Vikan - 08.06.1978, Síða 46

% . '
MlájT*

g-14275

LAUGAVEGUR
®-21599
Allt í einu datt henni i hug mállæki,
sem maðurinn hennar hafði stundum
notað. Hún hafði aldrei hugleitt nánar
merkingu orðanna. Adeins hid glatada
átt þú til eilífdar.
Hún settist i stólinn og lét máltækið
skjóta róturn aðannarri hugsun.
Ottóvarðaðdeyja.
Og Ottó var dauðadæmdur hvort sem
var. Enginn gat sagt fyrir með vissu.
hvort hann átti eftir daga. vikur. mánuði
eða ár. En eitt var öruggt: Óvæntur at-
burður... hræðsla eða geðshræring... gat
gert út af við hann. Meira þurfti ekki til.
Lilli vissi það.
Hún stóð upp og gekk að skáp i horni
slofunnar. Maðurinn hennar heitinn
hafði kallað hann „herraskápinn".
Þarna voru pipurnar hans og ýmsir per-
sónulegir munir. Þarna var meðal ann-
ars snilldar vel gcrð leikfangaskamm-
byssa. scm hann hafði einu sinni notað í
leikriti. þar scnt liann lék „finan" þjóf.
Þegar það var, hafði hann notað hvell-
skot. en nú varekkert eftir af þeim.
Þaðkomekkiaðsök.
Lillí gekk að símanum og hringdi.
Hún vissi vel. Itvar hún fyndi Ottó. Það
vará Bikini barnum.
Hann kont i simann eftir drykklanga
stund.
Hann hafði greinilega slæma sam
visku og rcyndi að færa fram skýringar á
veru sinni þarna. En Lilli hafði engan
áhuga á útskýringum hans.
— Ottó. sagði hún vingjarnlega, —
hefur þú tima til að skjótast heim til min
snöggvast? Ég tekk útborgað nokkur
þúsund krónur og kæri mig ekki um aö
hafa svona mikið fé heima. Viltu vera
svo vænn að taka peningana og geyma
þá lyrir mig i kassanum hjá þér.
Hún heyrði. að rödd hans litraði af
æsingi ogágirnd.
— Alveg velkomið, tengdamamma.
sagði hann, — ég kem á stundinni.
— Þakka þér kærlega fyrir. sagði hún
og lagði tólið á.
Meðan hún beið hans. ákvað hún
hvernig best væri að láta hann sitja.
Hann mátti ekki hafa neina mögulcika á
flótta. Hann varð að vera algjörlega á
hennar valdi. Hann álti að sitja í sófan-
um.
Hún hafði byssuna i vasanum. þegat
hún lauk upp fyrir honum. Ottó var
drukkinn. en ekki svo. að hann gæti ekki
gert sér grein fyrir kringumstæðum. Lilli
var fegin því. Annars hefði hann kann-
ski ekki óttast hana.
— Gakktu i bæinn. Ottó. sagði hún
vingjarnlega, — fáðu þér sæti — má
bjóða þér eitthvað að drekka?
Hún beið ekki eftir svari. heldur tók
fram glas og viskíflösku og lét fyrir fram-
an hann á borðið. Hann hafði einmitt
fengið sér sæti i sófanum. eins og hún
hafði hugsaðsér.
Hún beið. meðan hann fékk sér i
glasið og saup á þvi með velþóknun.
Þegar hann lagði glasið frá sér á borðið.
að segja sannleikann, en Lillí neyddi
hann til þess.
Nanna hafði rcynt að skjóta sig, en
misheppnast. Hún hafði hlotið saklaust
sár. Læknirinn hafði ákveðið að leggja
hana á taugadeildina. og þar var hún nú.
— Ég skal hafa upp á tengdasyni
mínum og segja honum þetta. lofaði
Lilli. — strax og ég hefi náð i hann. kem
égá sjúkrahúsið til dóttur ntinnar.
LlLLÍ andvarpaði feginsamlega,
þegar samtalinu við lækninn var lokið.
Nanna varekki lifshættulega særð. Hún
myndi fá að lifa áfram.
Ef Ottó leyfði henni að lifa.
Meðan hún hugleiddi framtið þeirra.
sá hún, að aðcins ein leið gat leitt til far-
sæls endis. annað þeirra varð að deyja.
Fyrst Nanna hafði gripið til slikra ör-
þrifaráða, var augljóst. að hún gat ekki
hugsað sér að lifa án Ottós. Hún elskaði
hann. Hvað sem hann gerði á hlut henn-
ar. hversu mjög sem hann vanvirti hana.
kveldi og níddist á henni. myndi hún
elska hann.
Og þetta vissi Ottó.
Hann vissi, að hann hafði vald yfir
henni. Hann vissi. að hann gat hegðað
sér að eigin geðþótta. Nanna myndi
aldrei yfirgefa hann. Hún myndi þola
honum hvað sem væri. Hún hafði kosið
aðdeyja trekaren missa hann.
j

k
j
T
Á

46VIKAN 23. TBL