Vikan - 22.06.1978, Qupperneq 36

^?lin
*!S®*lnnalii

^olin
Sídumúla 15. Sínti33070
myndi ekki geðjast að þvi, að einhver
hefði aðgang að íbúðinni, á meðan
Donna væri fjarverandi, og hann myndi
bara leggja enn fastar að Maggie að
koma með sér til Hollands. Hún ákvað
að spyrja Rosie út úr eins fljótt og hún
gæti, ýtti þessum heilábrotum frá sér og
fór niður.
„Hvernig líst þér á kjólinn?” spurði
húnglaðlega.
„Þú ert glæsileg!” sagði Ross hrifinn.
„Þetta er það fallegasta, sem þú hefur
keypt öldum saman.”
Hún brosti, ánægð með hrifningu
hans, og tók svo eftir því, að hann rétti
eitthvað í átt til hennar. „Gjöf handa
fagurri konu,” sagði hann. „Ég er
hræddur um, að hún sé ekkert sérlega
frumleg.”
Maggie bar kennsl á eftirlætisilmvatn-
ið sitt og sagði: „En dásamlegt!” um leið
og hún opnaði glæsilegan pakkann og
hóf að bera ilmvatn á háls sér og úlnliði.
„Hefurðu ekkert annað að vera í?”
spurði Ross og tók af henni ullarkápuna.
„Ég vissi ekki, að mér yrði boðið út að
borða, svo ég tók engan kvöldklæðnað
með mér.”
„Geturðu ekki notað eitthvað frá
Donnu?"
Maggie hikaði. „Kannski sjal, sem ég
hef áður fengið lánað.”
„ Af hverju ekki fá það lánað aftur?”
Maggie vissi, að Donnu myndi standa
á sama, en hún var samt einkennilega
treg til að fara inn í herbergi systur sinn-
ar og sækja sér föt, á meðan systir henn-
ar varekki heima.
Þetta hik kom til af því, að lánaðri
nælu — nei, líkri nælu — hafði verið
stolið. Furðuleg atvik höfðu orðið til
þess, að hún vildi halda sig frá málefn-
um Donnu, að minnsta kosti þar til hún
gat rætt þau nánar við systur sina.
„Viltu ekki fá það lánað?” Ross horfði
undrunaraugum á hana.
„Jú, auðvitað. Ég ætla að sækja það.”
Maggie hljóp upp, fann sjalið og flýtti
sér aftur út úr herberginu.
„Þetta var betra,” sagði Ross, þegar
nún kom til baka, og síðan: „Ég heyrði
hljóð niðri. Er það ekki óvenjulegt á
laugardagskvöldi?”
„Ég veit það ekki, en ég sá mann úr
búðinni hans Jules koma þaðan i gær-
kvöldi. Þeir hljóta að eiga húsnæðið.”
Það leyndi sér ekki, að einhver var í
versluninni, geymslunni eða hvað það
nú var þarna niðri. Eins og venjulega
voru nýju gluggahlerarnir fyrir, en það
skein Ijós í gegnum þá, og eftir hljóðinu
að dæma var verið að færa til húsgögn.
Gat þessi óviðkunnanlegi Dick Evans
flutt til húsgögn? Hann, sem var bund-
inn við hjólastól?
Maggie braut heilann um þetta, þegar
Steve Rennie beygði bíl sínunt inn eftir
götunni og nam staðar við eigin dyr.
Hann gekk yfir götuna til þeirra og
spurði: „Vardagurinngóður?”
„Mjög góður, þakka þér fyrir,” sagði
Ross. „En þinn dagur?”
36VIKANPR. TBL.