Vikan - 22.06.1978, Síða 34

Lítil saga um dstina
brögð? Hún þekkti hann í rauninni ekk-
ert.
— Ég er með ibúð á Fróðagötu,
sagði hann, og henni fannst hún vera að
leika í einþáttungi eftir Hjálmar Söder-
berg. 1 huganum var hún strax komin í
lyftu með honum i stóru dimmu húsi,
hún sá hvernig þau stóðu þétt saman og
lágu síðan nakin saman í rúminu. Loftið
var rykmettað, og umferðin suðaði eins
ogbýfluga í blómi — þarna valttmalbik-
ið yfir hana og þaut framhjá. Umferðin
lenti í hnút, sem herti að hálsinum, og
þegar hún rankaði við sér aftur, sat hún
á miðri götunni og tíndi saman dótið
sitt, lykla, buddu, myndir, persónuskil-
rikiogvaralit.
— Hvernig ekurðu eiginlega! hrópaði
eldri maður, sem stóð við hlið hennar og
reiddi stafinn sinn að unglingsstrák, sem
skjögraði út úr sportbílnum sínum og
gerði heiðarlega tilraun til að hjálpa
henni á fætur.
Henni fannst hún svo gömul. Hægt
litaðist hún um — var hún búin að tína
allt upp? Hún strauk höndinni yfir hárið
og reis þunglega upp. Svo beygði hún sig
niður og tók upp veskið. Og svo stóð
hann hjá henni og tók fast utan um
hana: — Elsku góða — elskan min,
sagði hann, — nú fór illa. Ertu slösuð?
Ertu óbrotin? Eigum við að fara á slysa-
varðstofuna?
— Við skulum tylla okkur á bekkinn
þarna, ég jafna mig, sagði hún og tók
eftir, að hann leit sem snöggvast á
klukkuna. Matartíminn var að verða bú-
inn, og þau urðu fljótlega að snúa aftur i
fundarherbergið.
Þau sáru þögul hlið við hlið. Dúfurnar
kroppuðu upp brauðmylsnu á götunni.
Gosbrunnurinn niðaði. Hún leit eftir
hattinum hans.
— Hvarer hatturinn þinn?
— Hann lenti undir bílinn. Það er
engin eftirsjá að honum.
— Nei, hann klæddi þig sérlega illa.
Mig langaði til að taka hann af þér. Já,
mig langaði til að klæða þig úr öllu.
— Komdu, sagði hann Það er hálf-
timi eftir. Haltu í mig, og ekkert skal
hindra okkur.
Hún byrjaði að gráta. — Þetta er
ákvörðun, sagði hún, eitthvað, sem við
ræðum. Fyrst voru það bara tilfinning-
ar, eitthvað ósjálfrátt, eðlilegt og sjálf-
sagt. Við létum leiðaokkur.
— Þú hefur fengið taugaáfall, sagði
hann. — Komdu, ég á viskí heima. Eða
viltu heldur eitthvað að borða?
— Ég held, að ég vilji fá frí það sem
eftir er dagsins og fara heim, sagði hún.
Mér finnst ég svo skelfilega barnaleg og
heimsk. Ég veit, að ég á eftir að iðrast.
Að ég fer heim, á ég við.
— Já, en komdu þá, sagði hann i
þriðja skiptið. Hann var ákafur og eftir-
væntingarfullur.
En hún kyssti hann létt á kinnina, á
sama hátt og hún myndi framvegis
kyssa hann í hvert sinn sem þau hittust
eða skildust. Hún stöðvaði leigubil og
fór heim. Hún sá eftir öllu saman um
leið og hún stóð á tröppunum og leitaði
eftir íyklunum.
Veskið var rykugt og hafði rispast.
þegar það datt i götuna.
Næst þegar þau hittust við fundar-
borðið, fann hún, hvernig hjartað sló ör-
ar og fiðringurinn í maganum magnaði
upp löngun og þrá eftir honum. En þau
settust andspænis hvort öðru og luku
skýrslunni. sem þau höfðu unnið að, og
auk þess lofaði hann að hringja til henn-
ar, þegar hann væri búinn að orða betur
viðbótargrein, sem þau sömdu. Ekkert
meira.
Svo hittust þau í veislu tveim mánuð-
um siðar, og nú var þrá hennar aðeins
bergmálið af tilfinningum þeim, sem
hún hafði borið til hans. Og þegar þau af
tilviljun hittust i flugvél til London vorið
eftir, var minningin eins og lagstúfur,
sem hún gat ekki munað. Einn og einn
tónn ómaði, en ekki öll laglinan.
Hana dreymdi oft gönguferðina og
ískrandi hljóðið frá bremsum bílanna.
Hún minntist þess, hve likaminn var
þungur og hreyfingarnar klossaðar, þeg-
ar hún stóð upp, eins og þegar maður
kemur i land eftir langan sundsprett og
þarf að bera allan likamsþungann uppi.
Þegar hún vaknaði upp af þessum
draumum, vissi hún, að hún gat hringt
til hans, að þau bjuggu i sömu borg, að
ekkert var ómögulegt. Þó var það
ómögulegt. Það var of seint. Ef hún
gleymdi setningu i fyrsta þætti, var til-
gangslaustaðhrópai þeim siðasta.
Svo var allt gleymt og grafið. Kynni
án eftirmála. Byrjun án endis. Endir.
Eftir stutta þögn bætti hann við, hress
í bragði: „Sólin skín. Ertu laus i dag?
Hvað segirðu um að fá þér bita i
Windsor Castle og fara svo i bilferð?”
Maggie var i þann mund að þiggja
boð hans, þegar dyrabjallan hringdi
aftur. Hún ætlaði að fara að kalla: „Frú
Bates, ætlarðu að svara fyrir mig?” en
þurfti ekki að hafa fyrir því, því ræst-
ingakonan var þegar á leiðinni niður
stiganna. Þau heyrðu karlmannsrödd
spyrja aðeinhverju.
„Nú, ég veit það ekki," gall í ringlaðri
frú Bates. „Ég veit hreint ekki, hvort
þaðerheppilegt!”
ÞAÐ var það ekki. Maggie leit af
sloppnum sínum og á kæruleysislegan
klæðnað Steve, brosti sauðarlega og
sagði: „Þetta er maðurinn minn.”
„Ross? Ég vona, að hann fari ekki að
draga neinar ályktanir. Á ég að fela
brauðhnifana?”
Það var kimniglampi i augum Steve,
en það var ekki meiri tími til að skiptast
á orðum, því nú kom Ross inn, náfölur
og öskureiður.
Maggie gekk til hans og vafði hand-
leggjunum róandi um háls honum. Þau
höfðu reyndar skilið I illu, en hún var
mjög ánægð yfir að sjá hann aftur.
„Ástin mín, þetta er ekki eins og það
líturútfyrir að vera.”
„Sannfærðu mig um það.” sagði hann
þurrlega og lagði handleggi hennar aftur
niður með hliðum hennar. „Steve
Rennie.erekki svo?”
„Rétt er það,” sagði Steve og renndi
sér niður af stólnum. „Við hittumst
síðast í brúðkaupi ykkar. Það er liklega
best, að ég fari og láti ykkur um að ræða
málin ykkar á milli. En Maggie er
annars að segja sannleikann. Þetta er
ekki eins og það litur út fyrir að vera.
Við höfðum siðgæðisvörð allan timann.
Spyrðu frú Bates."
Þegar Steve var farinn, varð löng
þögn, og Maggie hélt niðri i sér andan-
um. Loks sagði Ross: „Þú getur byrjað á
þvi að útskýra, hvers vegna þú sagðir
mér ekki frá því, að Anna og Edward
Maxwell búa i húsinu okkar."
„Ég ætlaði að hringja. Ég var bara
ekki búin að því. Við töluðumst varla
við. þegar þú fórst. Þú hafðir ekkert
samband við mig, ekki einu sinni til að
láta mig vita, að þú værir kominn heill á
húfi til Amsterdam. Og nú ertu kominn
aftur. Hvaðertu aðgera í London?"
„Þegar ég kom til Brighton í gær,"
sagði Ross, „fræddi Anna mig á þvi, að
þú værir hér. Ég hringdi, en enginn svar-
aði.”
Maggie kinkaði kolli og svaraði: „Við
Donna vorum báðar úti.” Hún leit með
óbeit í kringum sig i herberginu, sém frú
Bates var enn ekki búin að taka til i, og
sagði: „Komum inn í eitthvert annað
herbergi.”
Þegar þau fluttu sig til, heyrðu þau
ræstingakonuna syngja fullum hálsi við
vinnu sina, og Ross spurði: „Getur
Donna sofið á meðan á öllu þessu geng-
„Donna erekki hér.”
„Ætlarðu að segja mér ...?” byrjaði
Ross. Honum flaug ýmislegt i hug og
ekki laust við, að það stæði i sambandi
við nærveru Steve þá um moiguninn, en
Maggie greip gröm fram í fyrir honum:
„Ég skal segja þér allt af létta, þegar frú
Bateserfarin.”
Eiginmaður hennar fór og leit út um
gluggann. „Á Steve Rennie búðina
þarna?” spurði hann. „Forngripasöl-
una?"
„Já.”
„Það eru snotrir viðskiptavinir, sem
hann hefur. Ljóshærð stúlka í rauðum
sportbíl."
„Vinkona hans,” útskýrði Maggie, en
fann skyndilega til leiða yfir að hafa
kastað af sér góðu spili, þegar hún tengdi
þau Steve og Avril. Ross átti enn eftir að
gefa skýringar. Hvers vegna kom hann
til dæmis svona snemma heim?
En maður hennar hafði orðið: „Það er
athyglisvert, að þegar ég fór, þá varstu
of önnum kafin til að koma með mér.
Hvað kom fyrir alla viðskiptavini þína?”
„Þeir fengu flensu. Ég fékk fjórar af-
boðanir, svo að ég greip tækifærið til að
eyða nokkrum dögum í bænum. Þetta er
allt mjög hreint og beint.”
„Mér finnst samt, að þú hefðir átt að
hringja i mig," nöldraði Ross.
„Vissulega. Kannski hefði ég átt að
gera það.”
Frú Bates var glettin á svip, þegar hún
kom þjótandi út úr eldhúsinu. „Ég er að
fara, svo þið verðið eftir ein,” sagði hún,
og það vantaði ekki annað en að hún
dræpi tittlinga til þeirra.
„Og hvað hefurðu svo verið að gera,
síðan þú komst í bæinn?” spurði Ross.
„Verið að þvælast um með Donnu?”
Maggie hristi höfuðið. „Nei, Donna
er mjög tímabundin. Hún var ekki hér,
þegar ég kom, en birtist skömmu síðar.
Hún var að koma frá París — og dreif
sig beint í rúmið til að sofa úr sér veislu
eða eitthvað í þá áttina. Hún var dauð-
uppgefin.”
Á þessu stigi málsins, gat ekkert feng-
ið hana til að segja honum frá Bernie og
Gash.
Ross rumdi. „Hvað er Donna núna?"
„I Flórens.”
„Sú þvælist um," sagði hann þurrlega.
„Já. Hún sagði, að hún ætlaði til Flór-
ens, en ég veit það ekki vel ... Nú er
komið að þér að koma með skýringar."
Maggie brá i brún, þegar maður henn-
ar hóf mál sitt. „Það er löng saga að
segja frá þvi. Anna tók að sér stúlkuna,
sem ég kom með, og til að allrar siðsemi
væri gætt, var ég á „Lambinu” um nótt-
ina. Stúlkan fékk herbergið okkar."
„Hvaða stúlka?” spurði hún og varð
ringlaðri með hverju andartakinu sem
leið.
„Margriet van Goyen, sextán ára
gömul og allt of vernduð dóttir eins for-
stjóra okkar i Amsterdam. Hún kom
með mér vegna flensufaraldurs — það
var lika einn slíkur á ferðinni i Amster-
dam.”
34VIKAN 25. TBL.