Vikan - 21.12.1978, Qupperneq 49

„Vissulega,” svaraði hann.
Við fórum upp á loft og 5 mínútum
síðar stóðum við á útidyratröppunum.
Ég kallaði á leigubíl og bauð unga
manninum far.
„Nei, þökk fyrir,” svaraði hann. „Ég
geng bara út á hornið og tek strætis-
vagn.”
Frú Tower hóf áhlaupið um leið og
hún heyrði dyrnar lokast að baki okkar.
„Ertu gengin af göflunum, Jane?”
hrópaði hún.
„Ekki frekar en aðrir sem ekki eru á
geðveikrahæli, vona ég,” svaraði Jane
vingjarnlega.
„Má ég spyrja, hvers vegna þú ætlar
að giftast þessum unga manni?” spurði
frúTower mjög kurteislega.
„Sumpart vegna þess að hann vill
ekki taka afsvar gilt. Hann bað mín
fimm sinnum, ég varð bókstaflega þreytt
á því að neitahonum.”
„Og hvers vegna heldurðu, að hann
sé svona ákveðinn í að giftast þér?”
„Honum finnst égskemmtileg.”
Frú Tower hrópaði hneyksluð upp
yfir sig.
„Hann er samviskulaus fantur, ég var
næstum búin að segja það upp í opið
geðiðá honum.”
„Þú hefðir haft á röngu að standa og
það hefði ekki verið mjög kurteislegt af
þér.”
„Hann er bláfátækur og þú ert rík, þú
getur ekki verið svo heimsk að skilja
ekki, að hann vill giftast þér vegna
peninganna.”
Jane var algjörlega róleg, hún leit á
g'eðshræringu mágkonu sinnar með
skilningi.
„Það held ég ekki,” svaraði hún, „ég
held, að honum þyki mjög vænt um
mig.”
„Þú ert gömul kona, Jane.”
„Jafngömul þér, Marion,” sagði hún
brosandi.'
„Ég hef aldrei gert mig að fífli, ég er
mjög ungleg. Enginn mundi halda aðég
væri meira en fertug, en mér mundi
aldrei detta í hug að giftast dreng sem
væri tuttugu árum yngri en ég.”
„Tuttugu ogsjö,” leiðrétti Jane.
„Ætlarðu að segja mér að þú getir
talið þér trú um, að ungur maður geti
verið ástfanginn af konu, sem er svo
gömul að hún gæti verið móðir hans?”
„Ég hef að mestu leyti búið í sveitinni
í mörg ár. Ég játa, að það er margt, sem
ég veit ekki um mannlega náttúru. Fólk
segir mér, að maður, sem heitir Freud,
Austurrikismaður, ég held....”
Frú Tower stöðvaði hana.án þessað
skeyta um nokkra kurteisi.
„Gerðu þig ekki hlægilega, Jane. Það
er svo óvirðulegt, svo álappalegt. Ég hef
alltaf haldið, að þú værir skynsöm kona.
Raunar ert þú sú, sem ég síst af öllu
hefði haldið að yrði ástfangin af ungum
pilti.”
„En ég er ekki ástfangin af honum, ég
hef sagt honum það. Auðvitað geðjast
mér mjög vel að honum. Mér fannst
sjálfsagt að segja honum, hvernig
tilfinningum- minum til hans væri
háttað.”
Frú Tower saup hveljur, blóðið þaut
fram í andlit hennar og hún ætlaði varla
að ná andanum. Hún haföi ekki
blævæng, en hún þreif dagblað og
sveiflaði því ákaft til að kæla sig.
„Ef þú elskar hann ekki, hvers vegna
viltu þá giftast honum?”
„Ég er búin að vera ekkja lengi og hef
lifað mjög kyrrlátu lífi. Ég vildi gjarnan
breyta til.”
„Ef þig langar til að giftast bara til að
giftast, hvers vegna giftistu þá ekki
manniáþinumaldri?”
„Enginn maður á mínum aldri hefur
beðið mín fimm sinnum. Reyndar hefur
enginn maður á mínum aldri beðið
min.” Jane hló niðurbældum hlátri um
leið og hún sagði þetta. Þetta hleypti
upp reiðinni í frú Tower.
„Ekki hlæja, Jane, ég vil ekki hafa
það. Ég held að þú sért ekki með öllum
mjalla, þetta er hræðilegt.”
Hún stóðst ekki mátið lengur, hún
brast í grát. Hún vissi að það var
hættulegt fyrir konu á hennar aldri að
gráta. Augu hennar yrðu þrútin næstu
24 tima og hún mundi líta hræðilega út.
En hún réð ekki við sig, hún grét. Jane
var alveg róleg. Hún horfði á Marion
gegnum stór gleraugun og strauk
hendinni niður eftir silkikjólnum.
„Þú verður hræðilega
óhamingjusöm,” snökti frú Tower og
strauk varlega yfir augun í þeirri von, að
augnliturinn dreifðist ekki út.
„Það held ég ekki,” svaraði Jane með
sinni kyrrlátu, mildu rödd og það var
eins og i henni fælist bros á bak við
orðin. „Við höfum talað gaumgæfilega
um þetta. Ég hef alltaf álitið að ég væri
mjög þægileg í sambúð og ég held, að ég
muni gera Gilbert mjög
hamingjusaman. Hann hefur aldrei átt
neinn að, sem hefur látið sér annt um
hann. Við giftum okkur eftir vandlega
umhugsun og við höfum orðið ásátt
um, að ef annað hvort okkar vill losna,
þá muni hitt ekki standa í vegi fyrir
því.”
Frú Tower hafði nú jafnað sig nóg til
þess að bera fram ákveöna spurningu.
„Hversu mikið hefur hann fengið þig
til að leggja honum til?”
„Ég vildi láta hann hafa 1000 pund á
ári, en hann vildi ekki heyra það nefnt.
Hann varð alveg miður sin, þegar ég
stakk upp á þessu, hann sagðist alveg
geta unniðfyrirsér.”
„Hann er slóttugri en ég hélt," sagði
frú Tower nístingskalt.
Jane þagði um stund og horfði
vingjarnlega, en einbeitt á mágkonu
sina.
„Þú skilur, góða mín, að það er annað
með þig,” sagði hún. „Þú hefur aldrei
fundið fyrir því að vera ekkja, er það?”
Frú Tower horfði á hana. Hún
roðnaði dálitið, það var jafnvel eins og
AKTIESELSKABET
DEN KONGELIGE PORCELAINSFABRIK
JÓHANNES
NORÐFJÖRÐ
AUGAVEGI5, S. 12090
SI. tbl. Vikan 49