Vikan - 21.12.1978, Qupperneq 43

sinna, þó gat hann ekki samstundis
kúvent yfir í blíðari tón:
„Nú, jæja, það er líklega skiljanlegt,
að taugarnar séu ögn þandar þessa
stundina, en fyrirgefið, fyrirgefið!”
„Ó herra, fyrirgef oss skuldir vorar,
við lítum á þig, og augu okkar ættu að
skína sem sólir. En segðu okkur, erum
við orðnir kaldir alla leið inn í hjörtu
okkar af að fljúga svona lengi milli
himins og jarðar í alls konar veðri? Af
hverju vill Guð ekki kannast við okkur
lengur, af hverju hefur hann læst
dyrunum að himnariki sínu, af hverju
lætur hann okkur aldrei oftar bera
gleðilegan boðskap til mannanna?
Sendir hann þig, son sinn, til
jarðarinnar, af því að hann getur ekki
notað okkur lengur?”
Hermanninn svimaði svo við að heyra
þessi orð, að hann hefði hnigið niður, ef
það hefði verið hægt. Um stund sveif
hann niður í vandræðalegri þögn, hann
reyndi að horfa fram hjá englunum og
kom auga á nokkrar kunnuglegar
stjömumyndir, en stjömurnar blikuðu
enn svo órólega, að hann gat ekki haldið
sýninni fastri, og englarnir flugu þétt í
kringum hann og horfðu biðjandi i augu
hans. Þá tók hjarta hans að slá miklu
mjúkar en karlmannshjarta á helst að
gera, angrandi tár fylltu augu hans —
einmitt núna, þegar hlýrra, þó kalt, loft
lét hann finna, að hann nálgaðist
jörðina og varð að kanna stöðu sína.
„Burt með ykkur!” hrópaði hann.
„Fyrirgefðu okkur óhlýðni okkar,
herra, en þú mátt, ó, þú mátt ekki
yfirgefa okkur án þess að gefa okkur
tákn, sem við getum fært Föður þinum.
Kannski öðlumst við þá náð hans aftur!”
„Sleppið mér!” æpti hann, þvi
móðursjúkir englarnir vildu ekki leyfa
honum að falla eftir eigin geðþótta,
heldur ríghéldu í hendur hans og fætur
og báru hann lárétt yfir jörðina.
„Sleppið mér lausum, ég fer út af
réttri stefnu!”
„Herra. heyr, við grátum yfir syndum
okkar — en herra, þessum stóra bolta,
sem þú heldur á í hendi þér, þarftu ekki
á að halda í þetta sinn, þar sem þú
kemur til jarðarinnar sem fullorðinn
maður — megum við ekki færa Guði
hann sem kveðju frá barninu hans?”
„Ég verð geðveikur,” sagði hermaður-
inn kalt og málefnalega, því hann
langaði að halda hugsuninni skýrri, en á
næsta augnabliki byrjaði allt, sem var
laust og gat hreyft sig i likama hans, að
bæra á sér, og til að gefast ekki upp fyrir
hreyfingum líkama síns varð hann að
skella upp úr, hann hló og hló, svo að
englarnir, sem kunnu ekki á hlátur,
störðu á hann stórum áhyggjufullum
augum, þangað til hann gat loksins
svarað, að vísu greip hláturinn enn fram
í fyrir honum:
„Ó, þið friðarenglar, þið hjartnæmu
verur, já, takið þið bara þennan stóra
bolta hér, færið hann háa föður minum,
ef þið vitið hvar hann býr, segið, að
hann megi fá hann i jólagjöf og að hann
megi gera hvað sem hann vill við hann
ef hann bara missir hann ekki — og
farið nú ekki í boltaleik með hann á
leiðinni, færið hann eins blíðlega til
bústaðar föður míns, eins og hann væri
sofandi barn, sem ekki má vekja.”
Þá tendruðust skinandi sólir í
himnaaugum englanna, og varir þeirra
kysstu frjálsar hendur hermannsins. Án
orða skiptu þeir sér í tvo hópa, annar bar
blundandi sprengjuna upp til Guðs
Föður, hinn bar titrandi hermanninn
niður til jarðarinnar.
„Snjórinn er kaldur og háll, þú gætir
dottið og meitt þig illa,” sögðu þeir,
greinilega án þess að bera mikið traust til
fallhlifarinnar á baki hermannsins. Þeir
settu hann blíðlega niður á hvíta
víðáttuna, án þess að snerta sjálfir
snjóinn, þeir voru líka berfættir, en
hermaðurinn á traustbyggðum her-
klossum.
„Vertu sæll, vertu sæll — og þakka
þér fyrir!” hrópuðu englarnir í gleði
sinni og veifuðu vængjunum ákaft til að
ná félögum sínum, sem voru á leið til
Guðs. Hemaðurinn hlustaði á söng
þeirra, þegar hann var þagnaður, beygði
hann sig og setti kælandi snjó á enni sér.
Þegar það hjálpaði ekki, kastaði hann
sér endilöngum í snjóinn, sem samstund-
is breyttist í svita.
„Hvað hef ég eiginlega gert,” stundi
hann, „ég hef gefið einhverjum Guði
einu ABC-sprengjuna okkar — hræðsla
mín við dauðann lét mig sjá fagrar sýnir,
og ég, fiflið, trúði á sýnirnar — nú er ég
þó kominn niður á jörðina aftur, en
hvað varð um sprengjuna — sprengjan
var raunveruleg og engin sýn — eða var
sprengjan bara sýn, úr því ég er á lífi
ennþá?”
Hann kom sér á fætur til að líta
kringum sig, því það sést lengra, þegar
maður stendur en þegar maður situr, og
hann sá, hvar fjandsamlegar fallbyssur
stóðu ekki langt þar frá og miðuðu á
himininn, og þó þær væru skreyttar með
greni og jólaskrauti í tilefni kvöldsins,
varð hann hræddur og ætlaði að flýja.
En sjá, þá stóð þegar vera fyrir framan
hann. Af órólegri mynd hennar að
dæma var þetta mannvera, en enginn
mannlegur svipur var sýnilegur, allt var
falið bak við eitthvað, sem annað veifið
var dimm þoka, hitt veifið titrandi Ijós.
Von um frelsun snart unga sál
hermannsins, þvi hinn ókunnugi bar sig
ekki eins og hermaður, kannski var þetta
friðsamur gamall bóndi, sem vildi skjóta
yfir hann skjólshúsi. Hermaðurinn sem
talaði ekki mál óvinanna, bandaði
höndum og fótum til að gera sig skiljan-
legan, en þá talaði hinn ókunnugi allt í
einu hans eigin tungu, auðvitað ekki
fullkomlega, hikandi og stamandi, en
með hrærandi blíðum hreim:
„Gleðileg jól, hermaður!”
„Ætlarðu að hjálpa mér?” sagði
hermaðurinn glaður og hljóp til hins
ókunnuga, en hann hnaut um
ishnullung og lá kyrr á jörðunni og hafði
aðeins þrek til að lyfta höfðinu, þegar
hann sá augu gamla mannsins Ijóma svo
hlýlega, að hans eigið hjarta stækkaði
við það og reif sundur einkennisbúning-
inn yfir brjósti hans, og samt fann hann
ekki fyrir kuldanum.
En nú var hann ávarpaður á ókunnu
máli — eða var það hans eigið mál, sem
var aðeins borið algjörlega rangt fram —
ræðan hljómaði svo nákomin, svo
gamalkunnug, og hún skóf til botns í
barnssálu hans og skildist þó ekki.
„Ég er ekki svo góður i tungumálum,”
sagði hermaðurinn, „égskil þetta ekki.”
„Einu sinni skilduð þið það,”
hljómaði hið hrygga svar, og nú skildi
hermaðurinn og fannst þó skyndilega,
að hann hefði skilið meira áður, þegar
hann skildi ekki neitt.
„Heyr þá hermaður á þínu eigin
tungumáli, þú hefur snortið hjarta mitt
með því að senda englana upp til mín
meðjólagjöf.”
„Ó Guð," hvíslaði hermaðurinn guðs-
lifandishissa og þrýsti knjám sínum til
blóðs að oddhvössum isnum til þess að
liggja enn meira á knjám, og hann
gleymdi, að hann var hermaður og grét
eins og barn og gat ekkert sagt.
„Frá löngu liðinni tíð á ég gjöf handa
ykkur, sem þið hafið aldrei viljað taka
alveg við, því þið kunnið þvi betur að
kaupa en þiggja gjöf. Eigum við að
skiptast á núna, þú mannvera, þú gefur
mér duglegu sprengjuna þína, og ég gef
þér hinn eilífa sannleika, sem ég held hér
földum í hægri hendi mér.”
Ut úr dimmu Ijósinu teygði sig bliðlega
kreppt gömul hönd, hún leit ekki út fyrir
að rúma mikið, en hermaðurinn trúði,
trúði, að Guð Faðir segði satt.
„Hinn eilífa sannleika” stamaði hann
auðmjúkur, „já, en það er alltof mikið,
þetta, sem ég gaf þér, var alls ekki svo
mikils virði. Og ef ég á að vera alveg
heiðarlegur, þá átti ég ekki hugmyndina
að því, heldur englarnir þínir, ég hef alls
ekki unnið til hennar.”
„Ég bið þig, elskaði sonur, forsmáðu
hana ekki, færðu mönnunum, sem ég
sakna, sannleikann, og þeir munu aftur
kannast við mig!”
Undrandi horfði ungi hermaðurinn á
skjálfandi höndina, sem var teygð upp til
hans, þó svo hann lægi á knjám, eins og
sá ókunnugi hefði líka kropið á knén, þó
svo hann væri sjálfur Guð Faðir.
„Faðir,” sagði hermaðurinn, „þakka
þér fyrir þessa miklu náð, en — viltu
ekki vera svo vænn að geyma sannleik-
ann þinn ögn lengur og fara með mig á
öruggan stað fyrst? Ég er í landi
óvinanna, og hvað gæti ekki komið
fyrir, ef hann félli i hendur óvinanna!”
„Þú eilifa mannvera," heyrðist
kærleiksrik rödd Guðs, en þegar
hermaðurinn lyfti brosandi höfðinu, var
Guð horfinn. 1 snjónum fyrir framan
hann lá hörð einmana sprengjan og
titraði eins og stórt titrandi hjarta.
51. tbl. Vikan 43