Vikan - 17.05.1979, Blaðsíða 25

Sigriður Vala Haraldsdóttir.
miklum gipshöfðum, sem biðu síns
dóms í auðmýkt og með óbilandi
þolinmæði. Þarna voru saman
komnir fulltrúar nemenda í annarri
bekkjardeild annars ár, og Magnús-
ar beið það erfiða verk að skipa
þeim í hópa eftir gæðum. Slíkt er
ekki gert með einu pennastriki og
sagði hann það ekki nokkurn vafa
að slíkt væri eitt það neikvæðasta,
sem fylgdi kennslustarfinu.
Snillingur framtíðarinnar?
Mörg þessara verka voru
skemmtilega unnin og virtist ljóst
að þar væri á ferðinni margt hæfi-
leikafólk, þótt ef til vill væri ekki
Ragna Ingimundardóttir.
þeim var einmitt fengið það
verkefni í myndmótun að móta
hver annan í leir. Síðan var gerð
afsteypa af leirmyndinni í gips og
allt síðan pússað og snyrt vandlega.
Þetta tók þau um það bil þrjár vikur
að meðaltali, fjóra daga vikunnar.
Árangurinn virðist býsna góður og
margir eru auðþekktir á gipsmynd-
inni.
Gipshöfuðin biðu síns dóms
Vikan rakst óvart inn í kennslu-
stofu í Myndlista- og handíðaskóla
Islands nú fyrir síðustu páska. Þar
sat Magnús Pálsson, einn af kenn-
urum skólans, umkringdur ábúðar-
annarra
Það þætti flestum ekki ónýtt að
komast að raun um, hvernig þeir
sjálfir líta út í augum annarra.
Mannfólkið hefur af því misjafnar
áhyggjur og þó eru þeir eflaust sára-
fáir sem ekki hafa einhvern tímann
leitt hugann að því. Annars árs
nemendur í Myndlista- og handíða-
skóla íslands þurfa þó ekki að velta
mikið vöngum yfir slíku. Þeim er nú
flestum orðið nokkuð ljóst hvernig
þeir líta út, að minnsta kosti í
augum eins bekkjarfélagans. Því
Jón Þór Gislason.
20. tbl. Vikan 25