Vikan - 04.01.1979, Síða 23

Þýð. Jóhanna Þráinsdótlir.
WÍLLY
BREINHOLST
leit upp ... og uppgötvaði, að sá
ókunni starði hvasst á hann,
eins og hann hefði strax getið sér
til um fyrirætlanir hans.
— Látið mig hafa einn viskí í
viðbót, vinur. Hafið hann
tvöfaldan. Mig vantar lika
sígarettur.
Harry flýtti sér að hlýða
skipunum hans. Svo hleypti
hann í sig kjarki og gekk að
símklefanum. Hann komst ekki
lengra en að dyrunum.
— Látið símann eiga sig,
vinur, sagði sá ókunni. — Eg á
von á símtali og ég vil ekki að
línan sé upptekin.
Harry tók eftir, að sá ókunni
sat með hægri höndina á kafi i
vasa ljósa bómullarfrakkans.
Hann hafði séð nægilega margar
glæpamyndir til að vita hvað
það þýddi, þegar skuggalegii
náungar með mjúkan, svartan
fílthatt dreginn niður í augu sátu
svona með höndina í vasanum,
tilbúnir til að stökkva á fætur af
minnsta tilefni. Hann elskaði
lífið alltof heitt til þess að fara að
blanda sér í eitthvað, sem
honum kom ekki við. Hann
flýtti sér aftur á sinn stað, bak
við afgreiðsluborðið.
Sá ókunni stóð á fætur og
gekk taugaóstyrkur um gólf.
Hann setti peninga í glym-
skrattann, og salurinn fylltist
samstundis af djöfullegum
hávaða. Hann þaggaði niður í
tækinu, tróð vindlinginn undir
fótum sér á gólfinu, gekk að úti-
dyrunum, opnaði þær og
gægðist út í myrkrið. Svo tók
hann glasið sitt, gekk að
borðinu og lamdi því í harða
viðarplötuna.
— Fylltu það, sagði hann
stuttur í spuna.
Harry náði í flöskuna.
— Þetta er nú meiri helvítis
staðurinn, sagði sá ókunni.
Hann dró dagblaðið með
fréttinni um morðið á
bensínsalanum til sín og las hana
á hundavaði. Svo sagði hann, og
Harry fannst hljómurinn í rödd
hans geigvænlegur:
— Hvað mynduð þér gera,
vinur, ef slíkur náungi birtist
skyndilega hér, beindi að yður
byssunni og heimtaði peninga?
Harry kom ekki upp orði.
Hann kiknaði í hnjáliðunum og
átti erfitt með að fylla glasið án
þess að hella niður. Sá ókunni
greip í jakkakraga hans og dró
hann til sín.
— Þér eruð svo sannarlega
ekki skrafhreifinn. Ég spurði
hvað þér mynduð gera, ef...
Lengra komst hann ekki, því
síminn hringdi. Hann stökk inn í
klefann og skellti hurðinni á
eftir sér. Samtalið tók ekki
langan tíma. Andartaki siðar
kom hann út úr klefanum, og
órakað andlit hans ljómaði eins
og sól í heiði.
— Ég býð upp á glas. Hvað
sem þér viljið, sagði hann æstur.
— þetta var fæðingardeildin. Ég
hef eignast son. Ég er
rannsóknarlögreglumaður, skilj-
ið þér . . . Er á höttunum eftir
bensínsöluræningjanum, og
foringinn verður ævareiður, ef
hann kemst að því að ég hef
laumast hingað inn. En ég lofaði
að vera hér milli kl. 23 og 24, ef
eitthvað gerðist á sjúkrahúsinu.
Sonur, gamli vinur! Átta og
hálft pund! Heilmikill beljaki,
það verða ég að segja. Ég hef
gengið í gegnum þetta sex
sinnum . . að verða faðir, á ég
við . . . en maður venst því
aldrei. Alltaf jafntaugaveikl-
aður i hvert skipti.
— Ég hef það á tilfinningunni, að
Jóhannes sé að vonast eftir stöðu-
hxkkun.
X. tbl. Vikan 23