Vikan - 17.05.1979, Síða 14

það fæst enginn annar. Þú veist hvernig
það er...”
„Ég veit,” sagði hann og varð
skyndilega bitur.
„Stríðið, stríðið, fjandans stríðið.
Fyrirgefðu orðbragðið.” Hann rétti mér
höndina.
„Johnny Stewart.”
„Katherine Hamilton."
Hann hélt í hönd mína svolitla stund.
„Hvað ertu kölluð? Kathie eða Kate.”
„Hvort sem er, býst ég við.”
„Kate.” Hann kinkaði kolli og starði
tómlega ut í loftið.
„Já, það er ágætt. Ég ætla að kalla þig
Kate.”
Hann fór i jakkann. Ég rak augun i
rendurnar þrjár og kórónu flughersins á
erminni og fyrir ofan vinstra brjóst-
vasann var vængur flugskyttu og einn
borði fyrir neðan með fjólubláum og
hvítum skáröndum.
Þetta hafði lítil áhrif á mig. Á þessum
tima voru svo margar flugvélar i loftinu
yfir Norfolk að þær voru daglegt brauð
fyrir mér. Amerísku flugvélarnar á
daginn en konunglegu bresku
Lancasterarnir á nóttunni. Þrátt fyrir
það vissi ég mjög lítið um flug, utan þess
sem ég las í dagblöðunum eða heyrði i
útvarpinu.
Eftir á að hyggja virðist það fremur
undarlegt þvi að jafnframt því að vera
prestur i kirkju heilags Péturs var faðir
minn sjálfboðaliði i varaliði Konunglega
flughersins. Hann tók sig mjög vel út í
einkennisbúningi og bar sjálfur vængi og
röð af málmborðum en þá hafði hann
fengið í fyrri heimsstyrjöldinni. Þegar ég
var mjög ung fór hann eitt sinn með
mig á mynd sem hét Dawn Patrol. í
henni voru tvívængjur og slagsmál og
ungir menn í opnum flugstjórnarklefum
með hjálma og hlífðargleraugu og hvita
trefla sem blöktu í vindinum. Mér
fannst alveg fráleitt að faðir minn, sem
gekk í predikunarstólinn í kufli sinum á
hverjum sunnudegi til að predika fyrir
söfnuðinn, hefði einhvern tíma verið
eins og þeir.
Johnny Stewart hneppti að sér
jakkanum.
„Svo þú ert flugmaður?” sagði ég.
„Mér er flogið, réttara sagt.” Hann
brosti. „Ég er stélskytta í Lancaster
sprengjuflugvél frá Upton Magna.”
Upton Magna. Ég kynntist þeim stað
mjög vel. Ég hef aðeins komið þangað
einu sinni síðan þetta sumar. Það var
fyrir fjórum árum þegar móðir min lá
banaleguna.
Það var um haust — fyrstu vikuna i
nóvember — og allt virtist vera að deyja
með henni. Það rigndi allan tímann sem
ég var þarna. Það var kalt, óstöðvandi
regn frá Norðursjónum. Ég var gripin
Sumarið
sem var
örvæntingu af þvi að verða að horfa á
ástvinu mína kveljast til dauða.
Að föstudagsmorgni þessarar
hræðilegu viku var mér gengið út í
regnið, því mér var óbærilegt að horfa á
hana þjást augnabliki lengur. Ég reikaði
stefnulaust, niðurlút i rigningunni með
gamlan labradorhund móður minnar,
Séra Jón, á eftir mér. Ég hlýt að hafa
gengið að minnsta kosti i klukkutima.
Að lokum stoppaði ég undir tré til að
kveikja mér í sígarettu. Þegar ég leit
upp sá ég flugturninn í Upton Magna
hinum megin við engið. Það var verið að
setja vél í gang.
Þetta var ótrúlegt. Maginn í mér
herptist saman og það spratt út á mér
kaldur sviti. Var þetta nú eða þá? Ég
hljóp af stað með Séra Jón á hælunum
þvert yfir blautt engið. Ég stansaði á
steyptri braut. Hún var sprungin og
grasi vaxin. Ég hafði ekki heyrt i
Lancastervél heldur i traktor í skóg-
ræktinni hægra megin við mig.
í huga mér var þessi staður fullur af
lífi. Lancastervélar stóðu tilbúnar hlið
við hlið á kyrrum suntarkvöldum. Starfs-
liðið var að undirbúa þær fyrir nætur-
flug. Allt var iðandi af lífi, alls konar far-
artæki, trukkar, reiðhjól og fótgangandi
— fullt af ungum mönnum.
Nú stóð aðeins aðalflugskýlið eftir ná-
lægt varðstofunni og turninum. Allt var
autt, yfirgefið og grasi vaxið.
Matsalurinn stóðenn. Ég hafði kontið
jjangað nokkrum sinnum. Þegar ég nálg-
aðist sá ég að gluggarnir voru byrgðir og
þakið að mestu leyti horfið. Ég stóð við
innganginn og leit á múrsteinana, sem
lágu á víð og dreif. Lancastervél stóð
þarna eins og grá vofa, málningin farin
að flagna af og upplitast eftir öll þessi ár.
Hún hafði verið máluð í júlí 1943 af
Dad Walker, liðþjálfa frá Leeds, sem féll
yfir þýsku ströndinni 22. ágúst sama ár í
46. ferðsinni.
1 horninu hafði verið píanó. Augu
min hvörfluðu þangað með trega. Það
var vitaskuld farið, en eitt augnablik
fannst mér ég heyra raddir syngja gömlu
lögin. Raddirnar hurfu og nú heyrði ég
sterkan pianóleik. Hljómurinn fyllti hug
minn og hjarta og um vit mín lék sjávar-
ilmur og rakrar moldar. Óskapleg ein-
manakennd greip ntig...
Svo margir ungir menn. Ég gekk að
dyrunum og starði út i regnið. Séra Jón,
sem hafði beðið þolinmóður, stóð nú
upp og hristi sig og byrjaði að ýlfra. Ég
beygði mig niður til að snerta hann.
Hann ýlfraði aftur og þaut af stað i átt
til þorpsins.
Nokkrar krákur hófu sig gargandi til
flugs, eins og hundurinn hefði truflað
þær, og settust síðan aftur. Ég fann til
undarlegs tómleika, jöcðin tók kipp og
ég varð að halla mér að dyrastafnum til
að fá stuðning.
Það tók mig smá stund að jafna mig.
Loks hálfhljóp ég af stað í slóð Sera
Jóns. Þegar ég kom til baka var móðir
mín dáin drottni sínum.
Hann sagði mér í raun og veru mjög
lítið um sjálfan sig fyrsta kvöldið, sem
við hittumst, þó fannst mér sem við
hefðum talað lengi saman. Allt i einu leit
hann á klukkuna og rak upp stór augu.
„Ég verð að fara,” sagði hann um leið
og hann gekk af stað og setti á sig
húfuna. Hann sneri við í dyrunum.
„Það er dansleikur i félagsheimilinu á
morgun. Viltu koma?”
Það voru tveir mánuðir i sautjánda
afmælið mitt og ég hafði aldrei farið á
dansleik nenta i kirkjunni. Foreldrar
minir höfðu aldrei gefið mér leyfi til
þess. Það var allt öðruvísi þá... Ég
hugsa að hann hafi vitað að ég ætlaði að
færast undan, því að glampinn hvarf úr
augum hans og hann varð aftur
hörkulegur og ellilegur á svipinn. Mér
fannst ég sjá hann skríða aftur inn i
skelina sem hafði umlukið hann þegar
viðhittumst.
Þá kom ég bæði sjálfri mér og honum
á óvart. „Já,” sagði ég. „Þakka þér kær-
lega fyrir. Það væri mjög gaman." Þá
var það sagt og ég varpaði öndinni
léttara. Hann brosti og ég var glöð.
„Hvar á ég að hitta þig?”
„Á prestssetrinu. Spurðu einhvern."
„Klukkan sjö?”
„Já.”
Hann gekk út um dyrnar. Mér leið
hálfundarlega. Ég iðraðist ekki þess sem
ég hafði sagt, en hvað mundu foreldrar
minir segja? Þá þraut yrði ég að yfir-
stiga. Ég ýtti hugsuninni til hliðar, gekk
aftur að orgelinu og fór að æfa
sunnudagssálmana.
Þegar ég kom að húsinu sá ég að faðir
minn var kominn. Litli Morrisinn, sem
hann notaði til að keyra um sóknina,
stóð í innkeyrslunni. Það var ljós í for-
stofunni. Móðir mín dró þung flauels-
gluggatjöldin fyrir, frekar í seinna lagi
miðað við myrkvunarreglurnar. Ég fann
til skyndilegs ótta alein i myrkrinu og
flýtti mér inn. Þegar ég kom inn var
hún að ganga um forstofuna.
„Halló,” sagði hún. „Hvar varstu?”
Ég fór úr kápunni og elti hana fram í
eldhús.
„Ég fór upp í kirkju að gá að pabba.
Það var piltur þar að spila á orgelið. Ég
var aðhlustaá hann.”
„Hvers konar piltur?”
„Skytta frá Upton Magna.”
„Hvað er hann gamall?” Hún var að
vaska upp núna. Hún var alltaf að gera
eitthvað.
„Um það bil nitján ára, held ég, en þú
hefðir átt að sjá hann. Hann var svo
þreytulegur og hann var með hrukkur á
enninu eins og gamall maður.”
„Það er skemmtilegt verk sem þeir
senda unga menn i nú á dögum." Henni
Winther
vinsælustu og bestu þríhjólin
Varahlutaþjónusta.
örníM
Spitalastíg 8, simi 14661, pósthólf 671.
14 Vikan 20. tbl.