. Berðu fram
afsökunarbeiðni mina.”
„Læknar!” fnæsti Norah. „Andartak,
og ég næ í einkavininn."
Peter kom i simann. „Er eitthvað að,
Judd.”
Judd hikaði .„Þetta var erfiður
dagur. Pete. Ég skal segja þér fá honum
á morgun.”
„Þú ert að missa af dýrðlegum skandi-
navískum kræsingum. Og ég á við
fallegum."
„Ég hitli hana seinna,” lofaði Judd.
Hann heyrði hratt hvísl, og Norah kom
aftur í símann.
„Hún verður hér i mat á jóladag,
Judd. Kemurðu?"
Hann hikaði. „Við getum lalað um
það siðar, Norah. Mér þykir leitt að hafa
ekki getað komið i kvöld." Hann lagði á.
Hann óskaði þess með sjálfum sér, að
hann gæti fundið einhverja kusteislega
aðferð til að binda enda á giftingargrillur
Norah.
Judd giftist á síðasta námsári sinu.
Elizabet var félagsfræðingur, hlýleg.
björt og kát, og þau höfðu bæði verið
ung og ástfangin og full af áætlunum
um að breyta heiminum fyrir börnin.
sem þau ætluðu að eignast saman. Og á
fyrstu jólunum þeirra fórust Elizabeth
og ófætt barn þeirra i bilslysi. Judd
sökkti sér gersamlega niður i starf sitt.
og með timanum var hann orðinn einn
fremsti sálfræðingur landsins. En hann
þoldi enn ekki að ve'ra með öðru fólki.
sem hélt jólin hátiðleg. Einhvcm veginn
fannst honurn sá timi tilheyra Elizabeth
og barninu, og hann sagði sjálfum sér
það. að þetta væri röng hugsun.
Hann ýtti upp dyrum simaklefans.
Hann lók eftir stúlku fyrir utan, sem
beið eftir því að komast að. Hún var ung
og falleg, klædd i þrönga peysu, stuti pils
og skærlila regnkápu. Hann gekk úl úr
símaklefanum... M'sakaðu," sagði hann.
Hún brosti til hans hlýju brosi. „Þetta
er alll i lagi." Það var angurvær svipur á
andliti hennar. Hann hafði séð þcnnan
svip áður. Einmanaleiki, scm reyndi að
rjúfa múrinn, sem hann hafði óafvitað
byggt.
Ef Judd vissi. að hann hefði cillhvað
það til að bera, sem konur löðuðust á. þá
var það grafið djúpl i undirviiutid hans.
Hann hafði aldrei gert sér grein fyrir
ástæðunni. Honum fannst það meira
galli en kostur, að kvensjúklingar hans
yrðu ástfangnar af honum, Það gerði
honum oft erfitt fyrir.
Hann gekk framhjá stúlkunni og
kinkaði vingjarnlega til hennar kolli.
Hann fann, að hún stóð þarna í rigning-
unni og horfði á eftir honurn meðan
hann fór inn i bilinn sinn og ók burt.
Hann beygði inn á East River Drive
og stefndi á átt til Merrilt Parkway.
Einum og hálfum tima síðar var hann
staddur á Connecticut Turnpike. Snj-
órinn i New York var skítugt krap, en
20 VIKAN 18. TBL.