Vikan - 22.06.1978, Síða 25

ANDLIT
ÁN GRÍMU
svefnherbergi. Mennirnir tveir fóru inn.
Það var enginn þar. N ick leitaði i skáp-
unum en Rocky fór aftur inn i stofuna.
Þeir höfðu hægann á, þvi þeir vissu, að
Judd faldi sig í ibúðinni algerlega varnar-
laus. Það var allt að því yfirveguð
ánægja í rólegum hreyfingum þeirra,
rétt eins og þeir nytu andartakanna fyrir
aftökuna.
Nick reyndi næstu dyr. Þær voru
læstar. Hann skaut lásinn upp og fór
inn. Þetta var vinnuherbergið. Tómt.
Þeir brostu hvor til annars og gengu að
síðustu læstu dyrunum. Þegar þeir fóru
framhjá sjónvarpsskerminum, greip
Rocky í handlegg bróður síns. Á skerm-
inum sáu þeir þrjá menn hraða sér inn t
anddyrið. Tveir þeirra voru I hvítum
sjúkraliðajökkum og óku sjúkrakörfu á
milli sín. Sá þriðji var með læknistösku.
„Hver djöfullinn!”
„Slappaðu af, Rocky. Það er einhver
veikur. Það hljóta að vera að minnsta
kosti hundrað íbúðir hérna.”
Þeir horfðu sem heillaðir á sjónvarps-
skerminn á meðan sjúkraliðarnir tveir
renndu körfunni inn í lyftuna. Hópurinn
hvarf þar inn, og lyftudyrnar lokuðust.
„Gefum þeim nokkrar mínútur.”
Þetta var Nick. „Þetta gæti verið ein-
hvers konar slys. Það þýðir, að þá gætu
komið löggur.”
„Djöfuls óheppni!"
„Engar áhyggjur. Stevens kemst ekki
fet.”
Dyrnar að íbúðinni voru rifnar upp,
og læknirinn og sjúkraliðamir tveir birt-
ust og ýttu körfunni á undan sér.
Morðingjarnir tveir voru snöggir að
stinga byssunum i frakkavasa sína.
Læknirinn gekk að bræðrunum. „Er
hann látinn?”
„Hver?”
„Sjálfsmorðinginn. Er hann látinn
eða lifandi?”
Morðingjarnir tveir litu ringlaðir hvor
á annan. „Þið eruð í vitlausri íbúð."
Læknirinn ruddist framhjá morðingj-
unum tveim, og reyndi svefnherbergis-
dyrnar. „Þær eru læstar. Hjálpið mér
við að brjóta þær niður."
Bræðurnir tveir horfðu hjálparvana á
lækninn og sjúkraliðana brjóta upp
dyrnar með öxlunum. Læknirinn gekk
inn í svefnherbergið. „Komið með körf-
una.” Hann gekk að rúmstokknum þeim
megin, sem Judd lá. „Er allt í lagi með
þig?”
Judd leit upp og reyndi að sjá hann.
„Sjúkrahús,” umlaði Judd.
„Þúertáleiðinni.”
Morðingjarnir tveir horfðu vonsvikn-
ir á sjúkraliðana aka körfunni inn i
svefnherbergið, leggja Judd I hana og
vefja um hann teppum.
„Komum,” sagði Rocky.
Læknirinn horfði á mennina tvo fara.
Siðan snéri hann sér að Judd, sem lá föl-
ur og tekinn á börunum. „Er allt í lagi
með þig, Judd?" Rödd hans var mjög
áhyggjufull.
Judd reyndi að brosa, en tókst það
ekki. „Fínt,” sagði hann. Hann gat varla
greint sína eigin rödd. „Takk, Pete.”
Peter leit á vin sinn, og kinkaði svo
kolli til sjúkraliðanna. „Förum þá!"
ÁTJÁNDl KAFLI.
Sjúkrastofan var önnur, en hjúkrun-
arkonan var sú sama. Ekkert nema
vandlæting. Hún sat við rúmið hans, og
var það fyrsta, sem Judd sá, þegar hann
lauk uppaugunum.
„Jæja. Við erum vöknuð,” sagði hún
tilgerðarlega. „Dr. Harris langar til að
tala við þig. Ég skal segja honum, að þú
sért vaknaður.” Hún gekk keik út úr her-
berginu.
Judd settist upp, og hreyfði sig var-
færnislega. Viðbrögðin voru svolitið sein
í handleggjum og fótieggjum en ósködd-
uð. Hann reyndi að beina sjóninni að
stól hinuni megin í herberginu, og beitti
öðru auganu I einu. Sjón hans var svolit-
ið óskýr.
„Vantar þig læknisráð?"
Hann leit upp. Dr. Seymour Harris
var kominn inn.
„Jæja,” sagði Harris glaðlega. „þú ert
að verða fastur viðskiptavinur hjá okk-
ur. Veistu hvað hann er kominn upp í.
reikningurinn fyrir að tjasla þér saman?
Við verðutjt að fara að gefa þér afslátt.
Hvernig svafstu, Judd?” Hann settist á
rúmstokkinn.
„Eins og ungbarn. Hvað gáfuð þið
mér?”
„Sodium luminol sprautu."
„Hvaðer klukkan?”
„Hádegi."
„Guð minn góður," sagði Judd. „Ég
verð að komast burt héðan.”
Dr. Harris tók spjald af klemmutöfl-
unni, sem hann var með. „Hvað langar
þig til að rabba um fyrst? Heilahristing-
inn þinn? Sárin? Marblettina?”
„Mér líðurágætlega.”
Læknirinn lagði frá sér kortið. Rödd
hans varð alvörugefin. „Judd, líkami
þinn hefur þurft að þola margt. Meira en
þú gerir þér grein fyrir. Ef þú hefur ein-
hvern skynsemisvott þá heldurðu þig i
rúminu og hvilir þig i fáeina daga. Síðan
tekurðu þér mánaðarfrí.”
„Takk, Seymour,” sagði Judd.
„Þú átt við takk, en — nei, takk.”
„Það er nokkuð, sem ég þarf að gera.”
Dr. Harris andvarpaði. „Veistu,
hverjir eru verstu sjúklingar I heimi?
Læknar.” Hann breytti um umræðuefni
og viðurkenndi ósigur sinn. „Peter var
hér i alla nptt. Hann hefur hringt hingað
á klukkutíma fresti. Hann hefuráhyggj-
ur af þér. Hann heldur, að það hafi ein-
hver reynt að drepa þig í gærkveldi.”
„Þú veist. hvernig læknar eru — með
alltof frjótt imyndunarafl.”
Framhald í næsta blaöi.
Labbakútarnír
EFTIR Bud Blake
25. TBL. VIKAN 25